Αδιέξοδο

Οι αγγλοσάξονες ονομάζουν την εποχή του Μεγάλου Κραχ του 1929-30 ως Great Depression, Μεγάλη Κατάθλιψη. Συνειδητοποίησα πόσο σωστή είναι αυτή η μετάθεση του οικονομικού/υλικού στο ψυχικό/πνευματικό διαβάζοντας την διαπίστωση του MacManus:

Έχουμε αποδεχθεί ότι θα ζούμε με δανεικά πλέον και το μόνο που ζητάμε από τις Βρυξέλλες και τα Εκοφίνια είναι δάνεια με φθηνά επιτόκια. Εκεί επικεντρώθηκε τελικώς όλο το μέλλον της πατρίδας μας: στον φθηνό δανεισμό με αξιοπρεπείς και μη τοκογλυφικές συνθήκες. Αν αντί να μας δανείσουνε με 6%, μας δανείζουν με 2,5%: λύθηκε αυτομάτως το πρόβλημα.

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η όλη συζήτηση και οι εξαγγελίες περιορίζονται στο πώς θα την βγάλουμε και σήμερα καθαρή -μισολερωμένη για την ακρίβεια- και δεν γίνεται καμιά κουβέντα για το μέλλον, τις προοπτικές, το πότε και αν θα βγούμε από το τούνελ (για να θυμηθούμε την ορολογία του πατέρα Παπανδρέου).

Και αυτό δεν είναι το πιο ανησυχητικό.

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι η μοναδική χώρα που αντιμετωπίζει αυτά τα προβλήματα. Οι προβολείς έχουν πέσει στη χώρα μας -το γιατί είναι ένα ζήτημα προς διερεύνηση-, αλλά δεν είμαστε μόνοι στα τάρταρα. Ανάλογα προβλήματα αντιμετωπίζουν και χώρες που τα προηγούμενα χρόνια είχαν προχωρήσει σε αλλαγές και εκσυγχρονισμό των θεσμών και των δομών τους επιτυγχάνοντας μάλιστα εντυπωσιακή ανάπτυξη, όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία. Τεράστια προβλήματα αντιμετωπίζει η Βρετανία και η Ιταλία. Γαλλία και ΗΠΑ ελπίζουν ότι θα αρχίσουν να βγαίνουν από την δίνη τους επόμενους μήνες, ενώ και η Γερμανία έχει τα δικά της προβλήματα. Και δεν ξεχνάμε φυσικά την Ισλανδία που κατέρρευσε και τιςοικονομίες της Ασίας, οι οποίες αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα.

Το μελαγχολικό συμπέρασμα αυτού του ψηφιδωτού είναι πως ακόμα κι αν τα προηγούμενα χρόνια κάναμε τις απαραίτητες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, τον εκσυγχρονισμό του κράτους και της νοοτροπίας μας, πάλι μεσα στα ίδια σκατά θα ήμασταν τώρα. Πιθανόν σε κάπως καλλίτερη θέση, αλλά κι αυτό δεν είναι καθόλου βέβαιο…

Εξίσου ανησυχητικό είναι αυτό που ζητάει ο Πρωθυπουργός από τους ξένους ηγέτες που συναντά στα ταξίδια του:

Πολιτική στήριξη κι όχι οικονομική.

Αν καταλαβαίνω καλά, αυτό συνήθως μεταφράζεται ως έκφραση αυτοπεποίθησης: Εμείς οι Έλληνες μπορούμε και μόνοι μας και καλά.

Στα δικά μου όμως αυτιά ηχεί σαν παραδοχή της πλήρους απουσίας κύρους στο εξωτερικό. Αν το πρόβλημά σου είναι τα λεφτά, τότε ζητάς λεφτά. Στήριξη ζητάς, όταν δεν μπορείς να σταθείς μόνος σου, όταν δεν έχεις ερείσματα, όταν δεν καταφέρνεις να πείσεις. Μόνο όταν είσαι τόσο αδύναμος ζητάς από τους άλλους να στοιχηθούν μαζί σου.

Μπορεί ο Γ. Παπανδρέου να κυριαρχεί πολιτικά στη χώρα μας και η κυριαρχία του να μην αμφισβητείται από κανέναν, αλλά στο εξωτερικό, δυστυχώς για όλους μας, δεν πείθει.

Και, ξέρετε, αυτή η έλλειψη κύρους μπορεί να ερμηνευτεί με δυο τρόπους:

Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι είναι η βαριά κληρονομιά από τον προκάτοχό του.

Οι άλλοι θα επιμένουν ότι οφείλεται στην δική του προεκλογική συνθηματολογία, τα πεπραγμένα των παλαιών κυβερνήσεων που υπηρέτησε ως υπουργός, της καθυστέρησης να λάβει τα αναγκαία μέτρα.

Πιο κοντά στην αλήθεια, φυσικά, θα βρίσκονται εκείνοι που θα πουν ότι και τα δυο, λιγότερο ή περισσότερο, ισχύουν.

Αλλά ακόμα πιο κοντά θα είναι όσοι παραδεχτούν ότι στα ταξίδια του ο ΓΑΠ έχει διπλή ιδιότητα: Είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά είναι και ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Σαν Γιώργος Παπανδρέου κουβαλάει τα δικά του τα σωστά και τα λάθη, αλλά θεσμικά, σαν Πρωθυπουργός, κουβαλάει τα σωστά και τα λάθη τα δικά του και των προκατόχων του, αλλά και όλων μας. Ο κάθε Πρωθυπουργός εκπροσωπεί όλους τους πολίτες της χώρας του.

Η έλλειψη αξιοπιστίας και κύρους οφείλεται όχι μόνο σε εκείνους, τους άλλους, τους μακριά μας πρώην και νυν πολιτικούς, ούτε μόνο στα λάθη και τις παραλήψεις του σημερινού Πρωθυπουργού. Ο κάθε πολίτης, ο καθένας μας έχει ευθύνη. Ο κάθε Έλληνας πολίτης ζητά στήριξη από τους Γερμανούς και τους άλλους εταίρους μας. Κανένας από μας δεν εμπνέει σεβασμό ή εμπιστοσύνη στο εξωτερικό -το γιατί μπορούμε να το συζητήσουμε κάποια άλλη φορά.

Τώρα απλώς πρέπει να συνηθίσουμε να βλέπουμε μπροστά μας τον Τοίχο…
http://fvasileiou.wordpress.com/2010/03/17/adiexodo/