Ροή ιστολογίων

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Κυριακή, έντεκα Απρίλη: τρέχουσες αναρτήσεις ροής ιστολογίων



ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ...

Η Ελληνική Δημοσιονομική Κρίση και το Μέλλον

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου

Το τοπίο και το φυσικό περιβάλλον γύρω από την γνωστή από τις ιστορίες της Αγριας Δύσης πόλη της Σάντα Φέ του Νέου Μεξικού θυμίζει Μεσόγειο. Πεύκα, χαμηλή κι αραιή βλάστηση, έδαφος βραχώδες και κλίμα ξερό συνθέτουν ένα περιβάλλον που δύσκολα ξεχωρίζει από την ελληνική εξοχή. Σ’ αυτό λοιπόν την μάλλον οικεία σ’ εμάς ατμόσφαιρα, πάνω στην πλαγιά του χαμηλού βουνού Σάντο Κρίστι, επιστήμονες εξερευνούν τις πραγματικότητες της ζωής. Στο περίφημο Ινστιτούτο της Σάντα Φέ αντικείμενο επιστημονικής επεξεργασίας αποτελούν τα λεγόμενα πολύπλοκα συστήματα. Μηχανισμοί δηλαδή ζωής, είτε οργανικής είτε διοικητικής / οικονομικής, που δεν εξελίσσονται σύμφωνα με τον συμβατικό τρόπο σκέψης μας – δηλ. γραμμικά. Σε μια λογική εξέλιξης δηλ. όπου κάθε αποτέλεσμα είναι προϊόν συγκεκριμένων και προγραμματισμένων η πάντως σχετικά μετρήσιμων ερεθισμών. Αλλά αναπτύσσονται αντίθετα άναρχα, αναπάντεχα δίχως ορατή τάξη και συνάφεια αίτιου και αιτιατού. Κοντολογής, έχουμε φαινόμενα δυσεξήγητα καθ όσον αφορά τον χρόνο αλλά και την βιαιότητα της εμφάνισής τους. Εμφανίζονται εξελίξεις που δείχνουν να μην υπακούουν σε κάποιους θεμελιώδεις φυσικούς κανόνες αλλά να στηρίζονται σε μιά λογική χάους.
Με 17 τουλάχιστον κατόχους βραβείων Νόμπελ σαν στελεχιακό δυναμικό και...

με στόχο την «μελέτη του μέλλοντος» οι ειδικοί μελετητές της πολυπλοκότητας και των ιδιοτήτων του χάους του Ινστιτούτου στρέφουν τελευταία το ενδιαφέρον τους στα προβλήματα των κοινωνιών και των σχέσεων ανάμεσα σε κράτη. Οι παρατηρήσεις τους σε γενικές γραμμές καταλήγουν πως σε κοινωνίες σύνθετες με προβλήματα διαρθρωτικά και πολύπλοκα αρκεί ένα απειροελάχιστα σημαντικό γεγονός για να «ανάψει φωτιές» που ουδείς θα είναι σε θέση να δαμάσει.
Εχουν βέβαια και άλλοι, εκτός του Ινστιτούτου της Σάντα Φέ και των επιστημόνων της πολυπλοκότητας, ασχοληθεί με το φαινόμενο της δυσπρόβλεπτης εξέλιξης. Ο Nassim Nicholas Taleb (The Black Swan: The Impact of the Highly Improbable, 2008) έχει σημειώσει το μάταιο κάθε προσπάθειας πρόβλεψης και προγραμματισμού του μέλλοντος. Οσοι το επιχείρησαν, επιμένει, βρέθηκαν μπροστά σε απρόοπτα. Σε κάθε πτυχή της ζωής το τυχαίο επικρατεί. Ο John Kay, πιο μεθοδικά, επιμένει πως οι όποιοι στόχοι είναι αδύνατον να πραγματοποιηθούν μέσα από κάποια μεθόδευση και σχεδιασμό (Think oblique: How our goals are best reached indirectly, 2010). Ο δρόμος για την επιτυχία δεν μπορεί να ‘ρθει παρά μοναχά μέσα από μικρά βήματα κάνοντας χρήση ενός μικρού εύρους, κατά περίπτωση, επιλογών.
Για πολλά γεγονότα γίνονται εκ των υστέρων προσπάθειες να εξηγηθούν σύμφωνα με τους κανόνες της συμβατικής λογικής. Είναι όμως πρακτικά αδύνατο να προβλεφθεί με σιγουριά η χρονική στιγμή που ξεσπούν. Αυτό ακριβώς μελετούν οι επιστήμες του χάους και της πολυπλοκότητας. Πότε λ.χ. ακριβώς ένα απλό σπίρτο προστιθέμενο στο συνολικό βάρος που κουβαλάει στην πλάτη της μιά γκαμήλα γίνεται δυσβάστακτο και την σωριάζει στο έδαφος; Με άλλα λόγια, πολλά πολύπλοκα και προσαρμόσιμα στις δύσκολες συνθήκες του περιβάλλοντος συστήματα (complex adaptive systems) επιβιώνουν εν αγνοία τους στο χείλος της καταστροφής. Εντελώς αναπάντεχα, ένα αδιάφορο ή μικρής κατ αρχήν σημασίας γεγονός είναι δυνατόν προκαλέσει αντιδράσεις που να οδηγήσουν στην κατάρρευση του συστήματος. Οπως γράφει και ο Niall Ferguson στο περιοδικό Foreign Affairs (“Complexity and Collapse: Empires on the Edge of Chaos”, March?April 2010) η ανησυχία για μιά ενδεχόμενη ξαφνική κατάρρευση των ΗΠΑ είναι μεγάλη.
Η πιθανότητα αναπάντεχου κλονισμού και διάλυσης ενός πολύπλοκου κρατικού οικοδομήματος (συστήματος) δεν βρίσκεται μακριά από την πραγματικότητα. Και τα αίτια δεν εντοπίζονται σε παλιές πολιτικές επιλογές και κινήσεις. Συνήθως προκύπτουν άξαφνα από δυσλειτουργίες των μηχανισμών της οικονομίας. Ο Jared Diamond στο βιβλίο του Collapse: How Societies Choose to Fail or Survive (2006) περιγράφει πολύ γλαφυρά την εξαφάνιση ολόκληρων κραταιών πολιτισμών. Ο Diamond αναλύει γλαφυρά την πορεία προς την καταστροφή κοινωνιών που δεν αναγνώρισαν τα μηνύματα των καιρών και υποχρεώθηκαν να αναλώσουν τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές για την συντήρηση δομών άχρηστων και βλαβερών ουσιαστικά για το σύνολο. Οι Βόρειοι Βίκινγκς στην Γροιλανδία μυωπικά δεν έβλεπαν τις πεδιάδες τους να παγώνουν κι επέμεναν σε ένα τρόπο ζωής (αντίθετα από τους Εσκιμώους Ιντουίτ) που δεν μπορούσε το φυσικό και οικονομικό τους περιβάλλον να συντηρήσει. Εξ ίσου και οι Μάγια, της Χερσονήσου του Γιουκατάν στο σημερινό Μεξικό, αλλά και οι Ανασάζι Ινδιάνοι, στις ΝΔ σημερινές ΗΠΑ, εξαφανίσθηκαν επιμένοντας σε συμπεριφορές που τους ήταν αδύνατον να χρηματοδοτήσουν.
Κοινή τύχη όλων των πολιτισμών που κατέρρευσαν και χάθηκαν ήταν οι περιορισμένοι πόροι για την συντήρηση συμπεριφορών, κοινωνικών και οικονομικών, που όφειλαν έγκαιρα να είχαν αλλάξει. Οι κάτοικοι της νήσου του Πάσχα λ.χ. επέμεναν στην κοπή των δένδρων του νησιού τους για την κατασκευή ναών και τεράστιων θρησκευτικών συμβόλων με αποτέλεσμα να μην έχουν διαθέσιμη ξυλεία πλέον για την κατασκευή πλοίων για αλιεία που ήταν απαραίτητη για την επιβίωσή τους. Οι κάτοικοι της Ισλανδίας, από την άλλη μεριά, και της ορεινής Γουινέας αναγνώρισαν τις καινούργιες συνθήκες, άλλαξαν τρόπο ζωής και οικονομικής συμπεριφοράς και κατόρθωσαν να επιβιώσουν.
Δίχως προειδοποιητικούς ρόγχους επικείμενου θανάτου πανίσχυρες κρατικές οντότητες βρέθηκαν από την αίγλη της ισχύος στο περιθώριο και την εξαφάνιση. Όπως περιγράφει ο Bryan Ward-Perkins (The Fall of Rome And the End of Civilization, 2005) μέσα σε λιγότερο από 60 χρόνια η Ρωμαική αυτοκρατορία βρέθηκε από μια σχετική ισορροπία στο ξεκίνημα του 5ου μχ αιώνα στα σκοτάδια της κυριαρχίας των απολίτιστων Γότθων. Είναι χαρακτηριστικό πως στα πρόθυρα ακόμη της ολικής καταστροφής οι λαοί με δυσκολία αναγνώριζαν τους κινδύνους και την ανάγκη συστράτευσης και αλλαγής συνηθειών. Ο Wallace Breem, γράφοντας για τις τελευταίες ημέρες της Ρωμαικής κυριαρχίας στα εδάφη της Γαλατίας και στην κατακτημένη Γερμανία – στο ξεκίνημα δηλ. της κατάρρευσης της Δυτικής Ρωμαικής Αυτοκρατορίας - εμφανίζει τον υπεύθυνο Ρωμαίο στρατηγό να συλλογίζεται για τους λαϊκούς αξιωματούχους: «..το πικρόχολο πείσμα και η αδιαλλαξία τους μπροστά στον κίνδυνο με αρρώσταινε. Η αδιαφορία και η μοιρολατρία τους είχαν το στίγμα της παραφροσύνης. Το είχα ξαναδεί στη Βρετανία και την Ιταλία - αυτή την τυφλή άρνηση των ανθρώπων να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και ν’ αποδεχτούν την ανάγκη για αλλαγή σε καιρούς που ολοένα άλλαζαν» (Αετός στο Χιόνι, 2005, σελ. 76).
Σε όλες τις περιπτώσεις η κατάρρευση ξεκινά από την έλλειψη πόρων, τα μεγάλα ελλείμματα και την αδυναμία εξασφάλισης των προοπτικών των μελλοντικών γενεών. Δίχως προειδοποίηση οι ηθικοί δεσμοί της κοινωνίας γκρεμίζονται, οι πολίτες φατριάζουν και αλληλοσπαράσσονται ενώ οι εξωτερικοί επιβουλείς εκμεταλλεύονται την κατάσταση και εισβάλλουν, λεηλατούν ή και κατακερματίζουν. Ενώ η κατάσταση με βάση αυτά τα δεδομένα εμφανίζεται ανησυχητική για τις ΗΠΑ είναι περισσότερο απειλητική για την Ευρώπη και σχεδόν εφιαλτική για την Ελλάδα.
Με χρέος που φτάνει στο 120% του ΑΕΠ η χώρα μας υποχρεώνεται να δανείζεται για να πληρώνει αυτά που χρωστάει και για να επιβιώσει. Είναι στη διάθεση των δανειστών της να προκαλέσουν κοινωνική αναστάτωση, αποστερώντας την χώρα από τους αναγκαίους πόρους για την κάλυψη των αναγκών των κατοίκων της. Όπως σημειώνει ο Diamond, “εάν οι άνθρωποι μοιράζονται λιγότερους πόρους από τους απαραίτητους για την επιβίωσή τους, οι νόμοι και οι ηθικές αξίες κατακρημνίζονται, οι κυβερνήσεις πέφτουν και οι άνθρωποι φθάνουν μέχρι και του να δολοφονούν ο ένας τον άλλο. Αυτό συμβαίνει παντού. Ουδείς εξαιρείται». Η θρυαλλίδα που θα μπορούσε να προκαλέσει και εδώ την ανεπιθύμητη κατάρρευση είναι παρούσα. Το ζήτημα είναι ποιος, εάν και πότε θα ανάψει το φυτίλι!
Η λύση μπορεί να βρεθεί όχι στην φροντίδα των παιδιών μας αλλά στην αντίστοιχη του μέλλοντός του δικού τους και των δικών τους παιδιών. Αν δανειζόμαστε για να καλύψουμε τις δικές μας ανάγκες καταδικάζουμε την κοινωνία σε παρακμή και διάλυση. Αφαιρούμε χρήματα, για να ζήσουμε εμείς καλά, από τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Η απομάκρυνση από το χείλος της καταστροφής, από το γκρέμισμα δηλ. στο χάος, μας επιβάλλει να απομακρυνθούμε από τον αποχαυνωτικό κοινωνισμό κάποιων πολιτικών χώρων και να κόψουμε τις συνήθειες που μας οδηγούν στην υπερχρέωση. Όπως περιγράφει ο Diamond, oι κάτοικοι της Γροιλανδίας όπως και εκείνοι της νήσου του Πάσχα θα είχαν επιβιώσει αν είχαν εγκαταλείψει συνήθειες που αντικειμενικά το φυσικό και το κοινωνικό τους περιβάλλον ήταν αδύνατον πλέον να στηρίξει.
Η εμμονή λοιπόν σε παλιές συνήθειες κάθε άλλο παρά εξασφαλίζει προοπτικές και ευημερία. Για χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες ίσως, ξορκισμένος εχθρός της κατεστημένης ελληνικής πολιτικής τάξης ήταν ο νεοφιλελευθερισμός. Γιατί επέμενε σε ένα μικρό δημόσιο τομέα, σε συνακόλουθους λιγότερους φόρους και σε μια αγορά ελεύθερη από δημόσιες παρεμβάσεις οδηγούμενη μοναχά από σύγχρονους και αυστηρούς κανόνες ανταγωνισμού. Τέτοιες προτάσεις όμως διακινδύνευαν την συνεκτική ισχύ της πολιτικής τάξης, γιατί αδυνάτιζαν τα εργαλεία άσκησης εξουσίας μέσω της συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα. Και βέβαια συλλήβδην απορρίπτονταν.
Και φτάσαμε έτσι στα σημερινά τραγικά οικονομικά αδιέξοδα. Με μια οικονομία που δεν παράγει παρά ελάχιστα πράγματα. Και με ένα κράτος που συντηρείται με δανεικά. Για εμάς η πρόκληση είναι η δραματική περικοπή του δαπανηρού και άχρηστου σε πολλούς τομείς δημόσιου τομέα. Και η οικοδόμηση μιάς κοινωνίας δυναμικής, σφριγηλής στα πλαίσια του ελεύθερου ανταγωνισμού, δίχως την τροχοπέδη ξεπερασμένων και δύσκαμπτων προστατευτισμών. Να επικεντρωθούμε δηλ. ολοκληρωτικά σε σοβαρές και παραγωγικές δραστηριότητες που θα φέρουν πλούτο και πλεονάσματα πόρων στη χώρα.
Ο Diamond επισημαίνει πως η οριστική κατάρρευση έρχεται ξαφνικά। Απροειδοποίητα. Η διάλυση λοιπόν είναι κοντά. Θα συνειδητοποιήσουμε έγκαιρα τι οφείλουμε να κάνουμε;

Αναρτήθηκε από press.gr@hotmail.com στις 1:36:00 μ.μ.

Ετικέτες

Διαβάστε κι αυτά, είναι σχετικά:


Μηχανισμός στήριξης και ΔΝΤ

Bookmark and Share


Tης Μιραντας Ξαφα*

Την εβδομάδα που πέρασε άρχισαν να διαφαίνονται τα κλασικά σημάδια πανικού στις ελληνικές κεφαλαιαγορές, που θυμίζουν τις ημέρες πριν από τη χρεοκοπία της Lehman τον Σεπτέμβριο του 2008. Το spread του διετούς ομολόγου εκτινάχτηκε στις 685 μονάδες βάσης (6,85%) πάνω από το αντίστοιχο γερμανικό, αυξάνοντας την απόδοσή του στο 7,75%. Το 5ετές συμβόλαιο ασφάλισης πιστωτικού κινδύνου CDS αυξήθηκε στις 440 μονάδες βάσης, ξεπερνώντας το αντίστοιχο της Ισλανδίας. Η τιμή του 7ετούς ομολόγου που εκδόθηκε πριν από μόλις δύο εβδομάδες έπεσε στο 91,5, με αντίστοιχη αύξηση της απόδοσης στο 7,1%. Ο Γενικός Δείκτης του Χ.Α. μειώθηκε πάνω από 5%, με τις τραπεζικές μετοχές να καθοδηγούν την πτώση.

Αυτή η χειροτέρευση στις συνθήκες δανεισμού του Ελληνικού Δημοσίου δεν οφείλεται στους «κερδοσκόπους» ή στο «βαθύ λαρύγγι» κάποιου κυβερνητικού εκπροσώπου που παρερμήνευσε κάποιες πρωθυπουργικές δηλώσεις ως επιθυμία για απεμπλοκή του ΔΝΤ από τον μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε. Οφείλεται στη δυσπιστία των αγορών ως προς τη δυνατότητα της κυβέρνησης να βάλει τάξη στο δημοσιονομικό χάος και τη λειτουργικότητα του μηχανισμού στήριξης που συμφωνήθηκε στο συμβούλιο κορυφής της Ε.Ε. Ποιος και πότε θα αποφασίσει αν η Ελλάδα θα προσφύγει στον μηχανισμό; Ποιοι θα είναι οι όροι δανεισμού; Και τι θα γίνει αν κάποια χώρα-μέλος καταψηφίσει την απόφαση; Αυτή την εβδομάδα οι αγορές αποφάσισαν να θέσουν τον μηχανισμό σε δοκιμασία. Αναμένοντας το αποτέλεσμα, ήταν φυσικό να μειώσουν το ρίσκο στο χαρτοφυλάκιό τους πουλώντας ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου. Οταν ξεσπάει πυρκαγιά πρώτα τρέχεις προς την πόρτα και μετά κάνεις ερωτήσεις.

Στις σημερινές συνθήκες, η πιθανότητα άντλησης από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές των 12 δισ. ευρώ που υπολείπονται για να αναχρηματοδοτηθεί το βουνό του χρέους που λήγει τον Απρίλιο και τον Μάιο είναι μάλλον χαμηλή. Επιπλέον, η απόφαση της ΕΚΤ να αυξήσει το απαιτούμενο ενέχυρο ομολόγων με αξιολόγηση κάτω του Α- θα αυξήσει το κόστος δανεισμού των ελληνικών τραπεζών από την ΕΚΤ. Η σταθερή μείωση των τραπεζικών καταθέσεων και οι κρατικές εγγυήσεις που ζητούν οι τράπεζες για τον δανεισμό τους συμπληρώνουν την εικόνα του συναγερμού που έχει σημάνει.

Εδώ που φτάσαμε, η άμεση προσφυγή στο ΔΝΤ είναι η μόνη λύση. Η εμπλοκή του ΔΝΤ θα αύξανε την αξιοπιστία των προσπαθειών της κυβέρνησης για έξοδο από την κρίση και θα ανάγκαζε τους εταίρους μας στην Ευρωζώνη να ενεργοποιήσουν τον μηχανισμό στήριξης ώστε να συμπληρώσουν τη χρηματοδότηση από το ΔΝΤ, όπως έγινε στα πρόσφατα προγράμματα σταθεροποίησης της Λεττονίας, της Ουγγαρίας και της Ρουμανίας. Οι εταίροι μας στην Ε.Ε. έχουν κάθε συμφέρον να αποτρέψουν μια άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας, εφόσον οι τράπεζές τους έχουν στην κατοχή τους ένα μεγάλο ποσοστό του ελληνικού δημοσίου χρέους.

Οσοι αντιδρούν στη λύση του ΔΝΤ προβάλλουν σαν επιχείρημα την αποφυγή «σκληρών» μέτρων. Υπάρχει όμως κανείς που πιστεύει ότι δεν θα χρειαστούν πρόσθετα μέτρα για να μειωθεί το έλλειμμα κάτω του 3% του ΑΕΠ μέχρι το 2012, όπως προβλέπει το Πρόγραμμα Σταθερότητας, και να αντιστραφεί η εκρηκτική πορεία του χρέους; Η κρίση είναι ακόμη διαχειρίσιμη αν ληφθούν άμεσα μέτρα περιορισμού των κρατικών δαπανών.


Οι σπατάλες είναι εξόφθαλμες: συντάξεις στα 50 χρόνια, υπερτροφικές δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί που λειτουργούν με γνώμονα το συμφέρον των υπαλλήλων, άχρηστα στρατόπεδα και αμυντικές δαπάνες, νοσοκομεία που δημιουργούν ανεξέλεγκτα χρέη δισεκατομμυρίων, κ.λπ. Το ποθούμενο δεν είναι η εξεύρεση πρόσθετων φορολογικών εσόδων για να χρηματοδοτηθεί το υπερτροφικό κράτος, είναι να περιοριστούν οι δαπάνες. Προσφεύγοντας στο ΔΝΤ η Ελλάδα θα «αγόραζε» τον χρόνο που χρειάζεται για να εφαρμόσει τις διαρθρωτικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν για να λειτουργήσει η οικονομία αποδοτικά, με χαμηλό κόστος.

Το ΔΝΤ κατηγορείται ότι επιβάλλει λιτότητα σε χώρες που βρίσκονται σε κρίση. Κατ’ αρχήν το ΔΝΤ δεν επιβάλλει τίποτε, απλώς υποδεικνύει την απαιτούμενη οικονομική πολιτική. Μακάρι να μπορούσαν οι χώρες σε κρίση να ακολουθήσουν κεϊνσιανή πολιτική στήριξης της ζήτησης! Δυστυχώς όμως οι χώρες αυτές, έχοντας δημιουργήσει υπερβολικά ελλείμματα και χρέη, έχουν δυσκολία να δανειστούν. Ούτε το ΔΝΤ ούτε κανείς άλλος μπορεί να αποτρέψει τη λιτότητα στις χώρες που δεν έχουν τον κοινό νου να δημιουργήσουν πλεονάσματα όσο έχουν ταχύρρυθμη ανάπτυξη.

* Η κ. Μιράντα Ξαφά είναι σύμβουλος επενδύσεων στην IJ Partners.

Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/04/blog-post_283.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0knPwymT4


Η νέα συμφωνία Αμερικής-Ρωσίας για το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Ελλάδας

Δημοσιεύθηκε από olympiada στο Απριλίου 11, 2010

ΕΣΕΙΣ ΔΝΤ, ΕΜΕΙΣ ΑΓΩΓΟ

γράφει ο Σταύρος Παπαδόπουλος

Στο ΡΕΣΑΛΤΟ που κυκλοφορεί: Τεύχος-48

Στις 6 και 7 Ιούλη 2009 πραγματοποιήθηκε η επίσκεψη του νέου καλού μαύρου προέδρου στη Μόσχα. Κατά την επίσκεψη αυτή, ο Ομπάμα συναντήθηκε την πρώτη μέρα με τον Μεντβέντεφ στο Κρεμλίνο και την δεύτερη με τον Πούτιν στη ντάτσα του στο Νόβο Ογκαρίοβο, έξω από τη Μόσχα. Οποιοσδήποτε παραλληλισμός με την επίσκεψη των Ρούσβελτ-Τσόρτσιλ στη ντάτσα του Στάλιν στη Γιάλτα, θα πρέπει να θεωρηθεί εντελώς συμπτωματικός.

Αν και οι δηλώσεις των ηγετών κινήθηκαν σχεδόν αποκλειστικά στα πλαίσια των διπλωματικών εντυπώσεων και αναφέρθηκαν σε «συζητήσεις» (και όχι όπως θα ήταν σωστότερο να αναφερθεί: «συμφωνίες») πάνω σε όλα τα θέματα που αφορούν τα σημεία τριβής των αμερικανορωσικών σχέσεων, συμπεριλαμβανομένου βεβαίως και του λεγόμενου «μετασοβιετικού χώρου» δηλαδή των χωρών που προηγουμένως ήταν ενταγμένες ή στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ τώρα δηλώνουν διατεθειμένες ή εντάσσονται στο ΝΑΤΟ, θα πρέπει να προσεχθεί το εξής:

Τις δύο αυτές ημέρες υπεγράφησαν 8 μεγάλες συμφωνίες που, αν και στις λεπτομέρειές τους παραμένουν απόρρητες, σύμφωνα με τα εκ των υστέρων ανακοινωθέντα ή διαρρέοντα, αφορούν κυρίως θέματα διαστημικής συνεργασίας, πυρηνικού οπλοστασίου, εξοπλισμών, της αντιπυραυλικής ασπίδας καθώς και θέματα ενεργειακά, οικονομικά και εμπορικά. Κάποιες ήταν οριστικές, ενώ κάποιες άλλες ενδιάμεσες, και επίσης κάποιες δηλώθηκαν ρητά, ενώ κάποιες άλλες γίνονται αντιληπτές από τις μετέπειτα δρομολογηθείσες εξελίξεις.

Η ικανοποίηση των ηγετών

Όλοι οι ηγέτες, Ομπάμα-Μεντβέντεφ-Πούτιν, αν και ανέφεραν ότι υπάρχουν αρκετά θέματα, στα οποία διαπιστώθηκε ασυμφωνία, εν τούτοις δήλωσαν πολύ ικανοποιημένοι από τις «συζητήσεις» (=συμφωνίες) που έλαβαν χώρα το διήμερο αυτό. Οποιοσδήποτε παραλληλισμός με τις δηλώσεις ικανοποίησης των Ρούσβελτ-Τσόρτσιλ-Στάλιν στη Γιάλτα, θα πρέπει να θεωρηθεί εντελώς συμπτωματικός.

Ο Μπάρακ Ομπάμα δήλωσε ανάμεσα στα άλλα ότι «θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη οι ανησυχίες της Ρωσίας για την Γεωργία και την Ουκρανία»(!) και επίσης σε μία δήλωση δήθεν στήριξης της φιλοαμερικανικής ρωσικής αντιπολίτευσης, την προσκάλεσε «να συνεργαστεί ως κοινωνία των πολιτών με τις θετικές πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει η ρωσική ηγεσία προς αυτή την κατεύθυνση»(!) Όπως είναι φυσικό, οι δηλώσεις αυτές προκάλεσαν πανικό στους φίλους και συνεργάτες των Αμερικανών στις χώρες αυτές.

Επειδή οι Ρώσοι ηγέτες, κατά παράδοση και αντίθετα με την αμερικανική πρακτική, αποφεύγουν να κάνουν εκ των προτέρων δημόσιες δηλώσεις για τέτοιου είδους θέματα, δεν καταγράφηκαν άμεσα (ή δεν τις προσέξαμε) ανάλογες (εκ-)δηλώσεις πανικού από τους φίλους και συνεργάτες των Ρώσων ανά τον κόσμο.

Ο πανικός του Καραμανλή

Ζήσαμε όμως όλοι οι Έλληνες ένα καλοκαιρινό δίμηνο έντονων φημών για πρόωρες εκλογές και τελικά είδαμε έναν πανικόβλητο Καραμανλή να καλεί σε εκλογές, αιφνιδιάζοντας ακόμη και στενούς του συνεργάτες στη Νέα Δημοκρατία.

Ο πανικός του Έλληνα πρώην πρωθυπουργού ήταν τόσο μεγάλος που έκανε ότι μπορούσε, δηλαδή μια σωρεία σημαντικών πολιτικών δήθεν λαθών, ούτως ώστε να εξασφαλιστεί η ήττα του και η ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ. Το μέγεθος της ποσοστιαίας διαφοράς των δύο κομμάτων στα εκλογικά αποτελέσματα ήταν πέρα και από τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις των Αμερικανών.

Ο νέος καλός πρωθυπουργός μας

Ο Γιώργος Παπανδρέου («γεννηθείς το έτος 1952 ως Τζέφρυ –born as Jeffrey- στο Σεν Πολ/Μινεσότα των ΗΠΑ, όπου ο πατέρας του διατηρούσε έδρα στο Πανεπιστήμιο», όπως καταγράφεται σε αμερικανικά σάιτ του διαδικτύου) ανέλαβε πρωθυπουργός εν μέσω μιας έντονης παρασκηνιακής δραστηριότητας για την προετοιμασία της Ελλάδας προς πτώχευση. Το δημοσιονομικό έλλειμμα από μέρα σε μέρα μεγάλωνε, ο νέος μας πρωθυπουργός ήταν περισσότερο χρόνο εκτός παρά εντός των τειχών, οι υπουργοί περίμεναν να ορισθούν οι Γενικοί Γραμματείς μέσω ίντερνετ και οι υφυπουργοί έπαιζαν τον ρόλο διακοσμητικών γλαστρών σε θερμοκήπιο.

Ειδικά το έλλειμμα, που ήταν στο 6,5 πριν από τις εκλογές, παρουσιάστηκε αρχικά στο 8,7 μετά τις εκλογές και ξαφνικά «κλείδωσε» στο 12,7! Ο πρώην υπουργός Οικονομίας Παπαθανασίου βγήκε και δήλωσε οργισμένος ότι είναι ψέμα ότι το έλλειμμα είναι 12,7! Φαίνεται ότι αυτόν δεν είχαν προλάβει –ή δεν θεώρησαν σκόπιμο- να τον ειδοποιήσουν…

Αν και ξεφεύγει του παρόντος, αξίζει να αναφέρουμε εν τάχει ότι η όλη προετοιμασία αυτή απέβλεπε σε τρεις βασικούς στόχους:

1. στη δημιουργία ψυχολογικού κλίματος τρομοκράτησης των Ελλήνων εργαζομένων και συνταξιούχων έτσι ώστε να αποδεχτούν χωρίς πολλές διαμαρτυρίες την χειροτέρευση μισθών και βιοτικού επιπέδου.

2. στην χρησιμοποίηση της Ελλάδας ως μοχλού δημιουργίας προβλημάτων, πίεσης, αναστάτωσης και δοκιμασίας της γαλλογερμανικής «διοίκησης» και πρακτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα στην Ευρωζώνη.

3. (και σημαντικότερο για εμάς) την αφαίμαξη της Ελλάδας τόσο από οικονομική άποψη όσο και από άποψη κρατικής οντότητας, ούτως ώστε να δρομολογηθούν ταχύτερα οι ρυθμίσεις των λεγομένων Εθνικών θεμάτων σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων.

Αξίζει βέβαια να τονισθεί ότι η όλη αυτή επιχείρηση κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού εστιάζεται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα στο δημοσιονομικό έλλειμμα ενώ εθελοτυφλεί και εσκεμμένα παραβλέπει όλους τους άλλους οικονομικούς δείκτες. Για παράδειγμα, αποκρύπτουν συστηματικά ότι το ακαθάριστο Εθνικό προϊόν σταθερά αυξανόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια, η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων είχε πολλαπλασιαστεί, το ενεργητικό των Τραπεζών είχε υπερδιπλασιαστεί σε μία πενταετία κά…

16 Φεβρουαρίου 2010

Ξαφνική επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στο Κρεμλίνο μετά από πρόσκληση της Ρωσικής Ηγεσίας και συναντήσεις με Μεντβέντεφ και Πούτιν. Στις συναντήσεις αυτές συζητούνται «θέματα κοινού ενδιαφέροντος». Το βασικότερο θέμα των τελευταίων χρόνων, που είχε μετατρέψει την Ελλάδα σε πεδίο μάχης των μεγάλων ενεργειακών συμφερόντων Δύσης-Ανατολής και το είχαμε πληρώσει πολύ ακριβά, ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, τίθεται σαν πρώτη προτεραιότητα! Επίσης συζητείται το θέμα της άρσης της υποχρέωσης βίζας των Ρώσων τουριστών στην Ελλάδα, το οποίο θέμα ταλαιπώρησε την Τουριστική παραγωγή της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια υπέρ της Τουρκίας και της Αιγύπτου (που είχαν καταργήσει την απαίτηση βίζας από τους Ρώσους!) και –έτσι, στα… «κουφά», από μία εντελώς συμπτωματική συνάντηση της ίδιας μέρας του Μεντβέντεφ με τον Ρόμπερτ Ζέλικ, πρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας, αποκαλύπτεται ότι- ο Ρώσος πρόεδρος προτρέπει τον Έλληνα πρωθυπουργό να αποτανθεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στην Παγκόσμια Τράπεζα (αμφότεροι οργανισμοί αμερικανικών συμφερόντων) για τα προβλήματα των δημοσιονομικών ελλειμμάτων!!!

Με μια κουβέντα: Εσείς ΔΝΤ, Εμείς Αγωγό!

Ταχείες εξελίξεις

Μέσα σε ένα μόνο μήνα από την επίσκεψη του Παπανδρέου στη Μόσχα, γίνονται δύο σημαντικά βήματα για την κατασκευή του Αγωγού:

1. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις 4 Μαρτίου 2010 με οριστική απόφαση στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού πακέτου ανάκαμψης, αποφασίζει την επιχορήγηση 31 έργων, μεταξύ των οποίων και των αγωγών φυσικού αερίου που διέρχονται από την Ελλάδα, αφ’ ενός του Διασυνδετήριου αγωγού Ιταλία-Ελλάδα-Τουρκία, γνωστού ως πρόγραμμα Ποσειδών, αφ ’ετέρου του Διασυνδετήριου αγωγού Ελλάδα-Βουλγαρία (Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη). Τα προγράμματα επιχορηγούνται με ποσοστό 50%, επιλέχθηκαν με κριτήριο τον υψηλό κίνδυνο καθυστερήσεων που διατρέχουν λόγω της οικονομικής επιβράδυνσης και έχουν χρονοδιάγραμμα 18 μηνών!!!

2. Στις 18 Μαρτίου 2010 η υπουργός Περιβάλλοντος καταθέτει κατεπείγον νομοσχέδιο στη Βουλή, με το οποίο ρυθμίζονται τα θέματα των απαλλοτριώσεων γης υπέρ του Δημοσίου για την κατασκευή του Αγωγού. Το έργο χαρακτηρίζεται «Μείζονος Εθνικής Σημασίας» και ταυτόχρονα η υπουργός αναφέρει στην επιστολή της ότι «Στόχος του νομοσχεδίου είναι να ολοκληρωθεί το εν λόγω έργο με ταχείς ρυθμούς και σύντομες διαδικασίες»

Δηλαδή: Τώρα, Τρέχουμε!

Συμπέρασμα:

Ρωσία και ΗΠΑ κατέληξαν στις 6 και 7 Ιούλη 2009 σε συμφωνία για την Ελλάδα. Τα ποσοστά συμμετοχής της καθεμιάς είναι ακόμη άγνωστα.

Επιγραμματικά η Συμφωνία αναθέτει την πολιτική και οικονομική διαχείριση της Ελλάδας στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Η διαχείριση αυτή αφορά τόσο το εσωτερικό της χώρας (διακυβέρνηση) όσο και τις θέσεις της χώρας διεθνώς και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Για το πρώτο, η οικονομική εκμετάλλευση της χώρας θα βαίνει διαρκώς εντεινόμενη (κοινώς «κάθε πέρσι και καλύτερα»). Κατά την επόμενη πενταετία προβλέπεται μεγάλη αύξηση της ανεργίας, δυσπραγία, κοινωνικές εξεγέρσεις και νέο κύμα μετανάστευσης των Ελλήνων στο εξωτερικό.

Για το δεύτερο, η Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια στις συνεδριάσεις των Ευρωπαϊκών οργάνων συντασσόταν κατά κανόνα είτε με τα ρωσικά συμφέροντα είτε με τον Γαλλογερμανικό άξονα. Στο εξής θα τάσσεται στο πλευρό του Αγγλοαμερικανικού άξονα. Τα εθνικά μας θέματα θα ρυθμίζονται επί το πλείστον σύμφωνα με τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Στη Ρωσία δίνεται επιτέλους η επί 3 αιώνες επιδιωκόμενη πρόσβαση στις Νότιες Θάλασσες. Τα ρωσικά πλοία θα φορτώνουν από Ελληνικά λιμάνια παρακάμπτοντας τις τουρκικές απαιτήσεις (και… «καπρίτσια») για δίοδο των Δαρδανελίων. Επίσης θα δοθούν και κάποιες ακόμη δυνατότητες οικονομικών συνεργασιών, όπως στον Τουρισμό και στον… εξοπλιστικό τομέα! Στο τέλος Μαρτίου ο Έλληνας υπουργός Άμυνας επισκέπτεται με την σειρά του τη Μόσχα. Οι ανακοινώσεις ίσως εκπλήξουν πολλούς.

Όπως προείπαμε, τα ποσοστά συμμετοχής των ΗΠΑ και της Ρωσίας στην νέα ελληνική πραγματικότητα είναι ακόμη άγνωστα και ίσως δεν αποκαλυφτούν ποτέ. Οποιοσδήποτε όμως παραλληλισμός με την σημείωση του Στάλιν «Ελλάδα: Αυτοί 90%, Εμείς 10%» που βρέθηκε μετά τη συμφωνία στη Γιάλτα, θα πρέπει να θεωρηθεί εντελώς συμπτωματικός.

Άλλωστε τώρα, και να βρεθεί κάποια σημείωση, δεν θα αναγράφει μόνο 10%.

Πηγή:

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=23835#२३८३५







Αναρτήθηκε από στις