%CE%BC%CE%BC.png)
Καλοί ὁ Μαλρώ καί ὁ Καμύ, ἀλλά 189 χρόνια ὕστερα ἄς προσγειωθοῦμε στό …ἑλληνικό:
Πρῶτον. Ὁ τόπος τῶν Νεοελλήνων ὑπῆρξε ἐν πολλοίς δοτός, καί ἄρα εὐλόγως διαβιοῦμε ὡς σέ …οὔ-τοπία. Ἄν ὅμως οἱ πρόγονοί μας ἀναγκάσθηκαν ἀπό τίς περιστάσεις νά ζητιανέψουν τήν ἐθνική ἀνεξαρτησία, οἱ ἀπόγονοί τους δέν δικαιοῦνται νά ὑποδύονται τούς λέοντες τῆς ἱστορίας. Λ.χ. ἡ ἑλληνική ἐξωτερική (καί ἡ ἐσωτερική) πολιτική ἀπαιτεῖ βαθειά γνώση, ὑπομονή Φαναριωτῶν καί τήν ἀντοχή τοῦ Κολοκοτρώνη. Εἰδάλλως, θλιβερή ἀποβαίνει ἡ τύχη τοῦ ἑκάστοτε πρωθυπουργοῦ μας καί τοῦ τόπου… Ἀπό τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ τοῦ πρεσβύτερου (καί αὐτοῦ! μέ τίς ἴντριγκες στίς ὁποῖες τότε κατέφυγε προκειμένου νά ἐκλεγεῖ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας) μέχρι τοῦ Κ. Καραμανλή τοῦ νεώτερου, ἡ ἀποχώρηση/πτώση τοῦ ἑκάστοτε πρωθυπουργοῦ εἶναι ἐξευτελιστικότερη ἐκείνης τοῦ προκατόχου του! Ὁ Γεώργιος Ράλλης ἰσοπεδώθηκε ἀπό τήν ἐπέλαση τῆς “Ἀλλαγῆς”. Ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου κατέπεσε δυό φορές (ἀσθένεια/”σκάνδαλο Κοσκωτά”, Ὠνάσειο). Ὁ Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης ἀποχώρησε μέ …παπάκι. Ὁ Κώστας Σημίτης, πού “μας ἔβαλε στήν ΟΝΕ”, τό 2004 ἐκρύβη. Ὁ Κώστας Καραμανλής κατεξευτελίζεται. Ὁ Γιῶργος Παπανδρέου παραπαίει καί περιπαίζεται… Φταίει, ἄραγε, μόνο τό φόρεμα (ἐξουσία) ἤ μήπως καί τό ὕφασμα (τοῦ τόπου/ἱστορίας/λαοῦ, ἐκ τοῦ ὁποίου ὑποτίθεται ὅτι ὑφαίνεται/πηγάζει);
Δεύτερον. Ἡ δολοφονία τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια, τοῦ μόνου πού ἀντελήφθη ὅτι τό πρώτον ζητούμενο μιᾶς ἐθνικῆς κοινωνίας εἶναι ἡ συνοχή της, καί δευτερευόντως ἡ εὐμάρειά της, θά ἀποτελεῖ ἐσαεί τό προεθνικό μας ἁμάρτημα, ἐφ’ ὅσον ἀδυνατοῦμε νά ἀποτινάξουμε τό ἐξ αὐτῆς ἄγος. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ νομική καί δικαιοπρακτική ὑπόσταση τοῦ λεγόμενου Ἑλληνικοῦ Κράτους εἶναι ἔκτοτε καί παγίως λαθραία καί λανθάνουσα, μέ κορυφαία τήν ἀδυναμία τῆς φορολογικῆς λειτουργίας.
Τρίτον. Ἡ 3η Σεπτεμβρίου 1843, κατά τήν ὁποία “ἀπεσπάσθη” τό Σύνταγμά μας ἀπό τόν “Βαυαρό” Βασιλέα, εἶναι ἡ ἐξαμβλωματική μήτρα τῆς νεοελληνικῆς “δημοκρατικῆς” κουλτούρας. Αὐτό τό “βάλσαμο”, κατά τόν ὑπέρ-τιμημένο προπάτορά μας Μακρυγιάννη, ἐπιτρέπει ἔκτοτε διά συχνῶν ἐκλογῶν καί τῶν λοιπῶν “δημοκρατικῶν διαδικασιῶν” εἴτε τήν ὀλιγαρχική εἴτε τήν σοσιαλιστική καταλήστευση τοῦ Δημοσίου Ταμείου. Ἑρμηνεύει δέ τήν εὐκολία μέ τήν ὁποία σήμερα ἐπιβάλλονται οἱ πάσης φύσεως ὁλοκληρωτισμοί ἐπί τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας (τῶν ΜΜΕ, τῆς λαϊκιστικῆς “δημοκρατίας”, τῆς ραγιαδικῆς ἀντίληψης στήν ἐξωτερική πολιτική κτλ., καθώς καί τῆς δεξιᾶς ὑστέρησης, τῆς ἀδιαφορίας ἐν τέλει τῶν πολιτῶν ἀπέναντι στό κοινωνικό καί πολιτικό γίγνεσθαι). Ὅτι δέ ἀπό τούς ἐλαχίστους πού ἀγάπησαν καί πόνεσαν πραγματικά τήν Ἑλλάδα τότε ἦταν ὁ …Ὄθων, προφανῶς θά τό ἀπορρίψουμε μετά βδελυγμίας!
Τέταρτον. Ἡ κατ’ ἐξακολούθηση δολοφονία τοῦ Καποδίστρια καί ἡ ἱστορική καθιέρωση τοῦ “μακρυγιαννισμοῦ” ἑρμηνεύουν τήν συνακόλουθη ἐγκαθίδρυση τῆς κλεπτοκρατίας/πλουτοκρατίας καί τήν ὑποκατάσταση τῆς παραγωγῆς/ἐργασίας μέ τήν ἐθνική …τεμπελιά καί μάσα: 800 ἕως 900.000 συμπατριῶτες μας, ἐργαζόμενοι καί ἐπιχειροῦντες, τρέφουν σήμερα ἑκατομμύρια Ἑλλήνων, πού σιτίζονται ἀπό τό Δημόσιο Ταμεῖο (τοῦ ὑπογράφοντος συμπεριλαμβανομένου).
Πέμπτον. Ὅσοι ἀντιλαμβάνονται τήν ἑλληνικότητα ὡς διεθνική λειτουργία (δέν ἔχουμε καμμιά διάθεση νά ὑπερασπισθοῦμε ἐθνικοφρόνως ἕνα …κοτέτσι τῶν Βαλκανίων) ὀφείλουν κάποτε νά θέσουν τό ἐνοχλητικό ἐρώτημα: Ἔχουμε κάτι νά κουβαλήσουμε οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες στήν Εὐρώπη καί στόν κόσμο; Καί ὄχι, μόνο, πόσα θά …ἀπορροφήσουμε/ρουφήξουμε/δανειστοῦμε ἀπό τήν Ε.Ε.!
Τελευταῖο καί ὄχι ἔσχατον. Ἡ πολυσυζητημένη πατρίδα δέν εἶναι μόνο ἕνας γεωγραφικός, ἱστορικός ἤ ἰδεολογικός τόπος, ἀλλά κυρίως ἕνας γεωμετρικός (λογικός) τόπος, τοῦ ὁποίου, ἄν ὄχι ὅλα, τά πλεῖστα σημεῖα ὀφείλουν νά ἱκανοποιοῦν ὁρισμένες κοινές ἀνάγκες. Ὑπό μίαν ἔννοια, ὁ τόπος μας ἔχει καταστεῖ ἐμπόδιο στήν ἀνάπτυξη τοῦ σύγχρονου κόσμου (καί γι’ αὐτό κινδυνεύει νά ἀναδιαταχθεῖ…). Ὁ χαρισματικός Χαρίλαος Τρικούπης προτίμησε νά διανοίξει τήν …ἀρχαία Δίολκο/Διώρυγα τῆς Κορίνθου, παρά μιά εὐρωπαϊκή ἐμπορική δίοδο μεταξύ Ἀμβρακικού καί Παγασητικού κόλπου. Ὁ δέ μεγάλος Ἐλευθέριος Βενιζέλος, παρ’ ὅτι παρέλαβε τό ἐν λόγῳ ἱστορικό …κατασκεύασμα ἀπό τήν Μελούνα καί τό διπλασίασε (δίνοντάς του, πράγματι, παράτα νά παίξει μία ἀκόμη παρτίδα μέ τήν ἱστορία), ἐστράφη ὕστερα πρός τήν …Κόκκινη Μηλιά, ἀφήνοντας τήν Θεσσαλονίκη χωρίς ἐνδοχώρα καί τό Αἰγαῖο χωρίς εὐρωπαϊκή ἀποβάθρα. (Σέ ἱστορική προβολή, ἡ γέφυρα “Χαρίλαος Τρικούπης” μεταξύ Ρίου καί Ἀντιρρίου καί οἱ μεγάλοι αὐτοκινητόδρομοι δέν ἔχουν πλέον ἤ ἀκόμη κανένα οὐσιαστικό/ἀναπτυξιακό νόημα, παρά διευκολύνουν τήν μείωση τοῦ πληθυσμοῦ μας κατά 2.000 ψυχές ἐτησίως…).
Εἶναι σφόδρα πιθανό, ὡστόσο, ἡ 200ή ἐπέτειος τῆς ἐθνικῆς παλιγγενεσίας νά μήν εὕρει Ἕλληνες διατεθειμένους ἤ ὑποψιαζομένους νά ἐννοήσουν τίποτ’ ἀπ’ αὐτά. «Στό βαθμό ὅπου ἡ Ἑλλάδα θά καθίσταται ἀνεπαίσθητα γεωπολιτικός δορυφόρος τῆς Τουρκίας, ὁ κίνδυνος πολέμου θά ἀπομακρύνεται, οἱ ψευδαισθήσεις θά ἀβγατίζουν καί ἡ παράλυση θά γίνεται ἀκόμα ἠδονικότερη, ἐφ’ ὅσον ἡ ὑποχωρητικότητα θά ἀμείβεται μέ ἀμερικανικούς καί εὐρωπαϊκούς ἐπαίνους, πού τούς χρειάζεται κατεπειγόντως ὁ ἐκσυγχρονιζόμενος Βαλκάνιος, καί ἐπίσης μέ δάνεια καί δῶρα γιά νά χρηματοδοτεῖται ὁ παρασιτικός καταναλωτισμός. Ὑπ’ αὐτές τίς συνθῆκες, ὅ,τι στήν πραγματικότητα θά συνιστᾶ κάμψη τῆς ἑλληνικῆς ἀντίστασης κάτω ἀπό τήν πίεση τοῦ ὑπέρτερου τουρκικοῦ δυναμικοῦ, οἱ Ἕλληνες θά συνηθίσουν σιγά – σιγά νά τό ὀνομάζουν “πολιτισμένη συμπεριφορά”, “ὑπέρβαση τοῦ ἐθνικισμοῦ” καί “ἐξευρωπαϊσμό”» (Παναγιώτης Κονδύλης “Θεωρία τοῦ Πολέμου”, Ἐκδόσεις Θεμέλιο, Ἀθήνα 1997).
http://www.antinews.gr/?p=38675#comments
