Κι αν διαλυθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση;

Άρθρο του πατέρα μου Δημ. Σαραντάκου που δημοσιεύτηκε σήμερα 23.3.2010 στην εφημ. Εμπρός της Μυτιλήνης.

Θυμάμαι, πως αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση, ΠΑΣΟΚοι, ΚΚΕδες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, διαδηλώναμε κάθε τόσο και με οποιαδήποτε αφορμή στους δρόμους της Αθήνας, δημιουργώντας προβλήματα στην κυκλοφορία. Ανεξαρτήτως δε του στόχου και των διεκδικήσεων κάθε διαδήλωσης, ένα σύνθημα ήταν πολύ δημοφιλές και είχε γενική χρήση: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ – το ίδιο συνδικάτο».
Στα 35 χρόνια που μεσολάβησαν, πολλά πράγματα άλλαξαν ριζικά. Η ΕΟΚ εξελίχθηκε στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΠΑΣΟΚοι μεταλλάχθηκαν σε ένθερμους οπαδούς του «ίδιου συνδικάτου». Μόνο οι αριστεροί, άντε και τμήμα από τις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις», εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το «ίδιο συνδικάτο» αρνητικά ή έστω με δυσπιστία και επιφύλαξη.
Ήτανε τότε στην παρέα μας (των ΚΚΕδων δηλαδή) και ο Αντρέας. Παλιός αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, άνθρωπος του κρασιού – ήταν άλλωστε οινολόγος κατ’ επάγγελμα – κεφάτος και καλαμπουρτζής. Μολονότι μας περνούσε κάπου 15 χρόνια, συμμετείχε ισοτίμως, τόσο στις πορείες και τις διαδηλώσεις, όσο και στα γλέντια μας.

Όταν όλα δείχνανε πως ο άλλος Αντρέας, ο μεγάλος, τα γύριζε και πως τελικά θα συναινούσε να ενταχθούμε και να ενσωματωθούμε στην «Ευρώπη των 9» που κατόπιν έγινε «Ευρώπη των 15» και τελικά Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν έχασε το κέφι του.

«Να μου το θυμάστε, παιδιά. Με την είσοδό μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα της μεταδώσουμε τα μικρόβια της τσαπατσουλιάς, την ανοργανωσιάς και της διχόνοιας, που 150 χρόνια τώρα χαρακτηρίζουν το ελληνικό κράτος. Και τελικά θα τη διαλύσουμε.»

Δεν ξέρω αν θα επαληθευθεί η προφητεία του παλιού μας συντρόφου. Εκείνο όμως που ξέρω είναι πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν εξελίχθηκε καθόλου καλά. Όχι μόνο δεν έγινε η «Ευρώπη των Λαών», όπως την ονειρεύτηκαν πολλοί καλοπροαίρετοι αριστεροί, αλλά ούτε δείχνει πως τείνει προς κάτι τέτοιο. Δεν κατόρθωσε καν να γίνει πολιτική ένωση, αλλά παραμένει οικονομική σύμπραξη, στην οποία κουμάντο κάνουν οι οικονομικώς ισχυρότεροι εταίροι.
Δεν απόχτησε ποτέ αιρετή κυβέρνηση. Την «Κομισιόν», δηλαδή την κυβέρνησή της, την αποτελούν διορισμένοι εκπρόσωποι των κυβερνήσεων των κρατών-μελών. Το αιρετό «ευρωκοινοβούλιο» είναι ουσιαστικά συμβουλευτικό όργανο, χωρίς πραγματική εξουσία. Η συμφωνία του Μάαστριχτ, που καθορίζει την εσωτερική δομή και λειτουργία της Ένωσης, παρουσιάζει σοβαρά κενά, που δυσκολεύουν τη λειτουργία της.

Και το κυριότερο, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έγινε κάποιος ενιαίος πολιτικός και οικονομικός οργανισμός, μια ομοσπονδία, που θα στεκόταν ισότιμα δίπλα στις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Κίνα. Η Αγγλία, η πάλαι ποτέ θαλασσοκράτειρα, που κατάντησε η «Φιλιππινέζα» της Αμερικής, λειτουργεί μέσα στην Ένωση σαν πράκτοράς της, ενάντια σε Γαλλία – Γερμανία. Φαίνεται πως έχουν διαμορφωθεί μέσα στην Ένωση τρεις ομάδες κρατών, με σοβαρότατες διαφορές στην οικονομική και κοινωνική τους υπόσταση και στις επιδιώξεις τους:
Οι πλούσιες χώρες του Βορρά: Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Αυστρία, Δανία, Σουηδία και Φινλανδία, οι χώρες του Νότου: Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα, Κύπρος και Μάλτα και οι χώρες της Ανατολής: Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Σλοβενία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Λιθουανία, Λετονία και Εσθονία. Να μην ξεχάσω την Ιρλανδία, που μολονότι γεωγραφικώς ανήκει στο Βορρά, κατατάσσεται στην ομάδα του Νότου.
Υπάρχουν επίσης άλλες τρεις ευρωπαϊκές χώρες, που δε θέλησαν να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση: Η Ελβετία, η Ισλανδία και η Νορβηγία.

Η Ελβετία, η παράδοξη αυτή χώρα με τρεις επίσημες γλώσσες, δύο θρησκευτικά δόγματα και με 11% οικονομικούς μετανάστες, αλλά ταυτόχρονα με αδιατάρακτη επί αιώνες σταθερότητα και ευημερία, δε μετέχει σε κανένα διεθνή οργανισμό, βάσει του Συντάγματός της.

Η Ισλανδία πάλι, μια νησιωτική χώρα με μόλις 320.000 κατοίκους, που γνώρισε πρωτοφανή ευημερία χάρη στο ψάρεμα ρέγκας και βακαλάου και την εξαγωγή των προϊόντων της, εξ αιτίας της ασύδοτης πολιτικής των τριών τραπεζών της, οι οποίες επενδύσανε τα δισεκατομμύρια των καταθέσεων των πελατών τους σε τοξικά προϊόντα αμερικανικών τραπεζών, μετά την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης στην Αμερική, με την κατάρρευση της «Λήμαν Μπράδερς», κήρυξε πτώχευση, πριν δύο χρόνια.

Η κυβέρνησή της, όμως, ενδίδοντας στη λαϊκή αγανάκτηση, που εκδηλώθηκε με πρωτοφανείς για τη γαλήνια αυτή χώρα διαδηλώσεις και ταραχές, δεν εφάρμοσε τη γερμανική συνταγή, που έχει επιβληθεί στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν ιδιωτικοποίησε δηλαδή τα κέρδη των τραπεζών, εθνικοποιώντας τις ζημιές τους, αλλά έκανε ακριβώς το αντίθετο: Εθνικοποίησε τις τρεις τράπεζες, κυνήγησε δικαστικά τους τραπεζίτες και αποζημίωσε τους καταθέτες από τον κρατικό προϋπολογισμό!

Το αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής ήταν πως το σύνολο των Ισλανδών στάθηκε στο πλευρό της. Θυμήθηκαν τις παραδόσεις των προγόνων τους, των Βίκινγκς και μάθανε να ζούνε πιο λιτά και πιο απλά, να καταναλώνουν λιγότερα, αντικαταστήσανε τα αυτοκίνητα με ποδήλατα, δεν αγοράζουν ακριβά προϊόντα εισαγόμενα από χώρες με ισχυρό νόμισμα (Γερμανία, ΗΠΑ, Αγγλία), αλλά τα πολύ φθηνότερα, από χώρες με υποτιμημένο νόμισμα (Πολωνία, Ρουμανία κ.λπ.) και μέσα σε ένα χρόνο οι συνέπειες της κρίσης έχουν σχεδόν ξεπεραστεί.

Φυσικά, το δημόσιο εξωτερικό χρέος εκτοξεύθηκε στα ύψη και οι ξένοι δανειστές φρύαξαν, ζητώντας τα λεφτά τους, η κυβέρνηση όμως υπακούοντας ξανά στη λαϊκή βούληση και όχι στις εντολές των ξένων, οργάνωσε πριν λίγες μέρες δημοψήφισμα, στο οποίο ο ισλανδικός λαός με συντριπτική πλειοψηφία αποφάνθηκε: «Δεν πληρώνουμε τίποτα». Τι μπορούν να κάνουν οι ξένοι πιστωτές; Να πιέσουν τις κυβερνήσεις των χωρών τους να στείλουν στρατό και να καταλάβουν την Ισλανδία; Δε γίνονται τέτοια πράγματα και το ξέρουν καλά.
Η Νορβηγία, τέλος, η τρίτη ευρωπαϊκή χώρα που δε δέχτηκε να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, φαίνεται είναι η πιο κερδισμένη απ’ όλες. Διεθνείς δημοσκοπήσεις κατατάσσουν τους Νορβηγούς πρώτους μεταξύ των Ευρωπαίων που είναι ευχαριστημένοι με τη ζωή στη χώρα τους. Βλέπετε η Νορβηγία διαθέτει το δεύτερο ή τρίτο εμπορικό στόλο στον κόσμο, καθώς και τεράστια αποθέματα πετρελαίου στις ακτές της. Δεν έχει λοιπόν καμμιάν ανάγκη από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τώρα θα μου πείτε πως υπάρχει άλλη μία ευρωπαϊκή χώρα, που διαθέτει ομοίως έναν από τους μεγαλύτερους εμπορικούς στόλους παγκοσμίως και έχει, όπως ισχυρίζονται έγκυροι γεωλόγοι, πολύ μεγάλα αποθέματα πετρελαίου κοντά στις ακτές της. Μόνο που η χώρα αυτή δεν είναι πια ανεξάρτητη (το ομολόγησε ο ίδιος ο πρωθυπουργός της), ούτε διαθέτει πολιτικούς με τσαγανό, αλλά ανθρωπάκια που υποκύπτουν στις ξένες πιέσεις και 40 χρόνια τώρα δεν έχουν κάνει τίποτα για την αξιοποίηση των κοιτασμάτων πετρελαίου, ούτε φυσικά πατριώτες επιχειρηματίες, αλλά κερδοσκόπους καπιταλιστές, που προτιμούν να υψώνουν ξένες σημαίες στα πλοία τους και να μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους στη γειτονική Δημοκρατία της Μακεδονίας (ναι, έτσι την αποδέχονται στις συμφωνίες που έχουν υπογράψει οι… εθνικόφρονες), γιατί εκεί έχουν περισσότερα κέρδη και λιγότερους φόρους!

Τι να πει κανείς…
http://sarantakos.wordpress.com/2010/03/23/dialeu/