Η Ελληνική υποκρισία!
Τι συμβαίνει με την Ελλάδα; Που έχουν κρυφτεί οι τίμιοι άνθρωποι αυτού του τόπου; Γιατί δεν μιλάει κανείς για τον απόλυτο κατήφορο;
Η υπόθεση της οικονομίας και η κρίση, που έχει αρχίσει να μας διαπερνά σαν κρύος ιδρώτας, έφερε στην επιφάνεια την ανησυχία και την ανασφάλεια, που είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της σύγχρονης εποχής. Η προχειρότητα και η ανευθυνότητα στη διαχείριση των δημοσιονομικών, που είναι στην ουσία προέκταση της γενικής νοοτροπίας που επικρατεί στο τόπο μας, έδωσε την ευκαιρία στους εγχώριους «αρουραίους» (κερδοσκόπους), να ρημάξουν τα πάντα.
Δεν χρειάζονται εξειδικευμένες γνώσεις στα οικονομικά, για να καταλάβει κανείς πως τα «τσακάλια» του ΠΑΣΟΚ έχουν επιδοθεί με μανία σε έναν ξέφρενο αγώνα δρόμου, ώστε να κερδίσουν όσα το δυνατόν περισσότερα,πριν ο «Τιτανικός» βουλιάξει, -γιατί είναι φανερό πως για βούλιαγμα προορίζουν τη χώρα μας.
Οι Financial Times Deutschland έγραφαν χθές, ερμηνεύοντας την παράδοξη γερμανική πολιτική των τελευταίων ημερών σε σχέση με την Ελλάδα: «Η μόνη λογική ερμηνεία για την ακολουθούμενη γερμανική πολιτική είναι να εκτιμά η γερμανική κυβέρνηση ότι η Ελλάδα έτσι ή αλλιώς θα κηρύξει πτώχευση…».
Για να καταλάβει κάποιος το τι ακριβώς συμβαίνει στο εσωτερικό, θα πρέπει να συγκρίνει την γενική κατάσταση της χώρας με την υπόθεση της …Τζούλιας Αλεξανδράτου!
Η Τζούλια είναι το σημερινό σύμβολο της χώρας μας. Έτσι κατάντησε την Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ.
Τι έκαναν οι Έλληνες όταν έμαθαν για το «καυτό» video; Για τον ξεπεσμό αυτού του κοριτσιού, που θα μπορούσε να είναι το παιδί μας, η αδερφή μας ή ακόμα και η μάνα για ορισμένους; Έτρεξαν σαν ξελιγωμένοι να το προμηθευτούν… (προσωπικά δεν το είδα… για να εξηγούμαστε). Ήταν οξύμωρο να βγαίνει, μεταξύ άλλων, και ο …πολύς «εθνικός» μας στιχουργός, και ενώ το απόλαυσε, να δηλώνει, πως …λυπάται για την κατάντια αυτή. Το είδε φαίνεται για να μπορέσει να έχει μια ποιο αντικειμενική άποψη, ως …εμπειρογνώμων. Όπως θα έκαναν σίγουρα και οι υπόλοιποι «σοβαροί».
Έτσι συμβαίνει και με την Ελλάδα. Όλοι δηλώνουν πατριώτες, πατριδολάγνοι καλύτερα, έτοιμοι να …δώσουν το αίμα τους, και από την άλλη, με την πρώτη ευκαιρία, μοιράζονται τα …κουρέλια της, γιατί εκεί την κατάντησαν.
Όταν ο Σολωμός έγραψε τον Ύμνο στην Ελευθερία, έβλεπε και τότε την Ελλάδα σε κουρέλια, με την διαφορά όμως, ότι τα κουρέλια αυτά τα είχαν προξενήσει τότε οι εχθροί, ενώ τώρα τα έχουν προκαλέσει τα ίδια της τα παιδιά!
Η Ελλάδα έχει βγει «στο κλαρί» και οι νταβατζήδες είναι οι ίδιοι οι Έλληνες!
Το ποιο οδυνηρό όμως είναι, πως οι ΑΞΙΟΙ* αυτού του τόπου ΚΡΙΒΟΝΤΑΙ!!!
Γιατί άραγε; Μήπως από δειλία; Ή από …ντροπή;
Ή μήπως (το χειρότερο) δεν υπάρχουν πια άξιοι;
.
______ * Άνθρωποι με αξίες και όχι …τεχνοκράτες!Ετοιμάζει η Γερμανία έξοδο από την Ευρώπη;
Χωρίς προσχήματα πλέον και με γοργούς ρυθμούς προχωρά η Merkel στην υλοποίηση της νέας στρατηγικής που έχει χαράξει η Γερμανία
«Η Γερμανίδα καγκελάριος εγκαταλείπει την πολιτική του Χέλμουτ Κολ και στα γερμανικά μίντια καταχειροκροτείται ως σιδηρά κυρία τύπου Θάτσερ ή ως κληρονόμος του Μπίσμαρκ… Και οι δύο δεν είχαν καμία σχέση με την ευρωπαϊκή πολιτική, ούτε καν με την γερμανογαλλική συνεννόηση και συνεργασία…
Όλα αυτά μπορούμε όμως να τα ερμηνεύσουμε με την νέα τάση που επικρατεί στην εσωτερική πολιτική της Γερμανίας: δηλαδή με την απαίτηση να πάψει η Γερμανία να είναι η ατμομηχανή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και να ακολουθήσει πολιτική εξυπηρέτησης των στενών της εθνικών συμφερόντων. "Και οι άλλοι το ίδιο κάνουν", είναι η συνήθης όλο και πιο δυνατή απάντηση, που ακούμε στη χώρα μας. Ναι, αλλά η Γερμανία δεν είναι οι άλλοι. Διότι εξαιτίας του μεγέθους της, της γεωγραφικής της θέσης και της ιστορίας της πρέπει να διαδραματίσει έναν συγκεκριμένο ρόλο στο ευρωπαϊκό όραμα.
Εάν η Γερμανία εγκαταλείψει όντως τον ρόλο της ατμομηχανής της Ευρώπης, τότε πάει περίπατο και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Εάν η Γερμανία δεν μετατρέψει τα εθνικά της συμφέροντα σε ευρωπαϊκά, αλλά κάνει ό,τι και οι άλλοι, τότε θα οδηγηθούμε στην "επανεθνικοποίηση" της ΕΕ….».
«Σε αυτή την περίπτωση οι συνέπειες είναι προβλέψιμες: η ΕΕ θα αντικατασταθεί από μια χαλαρή και αδύναμη ένωση κρατών, στην οποία θα κυριαρχούν τα εθνικά συμφέροντα. Αυτό είναι όμως η βρετανική θέση για την Ευρώπη...»
Από την άλλη, έχουμε όντως μια Merkel, η οποία παρουσιάζεται τελευταία δημόσια με μια πρωτοφανή αυτοπεποίθηση, εφαρμόζοντας μια ιδιόρρυθμη πολιτική, στην οποία δεν μας είχε συνηθίσει. Τα όσα είδαμε να διαδραματίζονται σήμερα από πλευράς της, στην Τουρκία, σε αυτή την εξίσου παράδοξη «επίσκεψη αστραπή», μπορούν να ερμηνευτούν βέβαια ποικιλοτρόπως, σε εμένα όμως φανερώνουν μήνυμα «αλλαγής πλεύσης» προς τη σύμμαχο Τουρκία.
Η άλλη έγκριτη γερμανική εφημερίδα Frankfurter Rundschau, γράφει:
«Την εποχή του Ψυχρού Πολέμου η Τουρκία, ως εταίρος του ΝΑΤΟ, ήταν σημαντική για την Ευρώπη, λόγω της στρατιωτικής της σημασίας. Σήμερα υπάρχουν άλλοι πειστικοί λόγοι που υπαγορεύουν στην ΕΕ να εντάξει στους κόλπους την Τουρκία: η συνεχώς αναπτυσσόμενη οικονομική της δύναμη, η σημασία της σαν γεωγραφικός διάδρομος φυσικού αερίου και ασφαλώς η δυναμική δημογραφική της δομή.
Όλα αυτά καθιστούν την Τουρκία απολύτως απαραίτητη για την Ευρώπη… Η ΕΕ, στη σημερινή της μορφή, είναι ακόμη μικρή για να διεκδικεί πολιτική ισοτιμία σε παγκόσμιο επίπεδο και να παίζει καθοριστικό ρόλο στην οικονομία του πλανήτη.
Η ένταξη της Τουρκίας θα πρόσφερε στην Ευρώπη ακριβώς αυτή τη βαρύτητα που χρειάζεται. Γι’ αυτό η πολιτική έναντι της Τουρκίας συνιστά ένα σημαντικό τεστ για την Ευρώπη: διότι με την μία ή την άλλη πολιτική της έναντι της χώρας αυτής αποφασίζει ταυτόχρονα και ποιο ρόλο θέλει να παίξει η ΕΕ στην παγκόσμια σκηνή.»
Αυτά που γράφει η γερμανική εφημερίδα είναι σωστά, βλέποντάς τα από την ευρωπαϊκή σκοπιά, μήπως όμως η Merkel έχει αλλάξει ρότα, και δεν την ενδιαφέρει πλέον η ευρωπαϊκή ανάπτυξη, αλλά σκοπεύει να διοχετεύσει «τη βαρύτητα» αυτή προς μιαν άλλη κατεύθυνση;
Μήπως η κατεύθυνση αυτή βλέπει προς Βορρά και προς ανατολάς;
Ίδωμεν…
Σημασία έχει πάντως, πως μια καλά σχεδιασμένη έξοδος της Γερμανίας από το Ευρώ -και ίσως και από την ΕΕ- θα σήμαινε μεγάλα οφέλη -γιγάντωση- για την Γερμανία, ανατροπή όμως του διεθνούς οικονομικού και γεωπολιτικού σκηνικού. Με μια τέτοια εξέλιξη, θα είχαμε αποδυνάμωση των λοιπών μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης και καταστροφή των λεγόμενων PIIGS.
Είναι ολοφάνερο, πως η περίπτωση της Ελλάδας έδωσε την ευκαιρία στους σχεδιαστές της νέας γερμανικής στρατηγικής να φανερώσουν τα σχέδιά τους, παίρνοντας όμως με το μέρος τους το μεγαλύτερο ποσοστό του γερμανικού πληθυσμού. Η συμπεριφορά της Merkel απέναντι στο πρόβλημα της Ελλάδας όλο αυτό το διάστημα, φανέρωνε …ανακούφιση μάλλον παρά προβληματισμό.
Η γνώμη μου: Ο μόνος σωστός δρόμος για την Ελλάδα, όσο κι αν αυτό ακούγετε παράδοξο, είναι, η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ και ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ το συντομότερο δυνατό. Αν επαναπαυτούμε στην παράταση Τρισέ, που εξασφαλίσαμε, τότε μας περιμένει ο όλεθρος, στον οποίο θα βρεθούν σύντομα και τα υπόλοιπα … «γουρουνάκια».
Πηγή
«Οικονομική υποδούλωση» γράφει η σημαία του ΔΝΤ
Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΤΖΗΛΑΚΗ
«Το ΔΝΤ δεν θα έχει περιορισμένο ρόλο» στο πρόσφατα αποφασισμένο σχέδιο στήριξης της Ελλάδας, αφού «θέλει να εξασφαλίσει τον ελέγχο πολύτιμων ελληνικών υποδομών», διατείνεται ο οικονομικός αναλυτής σε διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα, όπως το BBC, το Al Jazeera και το Russia Today, Μαξ Κάιζερ.
Η Ελλάδα έχει πέσει θύμα οικονομικών τρομοκρατών, υποστήριξε ο Μαξ Κάιζερ και προκαλεί να του υποδείξουν μια χώρα όπου το ΔΝΤ είχε περιορισμένη παρουσία ή κινήθηκε με υπευθυνότητα
Συχνά αποκαλούμενος και ακτιβιστής, ο κ. Κάιζερ δημιούργησε αίσθηση πριν από μέρες, όταν υποστήριξε σε εκπομπή του Al Jazeera ότι η Ελλάδα έχει πέσει θύμα «οικονομικών τρομοκρατών» εδώ και μια δεκαετία, κατηγορώντας το τραπεζικό σύστημα της Γουόλ Στριτ και το ΔΝΤ. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, υποστηρίζει ότι «εάν οι Ελληνες θέλουν να προφυλαχθούν από το ΔΝΤ, θα πρέπει να κρατικοποιήσουν τις τράπεζες, ιδρύοντας κρατικές ώστε να αναζωογονήσουν το τραπεζικό σύστημα», ενώ παράλληλα «να παύσει να πληρώνει τα δάνεια που πάρθηκαν παρανόμως», με «μαγείρεμα» των στοιχείων της ελληνικής οικονομίας από την Goldman Sachs, και προτείνει αποκλεισμό της αμερικανικής τράπεζας και του ΔΝΤ από τη χώρα, με συνέπεια «δύο ή τρία χρόνια βαρειάς ύφεσης», η οποία θα της επιτρέψει όμως «να χτίσει την οικονομία της», εξασφαλίζοντας την οικονομική της ανεξαρτησία.
Κύριε Κάιζερ, ποια η γνώμη σας για την απόφαση στήριξης της Ελλάδας από την Ε.Ε. με συμμετοχή του ΔΝΤ;
«Είναι πρόβληματική, γιατί το ΔΝΤ δεν μπορεί να είναι ένας επιθυμητός θεσμός ελέγχου των οικονομικών σας, διότι θα φέρει μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των τραπεζών της Γουόλ Στριτ και όχι του ελληνικού λαού. Η Ελλάδα έχει πέσει θύμα των τραπεζιτών της Γουόλ Στριτ από το 2000. Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι ένας απολογισμός της σχέσης των τραπεζών της Γουόλ Στριτ με τις ελληνικές τράπεζες και την ελληνική κυβέρνηση. Εάν οι Ελληνες επιθυμούν να προφυλαχθούν από το ΔΝΤ, θα πρέπει να κρατικοποιήσουν αμέσως όλες τις τράπεζες, ιδρύοντας κρατικές, ώστε να αναζωογονήσουν το τραπεζικό σύστημα και να απαλλαγούν από τα άδικα μέτρα λιτότητας που τους επιβάλλονται, ενώ δεν ευθύνονται για το πρόβλημα. Γιατί ζητείται από τον ελληνικό λαό να πληρώσει για πράξεις διεφθαρμένων τραπεζιτών και πολιτικών; Είναι παράλογο».
Εχετε δικαιολογία τα παράνομα δάνεια
Η πρόταση σας είναι ρεαλιστική; Μπορεί μια χώρα να πράξει κάτι τέτοιο στο πλαίσιο της Ε.Ε. και της ευρωζώνης;
«Οι Ελληνες έχετε μια καλή δικαιολογία. Ολα τα δάνεια από το 2000 και ένθεν είναι παράνομα, διότι πάρθηκαν παρανόμως με τη βοήθεια της Goldman Sachs. Η ελληνική κυβέρνηση αυτή τη στιγμή μπορεί να παύσει να πληρώνει τα δάνεια που πάρθηκαν παρανόμως και μπορεί να κρατικοποιήσει τράπεζες, γιατί θυματοποιήθηκε από αδίστακτους τραπεζίτες της Γουόλ Στριτ. Εχει διαπραχθεί ένα έγκλημα και πρέπει να αναγνωριστεί, όπως και ότι τα θύματα πρέπει να αποζημιωθούν από την Goldman Sachs και τις υπόλοιπες τράπεζες της Γουόλ Στριτ».
Η Γαλλία υποστηρίζει ότι οι υπάρχοντες οικονομικοί κανόνες της ευρωζώνης πρέπει να καταργηθούν και να αντικατασταθούν από νέους με βάση τις νέες συνθήκες. Συμφωνείτε;
«Ενας "ξένος" ασκεί πολιτική στην ευρωζώνη»
«Η ερώτηση πρέπει να είναι, γιατί η Γερμανία και ο Τρισέ της ΕΚΤ επιτρέπουν στο ΔΝΤ να έρθει και να ξεκινήσει να κουμαντάρει θέματα της ευρωζώνης. Πρόκειται περί μιας τυραννίας, διότι αφήνουν μια ξένη οντότητα να καθορίζει πολιτικές μέσα στην ευρωζώνη.
Η Γερμανία έχει αποδείξει ότι δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την Ελλάδα, την ενδιαφέρει περισσότερο τι γίνεται στο Λονδίνο, και χρησιμοποιεί την Ελλάδα για να κάνει τη βρώμικη δουλειά, διότι θέλει το ΔΝΤ να επανακαθορίσει τους τραπεζικούς κανόνες στην ευρωζώνη.
Θέλει ένα σοκ, επιζητώντας συναλλαγματική ισοτιμία με τη Βρετανία. Και είναι δυσαρεστημένη με τους τραπεζικούς κανόνες έναντι της Βρετανίας. Και η Ελλάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη μέση αυτού του παιχνιδιού. Και θα πρέπει να πει "ώς εδώ και μη παρέκει", τα χρέη δημιουργήθηκαν παρανόμως, θέλουμε αποζημίωση από τις τράπεζες της Γουόλ Στριτ, θέλουμε τα λεφτά μας, τα θέλουμε τώρα, και ότι δεν υπάρχει χώρος για άλλες συζητήσεις».
Λέγεται, βέβαια, ότι η παρουσία του ΔΝΤ στην Ευρώπη θα είναι περιορισμένη...
«Ετσι δηλώνεται, αλλά βλέποντας το παρελθόν του ΔΝΤ, δεν υπάρχει παράδειγμα περιορισμένης εμπλοκής του σε οποιαδήποτε χώρα στην οποία πήγε και επέβαλε μέτρα λιτότητας υπέρ των τραπεζών της Γουόλ Στριτ.
«Θα σας υποδουλώσουν οικονομικά»
Δείξτε μου μια χώρα όπου είχαν περιορισμένη παρουσία και όπου κινήθηκαν με υπευθυνότητα. Οποιος πιστεύει ότι το ΔΝΤ θα έχει περιορισμένο ρόλο, όποιο ΜΜΕ μεταδίδει τέτοια προπαγάνδα, θα πρέπει να ντρέπεται γιατί δεν αναφέρουν το ιστορικό του ΔΝΤ. Ο ρόλος του θα είναι περιορισμένος εφόσον η Ελλάδα τηρεί τα μέτρα λιτότητας. Τα μέτρα τους, όμως, θα είναι αδύνατον να τηρηθούν από τον ελληνικό λαό, και από εκείνο το σημείο και έπειτα θα έχουν κυρίαρχο ρόλο. Πιστεύετε ότι το ΔΝΤ θα σας πει "συμμορφωθείτε με τα μέτρα και θα εξέλθετε της κρίσης"; Θα είστε τρελοί εάν πιστεύετε ότι θα γίνει έτσι. Το ΔΝΤ θέλει να εξασφαλίσει τον ελέγχο των πολύτιμων ελληνικών λιμανιών και να τα πουλήσει.
Ο ελληνικός λαός θα χάσει τον έλεγχο της υποδομής της χώρας του, των λιμανιών του και της βιομηχανίας που συνδέεται μ' αυτά. Θα χαθούν. Και θα ενοικιάζει τα περιουσιακά στοιχεία που ο ίδιος δημιούργησε. Αυτό ονομάζεται δουλεία. Οπότε, εκτός και αν οι Ελληνες αντισταθούν, θα χάσουν την οικονομική τους κυριαρχία. Και η ελληνική κυβέρνηση δεν κάνει αρκετά να σταματήσει τα γεράκια».
«Αποφασίστε πώς θέλετε να ζήσετε»
Δεν θα υπάρξουν συνέπειες εάν η Ελλάδα διώξει τους παράγοντες που αναφέρετε; Ποιες θα είναι αυτές;
«Θα υπάρχουν συνέπειες, αλλά η ερώτηση είναι "θέλετε να ζήσετε σαν ελεύθεροι άνθρωποι ή σαν υπόδουλοι;" Εάν θέλεις να ζήσεις ελεύθερος, θα πρέπει να πολεμήσεις για την ελευθερία σου και θα υπάρξουν συνέπειες. Ή μπορείς να παραδώσεις τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου στο ΔΝΤ ως δούλους. Αυτές είναι οι επιλογές. Παίρνεις ένα σκληρό φάρμακο τώρα ή εκπορνεύεις τα παιδιά σου στο ΔΝΤ.
Εάν η Ελλάδα θελήσει να απαλλαγεί από το ΔΝΤ και την Goldman Sachs τώρα, η συνέπεια θα είναι δύο ή τρία χρόνια βαριάς ύφεσης, που θα της επιτρέψουν όμως να χτίσει μια οικονομία για τον εαυτό της. Γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν αποκλείει τη Goldman Sachs από τη χώρα σας, αφού αποδείχτηκε ότι μαγείρευε τα στοιχεία της ελληνικής οικονομίας; Να δηλώσει δηλαδή ότι θέλουμε να φύγουν αμέσως όλοι οι εκπρόσωποι της Goldman Sachs ή να αντιμετωπίσουν τη Δικαιοσύνη για οικονομική απάτη;». *
enet.gr
Την Τετάρτη το κλιμάκιο του Δ.Ν.Τ στην Αθήνα
Την Τετάρτη 7 Απριλίου έρχεται το κλιμάκιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.Θα συμβουλεύσουν το υπουργείο οικονομικών σε θέματα φορολογίας και κατάρτισης του προϋπολογισμού.Θεωρείται σίγουρο ότι επί τάπητος θα τεθούν και η πορεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Υπενθυμίζεται ότι στις αρχές Μαΐου θα έρθει στην Αθήνα το μεικτό κλιμάκιο των ελεγκτών Κομισιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ, εν όψει της έκθεσης προόδου για το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, στις 16 Μαΐου.
Την ίδια ώρα, στην κυβέρνηση δεν κρύβουν...
...πλέον ότι η συμφωνία δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της χώρας και ότι η διαμάχη που έχει ξεσπάσει μεταξύ ΕΕ και ΔΝΤ για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι, κάνει κακό παρά καλό।
Για ποιο λόγο δεν έπεσαν (και δεν θα πέσουν) τα spreads
Διότι το ρίσκο που ενέχει κάποιος που δανείζει το Ελληνικό κράτος δεν έχει αλλάξει από τη σύνοδο κορφής.
Άσχετα του αν υπάρχει η όχι backstop (αυτό τον αόριστο μηχανισμό χρηματοδότησης που υποτίθεται ότι πήραμε από την ΕΕ), το θέμα είναι ότι ο υπ’ αριθμόν ένας λόγος για να πέσουν τα spreads, που είναι το συνολικό χρέος, δεν έχει και δεν θα μειωθεί όταν έχεις έλλειμα 8% στον προϋπολογισμό σου.
και όπως είπα πριν λίγο καιρό, η εξάρτηση της Ελλάδος από τις αγορές του χρόνου δεν θα μειωθεί αλλά θα αυξηθεί.
Όσο δηλαδή δεν πέφτει το συνολικό χρέος, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μειωθεί το κόστος δανεισμού της Ελλάδος, διότι για να μειωθεί το χρέος και το κόστος δανεισμού, θα πρέπει η Ελλάδα να:
-Αρχίσει να μειώνει το συνολικό της χρέος (τουλάχιστον ως προς το ΑΕΠ). Κάτι που δεν έχει γίνει και κάτι που εγώ προσωπικά δεν βλέπω και να γίνεται.
Αντιθέτως θα έλεγα, του χρόνου (αν δεν γίνει κάποιο ατύχημα στο ενδιάμεσο), η Ελλάδα θα δανείζεται με ακόμα πιο ακριβά και με ακόμα πιο δυσβάσταχτους όρους.
Όπως βλέπεις αγαπητέ αναγνώστη, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Τώρα για ποιο λόγο κανένας από όλους αυτούς του ειδήμονες (και ειδικά τους κυβερνητικούς ειδήμονες) δεν μπορεί να το καταλάβει είναι πέραν ε μου.
Α ναι και κάτι ακόμα, Αν δεν λυθεί το συνταξιοδοτικό, δεν θα λυθεί το δημοσιονομικό … και κατ επέκταση δεν θα μειωθεί το συνολικό χρέος.
And you can take that one to the bank!!!
Γιώργος Καισάριος
Σκανδιναβικό μοντέλο με μεσογειακό άρωμα oραματίζεται για την Ελλάδα ο Γιώργος Παπανδρέου
10:18 π.μ. | 
Posted by O pais | 
Δεν φτάνουν όλα τα άλλα, κάνει και καλαμπουράκια ο Γιώργος!
Μήπως εννοούσε κάτι σαν την...
μεσογειακή σαλάτα;
Ποιό είναι όμως αυτό το περιβόητο σκανδιναβικό οικονομικό μοντέλο;
Ο Κατώτερος μισθός είναι 3000 ευρώ μικτά - 1800 καθαρά, έχει πολύ υψηλή φορολογία (46% για τους "χαμηλόμισθους των 3000 ευρώ και μέχρι 65% για τους πλούσιους) και με τα έσοδα αυτής της φορολόγησης χρηματοδοτούνται όλες οι κοινωνικές παροχές: (αληθινά) δωρεάν παιδεία και (αληθινά) δωρεάν υγεία υψηλότατου επιπέδου, επίδομα ανεργίας 1600 το μήνα, άδειες μητρότητας και πατρότητας, κτλ.
Τι από όλα αυτά έκανε ο κύριος Παπανδρέου μέχρι σήμερα;
Μείωση των μισθών, μείωση των συντάξεων, μείωση των κονδυλίων για την παιδεία, και γελοία αύξηση της φορολογίας μόλις 1% για τους πλούσιους!!!
Αν αυτό είναι το σκανδιναβικό μοντέλο με μεσογειακές μετατροπές, μάλλον σε άλλον πλανήτη ζει ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο οποίος έζησε το σκανδιναβικό μοντέλο ως υπάλληλος σε εταιρεία καθαρισμού με απολαβές που ήταν 3πλάσιες έως 4πλάσιες από τους συναδέλφους του στην Ελλάδα...
Όμως αυτό το "σκανδιναβικό μοντέλο" είναι ένα όραμα ή μήπως αποτελεί πλέον "επιταγή" της ελληνικής (και όχι μόνο) πλουτοκρατίας που σε αγαστή συνεργασία με την πολιτική διαφθορά έχει καταντήσει την Ελλάδα στο σημερινό της χάλι; Αν είναι "όραμα" του Γιώργου Παπανδρέου, θα πρέπει να θυμηθούμε τα λόγια του πρώην γερμανού καγκελάριου Χέλμουτ Σμιντ, ο οποίος όταν κάποτε άκουσε περί "ευρωπαϊκού οράματος", είχε πει πως "όποιος βλέπει οράματα θα πρέπει να πάει σε οφθαλμίατρο".
Το προκύψαν "σκανδιναβικό μοντέλο" του Γιώργου Παπανδρέου, αξίζει να ερευνηθεί ως προς τις παρελθοντικές δηλώσεις του ιδίου. Και μάλιστα, δηλώσεις που δεν βρίσκονται στο απώτερο παρελθόν, αλλά ξεκίνησαν από τις ευρωεκλογές του 2009 και συνέχισαν...
O κύριος Παπανδρέου είχε κάνει σημαία του το μαρξιστικό δίλημμα “σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα”.
Θυμάστε τι είχε πει στον προεκλογικό αγώνα για τις εθνικές εκλογές του 2009 και τι ντόρο προκάλεσε;
10 Σεπτεμβρίου 2009: “Πρέπει να συγκρίνεται δυο πολιτικές. Μια που μιλα για πάγωμα των μισθών και μια για αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό. ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ”.
12 Σεπτεμβρίου 2009: “Εάν αυξήσουμε τους φόρους στη μεσαία τάξη θα μειώσουμε την αγοραστική της δύναμη, θα βαθύνουμε την ύφεση και θα επέλθει ο φαύλος κύκλος της κατάρρευσης. Δέσμευση μας: κανένα νέο φορολογικό βάρος στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα”.
13 Σεπτεμβρίου 2009: “Εγώ δεν θα μιλήσω αύριο με την ΕΕ έχω μιλήσει χθες.Δεν θα αυξήσουμε το ΦΠΑ ούτε το όριο ηλικίας στις συντάξεις”.
27 Σεπτεμβρίου 2009: “Το οικονομικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ θα εφαρμοστεί ακόμα και με μεγαλύτερο έλλειμμα. Θα γίνει δεκτό από την ΕΕ γιατί είναι αξιόπιστο”.
4 Οκτωμβρίου 2009: “Οι αυξήσεις των εμμεσων φορων είναι η συνήθης μορφή φορολογικής αφαίμαξης που εφάρμοσε η ΝΔ. Εμείς έχουμε άλλη πολιτική”.
Το ιδεολογικό δράμα που βιώνει ο Γιωργάκης δεν χρειάζεται πολλές υπομνήσεις. Μέσα σε πέντε μήνες ο Γιώργος Παπανδρέου όχι μόνον αθέτησε όλες του τις κεντρικές προεκλογικές δεσμεύσεις («δεν θα αυξηθεί ο ΦΠΑ», «δεν θα επιβαρύνουμε τη μεσαία τάξη», «δεν θα αλλάξουν τα όρια ηλικίας στις συντάξεις», «δεν θα προβούμε σε αφαίμαξη αυξάνοντας τους έμμεσους φόρους» κ.λπ.) αλλά καλείται επιπλέον να εξηγήσει πώς θα αποτρέψει τον «φαύλο κύκλο κατάρρευσης της οικονομίας» που ο ίδιος προέβλεπε τον Σεπτέμβριο στην περίπτωση που αυτήν την πολιτική ακολουθούσε η Ν.Δ. αν το ΠΑΣΟΚ έχανε τις εκλογές.
O Γιώργος Παπανδρέου είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που θα εφαρμόσει -θέλοντας και μη- μια πολιτική που κατεξοχήν το κόμμα του κατήγγειλε ως καταστροφική μέχρι πρότινος, αλλά και που κατ’ ουσίαν επιβλήθηκε στην Ελλάδα λόγω του αλόγιστου τρόπου που λειτούργησαν την τελευταία 20ετία όλοι ανεξαιρέτως οι προκάτοχοί του. Μηδέ του πατρός του εξαιρουμένου...
Η Ιστορία λέγανε επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Τα τριτοκοσμικά "οράματα" (της λαμογιάς όπως στο τέλος αποδείχτηκε) του Παπανδρέου-πατρός (καθώς και άλλων τινών φαιδρών και καταγέλαστων πολιτικών αρπακτικών) γίνανε οι αστειότητες του Παπανδρέου-παιντιού...
Για να είμαστε δίκαιοι πάντως, αν το δει κανείς από την ψυχαγωγική του απόψη ο σημερινός Παπανδρέου βγάζει απίστευτα περισσότερο γέλιο, αν και το "έργο" που ανεβαίνει είναι κλασικό δράμα...!
Για να αλλάξουν τα πράγματα πρέπει να θυμηθούμε κάποιες παλιές ξεχασμένες αξίες: Τιμιότητα, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια...
Τίποτα από αυτά δεν έχουμε στις ημέρες μας (στο μεγαλύτερο -δυστυχώς- ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού). Το λάδωμα κυριαρχεί, ονειρευόμαστε να βουλιάξει ο πετυχημένος μας φίλος, πέφτουμε χαμηλά και ζητάμε ρουσφέτια.
Στη χώρα της χαράς και του κεφιού, των δήθεν νεόπλουτων, των στην πραγματικότητα χρεωμένων στις τράπεζες, είμαι λίγο απαισιόδοξος για την περίφημη αυτή "ονειρεμένη-οραματική" αλλαγή.
Πολλή δουλειά, πολλή βροχή, πολλά ψεύδη... πολύ καλά... ανώμαλο επίθετο...
Με μεγάλη στενοχώρια βλέπω τους κυβερνώντες και όλα τα "λαμπρά" μυαλά να διυλίζουν τον κώνωπα και να καταπίνουν την κάμηλο, ενώ ταυτόχρονα αρπάζουν το 30% του μισθού μου, ανεβάζουν τις τιμές όλων των προϊντων (βλέπε αύξηση καυσίμων και... "οραματίσου" που θα οδηγήσει αυτή) και να τιναζουν τον προϋπολογισμό μου στον αέρα, την ίδια στιγμή που κυκλοφορούν ελεύθεροι όλοι όσοι έκλεψαν...
Κι ενώ συμβαίνουν αυτά (και άλλα τόσα) οι ίδιοι "κυβερνητικοί υπεύθυνοι", οι "αρμόδιοι" και λοιποί οικονομικοί ινστρούχτορες τολμούν επιπλέον και να προσποιούνται ότι με ευεργετουν!!!
Μου είναι παγερά αδιάφορο το αν αυτό λεγεται Σουηδικό μοντέλο...
Αυτοί που το σκέφτονται μπορούν να το πάρουν μαζί τους φεύγοντας από τη χώρα, αρκεί να μην ξεχάσουν να αφήσουν τα λεφτά που πήραν, καθώς και την λίστα με τους φίλους τους που συμμετείχαν στην αρπαγή...
Κωνσταντίνος
Αντέχουμε να μείνουμε στο ευρώ;
TO BHMA
Σάββατο 3 Απριλίου 2010
ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Περί ετεροτοπίας συνέχεια
Μια αυθεντική λαϊκή παράδοση, η οποία ίσως αδικεί την άδολη φιλοπατρία πολλών ξενιτεμένων Ρωμιών που αναδείχθηκαν στο παρελθόν σε εθνικούς ευεργέτες ή κάποιων μεταναστών τρίτης γενιάς σε μακρινές χώρες σήμερα, που διατηρούν ακόμα ρομαντικά αισθήματα φιλαλληλίας για τους ομογενείς τους στη γενέτειρα των προγόνων τους. Παράδοση, ωστόσο, η οποία αντικατοπτρίζει πιστά τη διαχρονική νοοτροπία του Νεοέλληνα. ‘Ετσι (για να επανέλθω στα περί ετεροτοπίας του προ-προηγούμενου σημειώματος) αν το στοιχείο της αντιπαλότητας είναι εκείνο που προσδιορίζει τη σχέση των διαφόρων ομάδων (των «ετεροτοπιών») μεταξύ τους, προσδίδοντας στη νεοελληνική κοινωνία έναν αναχρονιστικά πρωτόγονο χαρακτήρα, είναι το στοιχείο του φθόνου εκείνο, το οποίο κυρίαρχα καθορίζει τις διαπροσωπικές σχέσεις και τη , μεσογειακή, συμπεριφορά και νοοτροπία όλων ημών των σημερινών Νεο-ελλαδιτών.
Ο περιορισμένος χώρος του σημειώματος αυτού δεν επιτρέπει εδώ παρά την παράθεση ενός δείγματος του εγωκεντρισμού, στοιχείου που, διυποκειμενικά, χαρακτηρίζει την κοινωνική συμπεριφορά των νεο-ελλαδιτών. Μελετώντας κανείς τον κώδικα προφορικής επικοινωνίας, τη νεοελληνική γλώσσα ( μια αντικειμενική κατηγορία, όπoυ αντανακλώνται οι ανθρώπινες σχέσεις) διαπιστώνει ότι περιλαμβάνει λέξεις, το σημασιολογικό περιεχόμενο tvν οποίων μόνο περιφραστικά θα μπορούσε να αποδοθεί σε μια οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή διάλεκτο. Η λέξη «ρουσφέτι», για παράδειγμα (αμετάφραστη μονολεκτικά σε μια ευρωπαϊκή γλώσσα) που σημαίνει την αμφίδρομη σχέση εξάρτησης πολιτικού και ψηφοφόρου, χαρακτηρίζει μια σχέση-κλειδί στη λειτουργία του πελατειακού συστήματος μιας κοινωνίας, όπου η παροχή ίσων ευκαιριών και η αξιοκρατία δεν αποτελούν παρά κενές επικlήσεις στα πλαίσια της προεκλογικής τελετουργίας. Με τη λέξη «ατσίδας» (το έτυμο της οποίας χάνεται στα σκοτάδια των χρόνων της Τουρκοκρατίας) χαρακτηρίζουμε εμείς οι Νεοέλληνες, το άτομο εκείνο που, χωρίς ιδιαίτερη προσήλωση σε ηθικούς κανόνες, έχει αναρριχηθεί στα ύψη της κοινωνικής κλίμακας.
Από την άλλη πλευρά, τις έννοιες εκείνες που εκφράζονται μονολεκτικά σε μια κοινωνία, όπου ο σεβασμός στα δικαιώματα του πλησίον αποτελεί αυτονόητο κανόνα καθημερινής συμπεριφοράς δεν μπορεί η Κοινή νεοελληνική μας γλώσσα να αποδώσει παρά περιφραστικά. Τη γερμανική λέξη, για παράδειγμα,Ruecksicht (αλλά και την ταυτόσημη τσεχική ohled) που σημαίνει : «να μην γυρίζει κανείς την πλάτη του στον διπλανό του, αλλά να βλέπει και να σέβεται τα δικαιώματά του» αδυνατούμε εμείς οι Νεοέλληνες να αποδώσουμε μονολεκτικά...
Η κυρίαρχη θέση του φαινομένου της ετεροτοπίας στο δημόσιο βίο της χώρας μας αντανακλάται κατ’εξοχήν και στους οργανωμένους πολιτικούς σχηματισμούς, στα κόμματα. Γεννημένα από τα σπλάγχνα μιας κοινωνίας κατακερματισμένης σε ετεροτοπίες, ομάδες που αδιαφορούν η μια για την τύχη της άλλης, τα σημερινά πολιτικά κόμματα δεν θα μπορούσαν να έχουν άλλη ύψιστη αρχή, από εκείνην της κατά περίστασιν θωπείας μιας από τις παραπάνω ομάδες.
Κανόνας από τον οποίο δεν εξαιρείται ούτε το κόμμα εκείνο, που, θεωρητικά, ταυτίζεται με τους «κοινωνικούς αγώνες» μιας και μόνον τάξης , του λεγόμενου προλεταριάτου...
(έπεται συνέχεια)
Όταν η γειτονιά καίγεται, ποιό σπίτι σώζεις;
Απλή η ερώτηση.Επειδή κάποιοι πιστεύουν ότι οιονεί μεταφυσικά, μέσω οικονομίστικων πρακτικών και πολιτικών, θα οδηγηθεί η Ευρώπη στην πολιτική ενοποίηση, αυτό θα συμβεί;
Γιατί ξεχνούν ότι η ειρήνη στη Γηραιά Ήπειρο θεμελιώθηκε στα ερείπια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τη στρατιωτική παρουσία (μέχρι και σήμερα) των ΗΠΑ;
Γιατί καμώνονται ότι τα έθνη κράτη σβήνουν και τα διαδέχεται μια καινοφανής αυτοκρατορική υπερκρατική οντότητα;
Ας σκεφτούμε λίγο και θα αντιληφθούμε ότι οι φίλοι Ευρωπαίοι είναι όντως φίλοι, αλλά πουθενά και ποτέ δεν ανέλαβαν την αλτρουιστική υποχρέωση να μας σώζουν από την όποια επικείμενη καταστροφή, όταν τα ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ τους απαιτούν αντί να βοηθούν, να σφυρίζουν αδιάφορα.
Καλή η αλληλεγγύη, αλλά πρώτη μας ευθύνη, ως ανεξάρτητο κράτος, είναι η ΑΥΤΟΒΟΗΘΕΙΑ.
Αν δεν μπορέσουμε να διασφαλίσουμε την επιβίωσή μας, μόνοι μας, είναι κομματάκι δύσκολο να μας την εξασφαλίσουν κάποιοι άλλοι. Και αν το κάνουν, ας αναλογιστούμε κατά πόσον είναι με το αζημίωτο...
Και όταν η γειτονιά φλέγεται, ποιος θα κατηγορήσει τους άλλους που θέλουν πρώτα να σώσουν το δίκό τους σπίτι;
Μπορεί ακόμα να μας κολακεύει ή σκέψη ότι το πρόβλημά μας είναι στην βάση του ευρωπαϊκό. Ναι, για μια ακόμα φορά η χώρα μας βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της ευρωπαϊκής μάχης, έστω ως θύμα, σε κωματώδη κατάσταση.
Όμως η κρίση είναι όλη δική μας. Πολιτική, κοινωνική, πολιτισμική και εσχάτως οικονομική.
Βρεθήκαμε στη βροχή χωρίς ομπρέλλα। Γιατί;
Το Ευρωπαϊκό όνειρο...
Ο κίνδυνος της κατάρρευσης του ευρωπαϊκού ονείρου της αιώνιας ειρήνης, οι επιλογές της Ένωσης, η ερμηνεία της γερμανικής οικονομικής υπεροχής και οι άμεσες προτεραιότητες της Ελλάδας.Συγγραφέας:Βασίλης Βιλιάρδος.
«Θεέ μου, προστάτευε μας από τους φίλους μας – από τους εχθρούς μας μπορούμε οι ίδιοι να φυλάξουμε τους εαυτούς μας», είχε πει κάποτε ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της Γερμανίας, ο Immanuel Kant. Μεταξύ άλλων, ήταν ένας από αυτούς που αντιστάθηκαν στο «ολοκληρωτικό δόγμα», σύμφωνα με το οποίο: η Δύναμη εγκαθιδρύει Δίκαιο - υποστηρίζοντας ότι, η εγκαθίδρυση της αιώνιας ειρήνης μπορεί να προέλθει μόνο μέσω μίας ομοσπονδιακής ένωσης αυτών που ονομάζουμε δημοκρατικά κράτη. Κάτι αντίστοιχο, στη δική μας ιστορική περίοδο, η μοναδική δηλαδή δυνατότητα της εξασφάλισης της «αιώνιας ειρήνης», είναι αναμφίβολα η Ευρωπαϊκή Ένωση - η οποία δυστυχώς κινδυνεύει σήμερα να καταρρεύσει.
Ο κίνδυνος της κατάρρευσης της εστιάζεται βέβαια στους «πλούσιους» φίλους μας, παρά στους εχθρούς μας – στους πλεονασματικούς εταίρους μας δηλαδή οι οποίοι, παρά το ότι γνωρίζουν ότι είναι αδύνατον να επιβιώσει μία ένωση κρατών, η οποία δεν αποτελεί ουσιαστικά «άριστο νομισματικό χώρο» (ελεύθερη μετακίνηση εργαζομένων και κεφαλαίου, έτσι ώστε να καταπολεμούνται οι «ανισορροπίες» στο εσωτερικό της), δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να επιλύσουν το πρόβλημα – πόσο μάλλον να ολοκληρώσουν τους αρχικούς σχεδιασμούς, επιταχύνοντας την πολιτική ένωση της Ευρώπης.
Αυτό που διαπιστώσαμε λοιπόν, «με τη βοήθεια» της Ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης (άρθρο μας: Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ: Η αναμενόμενη δημοσιονομική κρίση πλήττει πρώτα τη χώρα μας, καθιστώντας την ανυπεράσπιστο στόχο των κερδοσκόπων και ωρολογιακή βόμβα μεγάλης ισχύος στα θεμέλια της Ευρωζώνης. 12/12/2009 ), ήταν η προσπάθεια της Δύναμης, της Γερμανίας δηλαδή, να εγκαθιδρύσει Δίκαιο εντός της Ευρώπης – αυτή τη φορά χωρίς συμβιβαστικές προθέσεις, με έντονη αλαζονεία και χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό.
Η συνέχεια του άρθρου εδώ
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 31. Μαρτίου 2010
viliardos@kbanalysis।com
Η Ευρώπη ζεσταίνεται όσο η Ελλάδα καίγεται
Τα 7αετή ομόλογα που η Ελλάδα πούλησε στις 29 Μαρτίου έχουν, ήδη, καταγράψει πτώση κατά 2,2% με το επιτόκιο τους να έχει ανέβει στο 6,37% από το 6% που ήταν την ημέρα της πώλησης. Αυτό σημαίνει πως οι αγοραστές του χρέους μας γράφουν, ήδη, ζημίες και έτσι στέλνεται το μήνυμα στην αγορά ότι πρέπει να απαιτεί υψηλότερα επιτόκια στις επόμενες αγοραπωλησίες ελληνικού χρέους, με αποτέλεσμα να αυξάνεται ακόμη περισσότερο το κόστος δανεισμού για τη χώρα.
Η Ελλάδα αναμένεται να πληρώσει το 2010 13 δις ευρώ, επιπλέον, σε τόκους, σε σχέση με το αν δανείζονταν με τα προ της κρίσης επιτόκια, σύμφωνα με στοιχεία του Bloomberg, με το ποσό αυτό να φτάνει το 40% του συνολικού, των 32 δις ευρώ, που η χώρα ζητά να δανειστεί σε όλη τη διάρκεια του έτους και το οποίο θα δοθεί ως μπόνους στους δανειστές μας, εξαιτίας της αυξημένης, με βάση τα δικά τους κριτήρια, πιθανότητας της Ελλάδας να πτωχεύσει. Η πιθανότητα αυτή, σύμφωνα με τα CDS, είναι μεγαλύτερη σήμερα απ' ότι πριν τη “συμφωνία” με την ΕΕ και το ΔΝΤ και υπολογίζεται στο 25,89%, με την Ελλάδα να εξακολουθεί να θεωρείται η 8η πιθανότερη χώρα στον κόσμο προς πτώχευση, πίσω από τη Βενεζουέλα, την Αργεντινή, το Πακιστάν, την Ουκρανία και το Ιράκ, ενώ στην 9η θέση της σχετικής λίστας βρίσκουμε την Ισλανδία και στη 10η τη Λετονία.
Είναι ενδιαφέρον, πως οι 7 από τις 10 χώρες της παραπάνω λίστας έχουν, ήδη, δεχτεί την πολύτιμη βοήθεια του ΔΝΤ, που βρήκε την ευκαιρία να διεισδύσει στις περισσότερες από αυτές χάρη στην τρέχουσα κρίση. Παρά το δανεισμό και τη βοήθεια από το ΔΝΤ, ωστόσο και παρά τα πολύ σκληρά μέτρα που έχουν υποχρεωθεί να λάβουν οι κυβερνήσεις τους, η πιθανότητα πτώχευσης των συγκεκριμένων χωρών αυξήθηκε αντί να μειωθεί, οι τιμές των CDS τους ενισχύθηκαν αντί να υποχωρήσουν και το κόστος δανεισμού τους παρέμεινε δυσβάσταχτο. Μάλιστα, σύμφωνα με έρευνα του πανεπιστημίου του Cambridge, σε 21 χώρες που δέχτηκαν τη ʽβοήθειαʼ του ΔΝΤ από το 1989 μέχρι το 2010 (δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό PLoS Medicine) οι υπερβολικές απαιτήσεις του ΔΝΤ για περικοπές των δημοσίων δαπανών, συμπεριλαμβανομένων περικοπών στη δημόσια υγεία και τα ασφαλιστικά ταμεία, οδήγησαν σε υποβάθμιση του συστήματος υγείας και συντέλεσαν ακόμη και στην κατακόρυφη αύξηση των θανάτων από ορισμένες ασθένειες.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, αν λάβουμε υπόψη μας πως ενώ έχουν, ήδη, παρθεί τα πρώτα σκληρά μέτρα για τη μείωση των ελλειμμάτων και του δημοσίου χρέους και ενώ έχει επιτευχθεί η ʽσυμφωνίαʼ με την ΕΕ και το ΔΝΤ, τόσο οι τιμές των ελληνικών CDS, όσο η πιθανότητα πτώχευσης της χώρας αλλά και το κόστος δανεισμού της αυξήθηκαν, αντί να μειωθούν, δε γίνεται παρά να ανησυχεί κανείς ότι ίσως δε βαδίζουμε στο σωστότερο δρόμο.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η ετήσια αύξηση του πληθωρισμού στην Ελλάδα κατά το Φεβρουάριο, ήταν η υψηλότερη στην Ευρώπη, φτάνοντας το 2,9% όταν ο μέσος όρος στην ευρωζώνη ήταν 0,9% και η αύξηση στη Γερμανία, μόλις, 0,5%.
Η αύξηση των τιμών ενέργειας σε σχέση με ένα χρόνο νωρίτερα ήταν της τάξης του 24,9% όταν στην ευρωζώνη η αντίστοιχη αύξηση ήταν, μόλις, 3,1%.
Από το 2001, όταν η χώρα υιοθέτησε το ευρώ, ο πληθωρισμός της είναι, σταθερά, πολύ μεγαλύτερος από αυτόν της ευρωζώνης και της Γερμανίας, ενώ στο διάστημα αυτό έχασε περίπου το 30% της ανταγωνιστικότητας της ανά μονάδα εργασίας, κάτι που συνέβαλλε στην αύξηση του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών. Ο ρυθμός με τον οποίο αυξάνεται ο πληθωρισμός στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες είναι ο μεγαλύτερος από το 2000 και ενώ η αύξηση του Σεπτεμβρίου ήταν 0,7%, αυτή του Ιανουαρίου ήταν 2,3% και του Φεβρουαρίου, όπως είδαμε, 2,9%.
Καθώς η χώρα δε διαθέτει δικό της νόμισμα ώστε να επιχειρήσει να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της μέσω της υποτίμησης του, με στόχο τη μείωση των τιμών των προϊόντων και των υπηρεσιών της, φαίνεται πως έχει αποφασιστεί να ακολουθηθεί ο σκληρός εναλλακτικός δρόμος του σχεδίου της μείωσης των μισθών και των τιμών κατά 20-30% στο μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Αυτό, σε συνδυασμό με την προσπάθεια για τη μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού στα επόμενα τρία χρόνια κατά τις 10 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, που απαιτείται για την ικανοποίηση των κριτηρίων του Μάαστριχ, αποτελεί μία συνταγή που είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει σε πολυετή ύφεση, με εκτίναξη της ανεργίας και συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 12%.
Εφόσον η συλλογή φόρων στην Ελλάδα αντιστοιχεί στο 40% του ΑΕΠ, μία μείωση του κατά 12% θα οδηγήσει σε απώλειες 5 ποσοστιαίων μονάδων ΑΕΠ εξαιτίας των μειωμένων, από τη φορολογία, εσόδων. Το αποτέλεσμα θα είναι η καθαρή μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού να φτάσει, μόνο, στο 5% αντί για το προσδοκώμενο 10%, κάτι που θα οδηγήσει σε νέα μέτρα για την περαιτέρω μείωση των δημοσίων δαπανών και σε ακόμη μεγαλύτερη πίεση της οικονομίας.
Με βάση αυτή τη λογική, φαίνεται πως αν η Ελλάδα συνεχίσει να μειώνει τις δημόσιες δαπάνες της για να ανταποκριθεί στα κριτήρια του Μάαστριχ, ενώ στο ενδιάμεσο διάστημα δεν απολαμβάνει κανένα όφελος από μία υποτιμημένη ισοτιμία, μπορεί να δει το ΑΕΠ της να μειώνεται, στα επόμενα χρόνια, κατά 15-20%. Χαρακτηριστικό είναι το πρόσφατο παράδειγμα της Λετονίας, η οποία εδώ και 18 μήνες έχει στραφεί στο ΔΝΤ για βοήθεια και στο διάστημα αυτό το ΑΕΠ της συρρικνώθηκε, κιόλας, κατά 18%, με το ΔΝΤ να περιμένει μία επιπλέον μείωση της τάξης του 4% στο 2010. Και παρά τα σκληρά μέτρα και τις περικοπές το έλλειμμα του προϋπολογισμού της ως ποσοστό του ΑΕΠ παραμένει στο 8%, ποσοστό διπλάσιο από αυτό του στόχου του Μάαστριχ.
Επιπροσθέτως, σε μία ενδεχόμενη παρατεταμένη ελληνική οικονομική ύφεση, είναι δύσκολο να θεωρήσουμε πως δε θα υπάρξει ένα κύμα νοικοκυριών που δε θα καταφέρουν να πληρώσουν τα δάνεια τους, κηρύσσοντας, τελικά, πτώχευση και προκαλώντας αναταράξεις στα θεμέλια του τραπεζικού συστήματος, πυροδοτώντας, έτσι, τη φυγή κεφαλαίων από την Ελλάδα, κάτι που επιχειρείται διακαώς να αποφευχθεί. Αν οι ελληνικές τράπεζες έχουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα έναντι πολλών ευρωπαϊκών, αυτό είναι το μεγάλο ποσοστό αποθεματικών που διαθέτουν σε σχέση με τα δάνεια που έχουν παράσχει. Αν προκληθεί ένα κύμα μετανάστευσης κεφαλαίων, το πλεονέκτημα αυτό θα υπονομευθεί, οδηγώντας τις τράπεζες στην αύξηση των κινήτρων που θα προσφέρουν για να προσελκύσουν αποταμιεύσεις και στην περαιτέρω μείωση της προθυμίας τους για παροχή δανείων. Ο συνδυασμός των δύο θα επηρεάσει αρνητικά, τόσο την κατανάλωση όσο και την ανάπτυξη.
Μα ακόμη και αν ο ένας από τους βασικούς στόχους των μέτρων που έχει υιοθετήσει η Ελλάδα επιτευχθεί και οι τιμές, πράγματι, αποκλιμακωθούν κατά 20% στα επόμενα χρόνια, η απορρέουσα από αυτήν την εξέλιξη συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 15%, τουλάχιστον, θα αυξήσει το δημόσιο χρέος, ως ποσοστό του ΑΕΠ, πάνω από το 150%, περιπλέκοντας και παρατείνοντας την κρίση. Έτσι, το πιο ρεαλιστικό πλάνο, ίσως, για την Ελλάδα, θα ήταν η προσπάθεια για επαναδιαπραγμάτευση και αναδόμηση του χρέους της με άμεση ευρωπαϊκή βοήθεια και συναίνεση, με τη χρήση του ισχυρότερου διαπραγματευτικού της χαρτιού, που δεν είναι άλλο απʼ το ότι μία ενδεχόμενη πτώχευση της θα απειλούσε την ίδια την ύπαρξη της ΕΕ, επιφέροντας ένα καίριο χτύπημα στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και προκαλώντας δριμεία αύξηση του κόστους δανεισμού των υπόλοιπων ευάλωτων στην κρίση ευρωπαϊκών κρατών, αυξάνοντας την πιθανότητα για περαιτέρω πτωχεύσεις.
Για παράδειγμα, με μέγεθος 5 φορές αυτό της ελληνικής οικονομίας και με δημόσιο χρέος της τάξης του 1 τρις δολαρίων, η Ισπανία θα ακολουθήσει με μαθηματική ακρίβεια την Ελλάδα σε μία ενδεχόμενη κατάρρευση της και αυτό θα πρέπει να αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα επιχειρήματα της χώρα μας για να συνεχίσουμε να πιέζουμε τους εταίρους μας για μία γρήγορη και συλλογική λύση στο πρόβλημα και όχι για μία πολυετή και βάναυση προσπάθεια για έξοδο από την κρίση.
Είναι πιθανό η τωρινή, αμυντική, στάση της Ελλάδας να μην αποδειχθεί τόσο ωφέλιμη όσο αν υιοθετούσε μία πιο επιθετική συμπεριφορά, βάζοντας φρένο στην καθυστέρηση για μία λύση, η οποία εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών και όχι τα ελληνικά. Πράγματι, εξαιτίας της ελληνικής κρίσης το κόστος του δανεισμού για τη Γερμανία κατέγραψε μεγάλη μείωση στο αʼ τρίμηνο του 2010, με τα ομόλογα της να γίνονται ανάρπαστα, καθώς η χώρα θεωρείται η ασφαλέστερη της Ευρώπης. Στο ίδιο διάστημα, η πτώση του ευρώ βοήθησε τη Γερμανία να αναπτυχθεί με ρυθμούς που είχε να δει για αρκετά χρόνια, ενώ και η ευρωζώνη, συνολικά, ευνοήθηκε από την ελληνική κρίση και την εκμεταλλεύτηκε για να μπει σε τροχιά ανάρρωσης.
Όσο ο κλεφτοπόλεμος με τους Ευρωπαίους εταίρους μας συνεχίζεται και όσο διστάζουμε να ποντάρουμε στο γεγονός πως μία ενδεχόμενη πτώχευση της Ελλάδας είναι απολύτως ενάντια στα συμφέροντά τους και τόσο επικίνδυνη γιʼ αυτούς ώστε να μην μπορούν να διακινδυνεύσουν να συμβεί, τόσο τους επιτρέπουμε να ζεσταίνουν τις οικονομίες τους χάρη στην ελληνική κρίση, την ώρα που η ίδια η Ελλάδα καίγεται.
Πάνος Παναγιώτου, διευθυντής Ελληνικής Κοινότητας Τεχνικής Ανάλυσης (GSTA Ltd)
Τό big game τών Αμερικανών. Η κυριαρχία της "Ευρασιατικής ενδοχώρας", εκεί όπου διατηρείται ο μεγαλύτερος όγκος των παγκόσμιων ενεργειακών αποθεμάτων.
Ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι ήταν εθνικός σύμβουλος ασφαλείας επί προεδρίας Κάρτερ και είναι σήμερα -πίσω από το παραβάν- σύμβουλος του Ομπάμα. Το βιβλίο του "Η μεγάλη σκακιέρα" τάσσεται υπέρ μιας άνευ όρων επιχείρησης για αμερικανική κυριαρχία της "Ευρασιατικής ενδοχώρας", εκεί όπου διατηρείται ο μεγαλύτερος όγκος των παγκόσμιων ενεργειακών αποθεμάτων. Δεν θυμάμαι οποιαδήποτε ανησυχία εκ μέρους του Μπρεζίνσκι για τη μοίρα εκείνων που είναι πιόνια σε αυτό το νέο "Μεγάλο Παιχνίδι"....
ΠΟΛ ΑΤΓΟΥΝΤ Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΕΞΑΓΕΙ ΒΑΣΙΖΟΜΕΝΗ ΣΤΟ ΨΕΜΑ
Του ΧΡΟΝΗ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ
Οσο παράδοξο και αν αυτό ακούγεται, η ιδέα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιπροσωπεύουν μια αυτοκρατορία είναι μάλλον περισσότερο διαδεδομένη και αποδεκτή από τους ίδιους τους Αμερικανούς παρά από τον υπόλοιπο κόσμο, ο οποίος τείνει να τις αντιμετωπίζει απλά ως μια υπερδύναμη.
«Η κυβέρνηση Ομπάμα κλιμακώνει έναν πόλεμο που προορίζεται να διασφαλίσει περαιτέρω πηγές πετρελαίου, φυσικό αέριο και μια προνομιακή στρατηγική θέση...», λέει ο Πολ Ατγουντ (φωτ. Reuters)
Αυτό όμως που διχάζει τους Αμερικανούς είναι το τι ακριβώς αντιπροσωπεύει αυτή η αυτοκρατορία. Για τους συντηρητικούς και τους περισσότερους φιλελεύθερους, οι ΗΠΑ είναι μια αυτοκρατορία ειρήνης και δημοκρατίας που μάχεται κατά του κακού. Για τους ριζοσπαστικούς, η αυτοκρατορία των ΗΠΑ είναι ένα πλανητικό εγχείρημα για την προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων προς όφελος μιας οικονομικής ελίτ. Στο πλαίσιο αυτό, η επιθετικότητα και ο πόλεμος είναι συνυφασμένα με την ίδια την ύπαρξη και τη διατήρηση της αυτοκρατορίας -και η ιδέα αυτή ήταν φυσικά το σήμα κατατεθέν της σκέψης και της έρευνας του κορυφαίου Αμερικανού ιστορικού και ακτιβιστή Χάουαρντ Ζιν, που απεβίωσε φέτος, στις 27 Ιανουαρίου, σε ηλικία 87 ετών.
Ο Πολ Ατγουντ, καθηγητής Αμερικανικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης στη Βοστόνη και Research Associate στο Κέντρο Γουίλιαμ Τζόινερ για τη Μελέτη του Πολέμου και τις Συνέπειές του στο ομώνυμο πανεπιστήμιο, βετεράνος του πολέμου στο Βιετνάμ και ακτιβιστής, είναι ένας από τους Αμερικανούς ιστορικούς που ανήκουν στη ριζοσπαστική παράδοση και που τώρα, μετά τον θάνατο του Χάουαρντ Ζιν, καλούνται να αναλάβουν τα σκήπτρα για τη συνέχιση αυτής της πνευματικής παράδοσης στον αγώνα κατά της αυτοκρατορίας.
Με αφορμή την πρόσφατη δημοσίευση του τελευταίου του βιβλίου «Πόλεμος και Αυτοκρατορία», που κυκλοφόρησε ταυτόχρονα στις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία από τον εκδοτικό οίκο Pluto, μιλήσαμε με τον Πολ Ατγουντ για τη φύση και τη δυναμική της αμερικανικής αυτοκρατορίας, για τον Ομπάμα και τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και για τους στόχους της αυτοκρατορίας στον 21ο αιώνα.
Πόλεμος «ηθικών κινήτρων»
Η ιδέα των ΗΠΑ ως μιας αυτοκρατορίας της ελευθερίας και της δημοκρατίας, όπου ο πόλεμος αποτελεί τελευταία επιλογή και μόνο αφότου έχει προκύψει σαφής αξιολόγηση του κινδύνου, κυριαρχεί ένα μεγάλο μέρος της αμερικανικής κοινωνίας και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κυρίαρχης ιδεολογίας. Πόσο (αν)ακριβής είναι αυτή η εκδοχή της εμπλοκής των ΗΠΑ στις παγκόσμιες υποθέσεις;
«Οι περισσότεροι Αμερικανοί έχουν γαλουχηθεί με την ιδέα ότι ο πόλεμος αποτελεί τελευταία επιλογή και πως διεξάγεται μόνο προς χάριν ηθικών κινήτρων. Αυτό όμως είναι εξ ολοκλήρου αναληθές. Για παράδειγμα, το "αμερικανικό δόγμα" ανακηρύσσει την "αυτοδιάθεση των λαών" σε κεντρική αξία, αλλά από το 1607 έως σήμερα η αμερικανική πολεμική ισχύς έχει πάντα επιδιώξει να στερήσει από άλλους λαούς αυτό το ισχυριζόμενο θεμελιώδες δικαίωμα προκειμένου να ωφεληθούν τα συμφέροντα των Αμερικανών (συνήθως μιας μικρής ομάδας προνομιούχων). Είναι αλήθεια ότι οι αμερικανικοί πόλεμοι διεξάγονται με την αξιολόγηση του κινδύνου. Εάν το εμπόδιο στους αμερικανικούς στρατηγικούς στόχους είναι αρκετά ισχυρό για να προκαλέσει σοβαρές ζημιές προς εμάς, τότε αποφεύγουμε τον πόλεμο με αυτόν τον "εχθρό". Βομβαρδίζουμε μόνο εκείνους που δεν έχουν τη δυνατότητα να βομβαρδίσουν εμάς. Δεν επιτεθήκαμε ποτέ στη Σοβιετική Ενωση ή στην Κίνα αφότου απέκτησε πυρηνικά όπλα, για τον απλό λόγο ότι αυτές οι χώρες θα μπορούσαν να μας ανταποδώσουν το όποιο χτύπημα εξίσου δυναμικά. Η Γερμανία και η Ιαπωνία δεν μπορούσαν να το κάνουν. Η Κορέα, το Βιετνάμ, το Λάος, η Καμπότζη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Σερβία ήταν χώρες που δεν απείλησαν ποτέ την αμερικανική στρατιωτική ασφάλεια. Εντούτοις, οι ΗΠΑ ξεκίνησαν και διεξήγαγαν πόλεμο ενάντια σε αυτά τα μικρά έθνη, σκοτώνοντας εκατομμύρια αθώων ανθρώπων, αν και εξαπατάμε τους εαυτούς μας ότι αυτό είναι το "ανεπιθύμητο" κόστος του πολέμου. Ανοησίες! Ο προορισμός και ο σκοπός του τεράστιου θανάσιμου οπλοστασίου που διαθέτουν οι ΗΠΑ είναι ακριβώς αυτός: να σπέρνει τρόμο».
Το ξέσπασμα στο Τόκιο
Στο τελευταίο και πρόσφατα δημοσιευμένο βιβλίο σας με τίτλο «Πόλεμος και Αυτοκρατορία», ισχυριζόσαστε με πάθος ότι οι πολεμικές πρακτικές των ΗΠΑ επιδεικνύουν ελάχιστη μέριμνα είτε για τις ζωές των δικών τους στρατιωτών ή αυτών είτε του αντιπάλου. Τι στοιχεία χρησιμοποιείτε για να υποστηρίξετε αυτό τον ισχυρισμό;
«Πριν από την είσοδο των ΗΠΑ στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο πρόεδρος Ρούζβελτ καταδίκασε τους εσκεμμένους βομβαρδισμούς των πόλεων από τους εμπλεκόμενους. Μετά όμως από τις επιθέσεις στο Περλ Χάρμπορ, οι ΗΠΑ εξελίχθηκαν στον μεγάλο πρωταγωνιστή του αστικού βομβαρδισμού. Ο Αμερικανός διοικητής που διέταξε τον βομβαρδισμό του Τόκιο με εμπρηστικές βόμβες και πάνω από 100.000 πολίτες μετατράπηκαν σε κάρβουνο, ο στρατηγός Κέρτις Λεμέι, είπε ότι "ήταν επιτέλους καιρός να σταματήσουμε να χτυπάμε μύγες και να βαρέσουμε στο ψητό". Ενας από τους υφιστάμενούς του δήλωσε αργότερα ότι, εάν οι Ιάπωνες είχαν κερδίσει τον πόλεμο, ο Αμερικανός στρατηγός θα είχε δικαστεί ως εγκληματίας πολέμου. Το όνομα του υφιστάμενού του ήταν Ρόμπερτ Μακναμάρα, μετέπειτα υπουργός Αμυνας κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, όπου "οι ισοπεδωτικοί βομβαρδισμοί" και "οι ελεύθερες ζώνες πυρός" σκότωσαν εκατοντάδες χιλιάδες Νοτιοβιετναμέζους, που υποθετικά επρόκειτο να σώσουμε.
Σε όλη την πορεία της αμερικανικής Ιστορίας, η μεγάλη πλειονότητα των στρατιωτών προερχόταν από τις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις· έτσι οι ελίτ δεν είχαν κανένα λόγο να εκτιμούν τις ζωές τους. Κατά συνέπεια, οι στρατιώτες έχουν ανέκαθεν χρησιμοποιηθεί σαν χορτονομή πυροβόλων. Φυσικά στις ΗΠΑ δημιουργούμε ένα μεγάλο φετίχ για να "τιμήσουμε τις θυσίες" των πεσόντων, αλλά αυτές οι "εορτές" παίζουν μόνο τελετουργικό και ρητορικό ρόλο. Στο αμερικανικό κοινό σέρβιραν χοντροειδέστατα ψέματα για να βρει λόγους να πάει να πολεμήσει στο Βιετνάμ και, ως αποτέλεσμα, πάνω από 58.000 ονόματα είναι χαραγμένα σε ένα κενοτάφιο στην Ουάσιγκτον, δίχως αυτό να λαμβάνει υπόψη τους χιλιάδες βετεράνους που αργότερα αυτοκτόνησαν εξαιτίας ψυχολογικών τραυμάτων. Οι σημερινοί πόλεμοι στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν βασίζονται επίσης στο ψέμα. Περισσότεροι Αμερικανοί στρατιώτες πέθαναν το 2009 από αυτοκτονίες απ' ό,τι πέθαναν στη μάχη. Μια κυβέρνηση που είναι πρόθυμη να θυσιάσει με ψέματα τις ζώες των πολιτών της, είναι διεφθαρμένη και φρικτά ανάξια των ανθρώπων που υποστηρίζει ότι αντιπροσωπεύει».
Οι δυνάμεις πίσω από το «θρόνο»
Ο Ομπάμα αποδεικνύεται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια ηπιότερη εκδοχή του Μπους όσον αφορά τον μιλιταρισμό. Σε ποιο βαθμό υπαγορεύονται οι πολιτικές που ακολουθούν οι Αμερικανοί πρόεδροι από παράγοντες πέραν της δικής τους βούλησης; Για παράδειγμα, πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος στη διαμόρφωση ενός πολεμικού αστικού πολιτισμού;
«Ουδείς που θέτει τον εαυτό του υποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ δεν μπορεί να φτάσει εκεί δίχως την έγκριση και τη χρηματική στήριξη από τις πραγματικές δυνάμεις που βρίσκονται πίσω από τον "θρόνο" της συνταγματικής διακυβέρνησης, αυτού που συχνά αποκαλείται "στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα" αλλά που περιλαμβάνει επίσης το μεγάλο κεφάλαιο, τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης και τα παραρτήματα της μυστικής υπηρεσίας. Γι' αυτό άνθρωποι όπως ο Ραλφ Νέιντερ, η Σίνθια ΜακΚίνι και ο Ντένις Κουσίνιτς λογοκρίνονται και καταστέλλονται. Ενας υποψήφιος χρειάζεται τις ψήφους των πολιτών προκειμένου να διατηρηθεί η παραίσθηση της "λαϊκής κυριαρχίας", αλλά μόλις βρεθεί στην εξουσία θα υπηρετήσει τις ανάγκες εκείνων που τον χρηματοδότησαν και αρχικώς ενέκριναν -αν και οι αμερικανικές ελίτ διαφέρουν η μία από την άλλη και αυτό μπορεί να οδηγήσει μερικές φορές σε ξαφνικές αλλαγές στην πολιτική, όπως με την περίπτωση του Νίξον και της Κίνας, για παράδειγμα.
Οταν κάποιος, όπως ο πρώην αντιπρόεδρος Ντικ Τσένι, λέει ότι "ο αμερικανικός τρόπος ζωής δεν είναι διαπραγματεύσιμος", αυτό σημαίνει ότι οι συστημικές δυνάμεις (το μεγάλο κεφάλαιο, οι μεγάλες εταιρείες πετρελαίου) πρέπει να έχουν στη διάθεσή τους ό,τι χρειάζονται για να διατηρηθεί σε ισχύ το υπάρχον σύστημα. Πέραν μιας ριζοσπαστικής αλλαγής στις αμερικανικές αξίες και στον τρόπο ζωής, κανένας πρόεδρος δεν μπορεί, ή δεν είχε το θάρρος μέχρι τώρα, να αντιταχθεί σε αυτές τις συστημικές δυνάμεις».
Κυριαρχία πλήρους φάσματος
Ποιοι θα λέγατε ότι είναι οι κύριοι στόχοι της αμερικανικής ηγεμονίας στον 21ο αιώνα;
«Η σαφέστερη έκφραση των στόχων των Αμερικανών παγκόσμιων ηγεμονιστών μπορεί να βρεθεί σε δύο βασικά έγγραφα -το ένα "νεοφιλελεύθερο" και το άλλο "νεοσυντηρητικό", καλύπτοντας έτσι και τις δύο πλευρές του νομίσματος. Ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι ήταν εθνικός σύμβουλος ασφαλείας επί προεδρίας Κάρτερ και είναι σήμερα -πίσω από το παραβάν- σύμβουλος του Ομπάμα. Το βιβλίο του "Η μεγάλη σκακιέρα" τάσσεται υπέρ μιας άνευ όρων επιχείρησης για αμερικανική κυριαρχία της "Ευρασιατικής ενδοχώρας", εκεί όπου διατηρείται ο μεγαλύτερος όγκος των παγκόσμιων ενεργειακών αποθεμάτων. Δεν θυμάμαι οποιαδήποτε ανησυχία εκ μέρους του Μπρεζίνσκι για τη μοίρα εκείνων που είναι πιόνια σε αυτό το νέο "Μεγάλο Παιχνίδι", συμπεριλαμβανομένων των πολιτών και των Αμερικανών στρατιωτών που σκοτώνονται προς χάριν αυτού του "παιχνιδιού". Αφότου όπλισε τους Μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν και η χώρα κατέρρευσε στη συνέχεια στο χάος, η αντίδραση του Μπρεζίνσκι ήταν: "Τι είναι πιο σημαντικό... η πτώση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας... ή μερικοί υποκινούμενοι μουσουλμάνοι;".
Το μανιφέστο που δημοσιεύθηκε από το Πρότζεκτ για Εναν Νέο Αμερικανικό Αιώνα, με τον τίτλο "Η επανοικοδόμηση των αμυντικών δυνάμεων της Αμερικής", καλεί τις ΗΠΑ να εκμεταλλευτούν την εξαφάνιση της ΕΣΣΔ και την ανυπαρξία οποιουδήποτε πραγματικού στρατιωτικού αντιπάλου για να διασφαλίσουν την ατζέντα του Πενταγώνου για "κυριαρχία πλήρους φάσματος" στον πλανήτη σε όλες τις πτυχές -στρατιωτική, οικονομική, πολιτιστική, συμπεριλαμβανομένης της κυριαρχίας του Διαστήματος. Πολλοί από τους υπογράφοντες αυτού του εγγράφου κατέληξαν υψηλόβαθμα στελέχη της κυβέρνησης Μπους. Μια κεντρική αρχή αυτού του σχεδίου είναι ο έλεγχος των αποθεμάτων πετρελαίου στον Περσικό Κόλπο. Κατά τρόπο ενδιαφέροντα, όταν αναφέρθηκε εάν το αμερικανικό κοινό θα δεχόταν ένα τέτοιο επιθετικό σχέδιο, η επιτροπή για την "Πρωτοβουλία Εξωτερικής Πολιτικής" είπε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν απίθανο "δίχως ένα νέο Περλ Χάρμπορ". Αυτή η καταλυτική στιγμή ήρθε στις 11 Σεπτεμβρίου 2001. Εννέα χρόνια αργότερα η κυβέρνηση Ομπάμα κλιμακώνει έναν πόλεμο που προορίζεται να διασφαλίσει περαιτέρω πηγές πετρελαίου, φυσικό αέριο και μια προνομιακή στρατηγική θέση. Οταν έχουμε να κάνουμε με την εξωτερική πολιτική, στις ΗΠΑ υπάρχει μόνο ένα πολιτικό κόμμα, το κόμμα του πολέμου».
http://www.enet.gr/?i=news.el.kosmos&id=147991
ΣΣ Στούς φίλους αναγνώστες ευχόμαστε Καλή Ανάσταση। Κανονική ροή αναρτήσεων θα έχουμε από τήν Δευτέρα τού Πάσχα τό βράδυ....
Γιατί δεν μειώνεται το spread στα ομόλογα; Τι πραγματικά συμβαίνει;
Σε αυτό το όργιο κερδοσκοπίας υπάρχουν funds που θέλουν να εξωθήσουν τα άκρα την κατάσταση τεστάροντας ακόμη και για τον αν πραγματικά υπάρχει μηχανισμός στήριξης της Ελλάδος από την ΕΕ και το ΔΝΤ.
Όλη αυτή η κερδοσκοπία όμως κρατά ακόμη υψηλά τα spread.
Το μείζον ερώτημα που πρωτίστως πρέπει να απαντηθεί είναι γιατί δεν μειώνεται το spread καθώς μετά την σύνοδο κορυφής της ΕΕ , την απόφαση για την δημιουργία μηχανισμού στήριξης της Ελλάδος και την παρέμβαση της ΕΚΤ διαμορφώθηκαν θεωρητικά ευνοϊκότερες συνθήκες.
Οι ξένοι δανειστές γνωρίζουν ότι το ελληνικό δημόσιο θα χρειασθεί να δανεισθεί επιπλέον 11,5 δις ευρώ τους επόμενους 2 μήνες. Είναι προφανές ότι θα συντηρήσουν τα spreads υψηλά για να κερδίσουν περισσότερα.
Οι ξένοι διαμορφώνουν την τιμολόγηση και αυτό είναι γεγονός στα ελληνικά ομόλογα.
Οι δανειστές στην Ελλάδα είναι αυτοί που σορτάρουν τα ομόλογα.
Το παράδειγμα της Barclays είναι χαρακτηριστικό.
Η Barclays έχει δημιουργήσει μια μεγάλη short θέση στα ελληνικά ομόλογα.
Αυτό το γνωρίζει το ελληνικό δημόσιο και παραδόξως η Barclays ήταν ανάδοχος της δημοπρασίες των 10ετών ομολόγων.
Όμως κατά παράδοξο τρόπο η Barclays ήταν αυτή που κάλυψε μέρος της δημοπρασίας των 20ετών που υλοποιήθηκε ώστε να μπορέσουν να αποκτήσουν ομόλογα οι short.
Από τα 390 εκατ ευρώ η Barclays κάλυψε πάνω από 140 εκατ ευρώ.
Η στρέβλωση που έχει δημιουργηθεί στην αγορά ομολόγων είναι τόσο ακραία που αυτά που συμβαίνουν είναι πρωτοφανή.
Συγκεκριμένα ένα fund αναζητώντας ομόλογα του ελληνικού δημοσίου τα οποία έχει σορτάρει έφθασε να πληρώνει επιτόκιο έως -16% σε τράπεζα ώστε να την δελεάσει και να τις πουλήσει ελληνικά ομόλογα για να κλείσει εν συνεχεία τις short θέσεις.
Τα φαινόμενα αυτά μπορεί να είναι ακραία αλλά καταδεικνύουν το μέγεθος της στρέβλωσης.
Τώρα τα επιτόκια της αγοράς βρίσκονται στο -4% δηλαδή ένα fund δίνει ρευστότητα για να πάει ομόλογα με επιτόκιο -4% χάνει κεφάλαιο δηλαδή.
Έχει δημιουργηθεί ένα σκληρό μπλοκ αμερικανικών τραπεζών που σορτάρουν την αγορά και είναι η J P Morgan, Citigroup, Morgan Stanley και Goldman Sachs.
H ομάδα αυτή είναι ξεκάθαρο ότι ακολουθεί σκληρή γραμμή κερδοσκοπίας στην Ελλάδα.
Η κατάσταση στα ομόλογα της Ελλάδας όμως έχει προκαλέσει και άλλου είδους παρενέργειες.
Π.χ. υπάρχουν γερμανικές και βρετανικές τράπεζες που έχουν δανείσει ελληνικές τράπεζες έναντι ομολόγων και οι ξένες τράπεζες ζητούν να επιστρέψουν τα ομόλογα και να πάρουν την ρευστότητα τους πίσω δηλαδή θέλουν να σπάσουν πρόωρα την συμφωνία.
Για να δελεάσουν προσφέρουν 50 με 55 εκατ ευρώ bonus στις ελληνικές τράπεζες.
Υπάρχουν funds γεγονός λίγα τα οποία ακολουθούν ακραίες τακτικές.
Προσπαθούν να τεστάρουν τις αντοχές της Ελλάδος και να τεστάρουν αν όντως υπάρχει μηχανισμός οικονομικής στήριξης προς την Ελλάδα.
Η ομάδα αυτή των fund είναι η πιο επικίνδυνη.
To επόμενο διάστημα το spread θα μπορούσε να κινηθεί σε ένα εύρος στις 260-280 μονάδες βάσης με βάση το καλό σενάριο και μεταξύ 360-400+ μονάδες βάσης με βάση το κακό σενάριο.
Το spread θα αρχίσει να μειώνεται όταν η Ελλάδα δείξει στις αγορές ότι μειώνονται οι δανειακές τις ανάγκες και όταν το πρόγραμμα σταθερότητας αρχίζει να αποδίδει।
Τα μέτωπα της ελληνικής οικονομίας και το «γεμάτο πιστόλι» των κερδοσκόπων
- Ημ/νία: 10:35 - 03 Απρ 2010
- Κατηγορία: Οικονομία
- Αποστολή στο Twitter
- Μοιραστείτε το
Για αποτυχία του σχεδίου διάσωσης της Ελλάδας που εκπονήθηκε κατά τη Σύνοδο Κορυφής στις 25 Μαρτίου κάνουν λόγο αναλυτές, καθώς δεν
κατάφερε να πετύχει το στόχο του που δεν άλλος από το να μειώσει το κόστος δανεισμού για την Ελλάδα.
Η απόδοση των 10ετών ελληνικών ομολόγων αυξήθηκε κατά 24 μονάδες βάσης, στο 6,522% από τη στιγμή που ανακοινώθηκε το «δίχτυ ασφαλείας» της Ε.Ε. στις 25 Μαρτίου. «Αυτό που ήλπιζαν (οι ευρωπαίοι ηγέτες) ήταν να διαμορφώσουν ένα πλαίσιο συμφωνίας το οποίο δεν θα χρειαζόταν να χρησιμοποιηθεί ποτέ. Οι αγορές το μυρίστηκαν αυτό και φαίνεται ότι επιστρέφουμε στο σημείο μηδέν», τόνιζουν αναλυτές ενώ άλλοι προσθέτουν ότι «οι αγορές δεν πιστεύουν ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να βγει από την κατάσταση στην οποία έχει εισέλθει».
Αναποτελεσματικές θεωρεί και το fund PIMCO (Pacific Investment Management Co) τις ευρωπαϊκές δράσεις για την επίλυση των προβλημάτων της Ελλάδας. Σύμφωνα με τον επικεφαλής του κλάδου διαχείρισης χαρτοφυλακίων της εταιρίας, οι ευρωπαίοι «δεν είπαν πολλά σχετικά με το πόσα χρήματα θα δοθούν στην Ελλάδα».
Από την άλλη προβληματισμένοι εμφανίζονται οι αναλυτές σχετικά με την ενδεχόμενη ανάμειξη του ΔΝΤ στο ελληνικό ζήτημα, σε περίπτωση που η Ελλάδα τελικά ζητήσει βοήθεια από το Ταμείο.
«Η υπόθεση της Ελλάδας είναι πιο περίπλοκη για το ΔΝΤ καθώς είναι ασυνήθιστο για το ΔΝΤ να μπαίνει σε μια κατάσταση όπου δεν μπορεί να συμβουλέψει για τη νομισματική πολιτική ή την πολιτική ισοτιμίας των νομισμάτων, η οποία ελέγχεται από την ΕΚΤ» τόνισε ο Simon Johnson, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ.
Οι ίδιοι οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ τόνισαν ότι η όποια βοήθεια στην Ελλάδα θα πρέπει να είναι «σημαντική», αλλά πέραν αυτού όλο το υπόλοιπο πλαίσιο παραμένει ασαφές. «Υπάρχουν και άλλα θέματα όπου χρειάζεται συμφωνία μεταξύ ΕΕ και ΔΝΤ στους τομείς των δομικών μεταρρυθμίσεων που είναι απαραίτητες για την Ελλάδα» προσθέτουν αξιωματούχοι του Ταμείου. Ο αναλυτής πρόσθεσε ότι «υπάρχει κίνδυνος να επαναληφθεί η εμπειρία της Αργεντινής όπου το ΔΝΤ θεωρούσε ότι το επίπεδο της ισοτιμίας των νομισμάτων ήταν εκτός ορίων…και αυτό ήταν λάθος».
Ένας ακόμη παράγοντας που δυσχεραίνει την κατάσταση είναι το «παλαντζάρισμα» της ελληνικής κυβέρνησης σχετικά με τις αγορές και την προσφυγή ή όχι στο ΔΝΤ. Από αυτό το «μπρος-πίσω» οι αγορές κατάλαβαν ότι δεν υπάρχει πρόθεση της κυβέρνησης να προσφύγει στο Ταμείο. Ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου αναφέρθηκε στο «γεμάτο όπλο» που χρειάζεται να υπάρχει στο τραπέζι για να φοβίσει τις αγορές. Όπως όμως σχολιάζουν αναλυτές, όταν ξέρεις ότι το πιστόλι είναι άσφαιρο, όχι μόνο δεν φοβάσαι, αλλά συνεχίζεις να πιέζεις μέχρι ο αντίπαλος να γονατίσει. Κι έτσι δεν γίνεται δουλειά, ειδικά όταν το πιστόλι που κρατούν οι κερδοσκόποι είναι γεμάτο και μάλιστα με βαριά πυρομαχικά».
Μ’ αυτά και μ’ αυτά τα spreads δεν λένε να υποχωρήσουν, παραμένοντας πεισματικά κοντά στις 340 μονάδες βάσης πάνω από τα 10 ετή γερμανικά και κοντά στα υψηλά 10ετίας. Γίνεται σαφές μέρα με τη μέρα ότι φθηνός δανεισμός με τις παρούσες συνθήκες είναι αδύνατος, ειδικά όταν οι κερδοσκόποι περιμένουν με το «δάχτυλο στην σκανδάλη». Κι αν η κυβέρνηση δεν επιτύχει κάποια αξιόλογη «ντρίπλα», όπως επισημαίνουν παράγοντες της αγοράς, η κατάσταση αυτή, των υψηλών επιτοκίων, θα συνεχιστεί για τουλάχιστον 6-9 μήνες ακόμη.
Από τον Χαρίλαο Τρικούπη ώς τη Χαριλάου Τρικούπη
Από το περίφημο «Δυστυχώς... επτωχεύσαμεν» μέχρι το άκρως ανησυχητικό «Κοντεύουμε να πτωχεύσουμε» που ακούγεται έντονα στις μέρες μας, μεσολάβησε περισσότερο από ένας αιώνας. Από τον Δεκέμβριο του 1893 -που ο τότε πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης δήλωνε από το βήμα της Βουλής ότι το κράτος αδυνατεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του- φθάσαμε στο χαλεπό 2010 - που ο νυν πρωθυπουργός προειδοποιεί για κάτι ανάλογο. Τότε, όπως και τώρα, τα εξωτερικά δάνεια και τα άδεια ταμεία ήταν ο μεγαλύτερος βραχνάς. Τότε, όπως και τώρα, η αποπληρωμή τους ήταν ανέφικτη και διαρκώς καινούργια δάνεια επισωρεύονταν στα παλαιότερα, προκαλώντας έναν φαύλο κύκλο, με διαρκώς αυξανόμενα τοκομερίδια (τα spreads ήταν άγνωστη λέξη τότε - όχι, όμως, και οι δυσβάστακτες συνέπειές τους στην Οικονομία).
«Τις πταίει;» ρωτούσε ο Χαρίλαος Τρικούπης, με αφορμή την πολιτική και οικονομική αστάθεια της εποχής εκείνης. «Πού πήγαν τα λεφτά;» ρωτούσε ο Γ. Παπανδρέου στις τελευταίες εκλογές. Και στις δύο περιπτώσεις τα ερωτήματα έμειναν αναπάντητα και οι ένοχοι στο απυρόβλητο...
Ολα αυτά τα αξιοσημείωτα γεγονότα που συνδέουν το σήμερα με το χθες είναι πολλά για να θεωρηθούν απλές συμπτώσεις. «Ο Τρικούπης ζητούσε από τους Ελληνες θυσίες για ένα καλύτερο αύριο, προφανώς υπερεκτιμώντας τις δυνατότητές τους. Οι αγρότες, όπως και οι χαμηλού εισοδήματος κάτοικοι των πόλεων, σύντομα άρχισαν να βλέπουν το αναπτυξιακό πρόγραμμα σαν έναν πολυδάπανο μηχανισμό που καταβρόχθιζε τα χρήματα των φόρων και των δανείων, χρήματα που θα προτιμούσαν να έχουν διατεθεί για τη βελτίωση των όρων της προσωπικής τους διαβίωσης», γράφει η Λύντια Τρίχα στο βιβλίο της «Χαρίλαος Τρικούπης - Μια βιογραφική περιήγηση», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κάπον.
Δικηγόρος και ιστορικός της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, η Λύντια Τρίχα έχει κυκλοφορήσει τρία ακόμα βιβλία αφιερωμένα στον παλαιό πρωθυπουργό («Ο γνωστός και άγνωστος Χαρίλαος Τρικούπης», «Ο Χαρίλαος Τρικούπης και τα δημόσια έργα» (εκδ. Κάπον) και «Ο Χαρίλαος Τρικούπης και η εποχή του» (εκδ. Παπαζήσης). Στη «βιογραφική περιήγηση» της πρόσφατης έκδοσης, ένα καλαίσθητο λεύκωμα με πλούσιο αρχειακό υλικό, αναδεικνύεται το πορτρέτο του πολιτικού ανδρός, αλλά και το πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο, το «κάδρο», μέσα στο οποίο... ποζάρει.
«Οι σύγχρονοί του σχολιαστές» σημειώνει η συγγραφέας «παρομοίαζαν τον Τρικούπη με παιδίατρο και τον ελληνικό λαό με νήπιο: κάθε φορά που ο τόπος ασθενούσε, τον καλούσαν να τον θεραπεύσει· καθώς, όμως, η θεραπεία που πρότεινε ήταν οδυνηρή, μόλις περνούσαν, έστω και παροδικά, τα προβλήματα, τον αντιμετώπιζαν με φόβο και, όπως το παιδί αποφεύγει τον γιατρό, τον καταψήφιζαν».
Το είπαμε και στην αρχή: οι ομοιότητες ξεπερνούν τις απλές συμπτώσεις. Διαβάζοντας την ιστορία του Χαρίλαου Τρικούπη νομίζεις πως ο 19ος αιώνας γίνεται 21ος· ιδίως όταν φθάνουμε σε ζητήματα εξωτερικού δανεισμού και ισοσκέλισης του... ταλαίπωρου προϋπολογισμού! Ο Τρικούπης πίστευε ότι ο εκσυγχρονισμός του κράτους (που ακόμα τον περιμένουμε) θα προσέλκυε τις επενδύσεις ελλήνων και ξένων επιχειρηματιών. Προσέβλεπε στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και, μέσω αυτής, στη βελτίωση των οικονομικών του Δημοσίου, που με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Σας θυμίζει κάτι αυτό;
Πάμε και παρακάτω: Υπολογίζοντας ότι η Ελλάδα θα γινόταν το «Χρηματιστήριον της Ανατολής», ο Τρικούπης παρέβλεπε το γεγονός ότι οι όροι του δανεισμού ήταν σχεδόν ληστρικοί. Τα περισσότερα δάνεια είχαν υψηλό επιτόκιο και εκδίδονταν με ονομαστική τιμή πολύ μεγαλύτερη της πραγματικής. Μήπως αυτό σας θυμίζει κάτι; Αν όχι, ιδού μια ακόμα... ενοχλητική ομοιότητα: για την υλοποίηση των σχεδίων του κατέφυγε στο αντιδημοτικό μέτρο της αύξησης της φορολογίας και στη σύναψη δανείων μεγάλου ύψους. Αυτό πια σίγουρα σας θυμίζει κάτι!
«Το πρόγραμμα που ήθελε να εφαρμόσει ο Τρικούπης» γράφει η Λύντια Τρίχα «προϋπέθετε τη διάθεση σημαντικών κεφαλαίων. Τα κεφάλαια αυτά θα εξασφαλίζονταν εν μέρει με την προσέλκυση στη χώρα ξένων και ομογενών επενδυτών, εν μέρει με την αύξηση της φορολογίας και, κυρίως, με τον εσωτερικό και εξωτερικό δανεισμό». Στις επτά κυβερνήσεις που σχημάτισε συνολικά και υπήρξε πρωθυπουργός, ο Τρικούπης θα συνάψει ισάριθμα δάνεια με όρους που κάνουν τους σύγχρονους κερδοσκόπους να ωχριούν. Από το συνολικό ονομαστικό ποσό των 643 εκατ. χρυσών φράγκων θα εισπραχθούν μόνο 463 εκατ. Για τα παλιά και τα διαρκώς νεότερα δάνεια θα καταβάλλονταν τη δεκαετία 1880-90 τοκοχρεολύσια ύψους 455 εκατ. χρυσών φράγκων, περίπου το 50% του προϋπολογισμού.
Παράλληλα, η φορολογία εκτινασσόταν στα ύψη. Τα «είδη πολυτελείας», τότε όπως και τώρα, αποτέλεσαν στόχο του υπουργείου Οικονομικών, στο οποίο κατά κανόνα προΐστατο ο ίδιος ο Τρικούπης. Οινοπνευματώδη, καπνός και σιγαρόχαρτα ήταν τα πρώτα που επιβαρύνθηκαν. Προφανώς, μιλάμε γι' αυτές τις... μικρές πολυτέλειες της καθημερινότητας, που αφορούν τις μάζες και γεμίζουν τα ταμεία.
Με τα δημόσια οικονομικά σε αδιέξοδο και τα ελληνικά χρεόγραφα σε κατρακύλα, ο Χαρίλαος Τρικούπης κατέφυγε σε νέους φόρους, κάνοντας ταυτόχρονα έκκληση στο λαό να στηρίξει την οικονομία. Τάλε κουάλε, δηλαδή, με αυτά που και σήμερα βιώνουμε. Στις εκλογές του 1890 ο Τρικούπης «πλήρωσε» την πολιτική των φόρων, χάνοντας τη μάχη από τον εκλογικό του αντίπαλο Θεόδωρο Δηλιγιάννη. Θα επιχειρηθεί η πολιτική του εξόντωση με παραπομπή σε Ειδικό Δικαστήριο «ως σπαταλήσαντος το δημόσιο χρήμα», αλλά η πρόταση θα απορριφθεί από την πλειοψηφία των βουλευτών. Τότε, τουλάχιστον, ήταν γνωστό «πού πήγαν τα λεφτά»: στα μεγάλα έργα που έγιναν επί των κυβερνήσεών του και στην αναδιάρθρωση της χώρας.
Η φαυλοκρατία του Δηλιγιάννη θα φέρει, έπειτα από δύο χρόνια, ξανά τον Τρικούπη στην εξουσία - και στα ασήκωτα χρέη της. Το 1892 επιχειρεί να συνάψει δύο δάνεια, 700 χιλιάδων και 16 εκατ. χρυσών φράγκων αντίστοιχα. Ομάδα ξένων κεφαλαιούχων, που επιδίωκαν χρεοκοπικό συμβιβασμό, ματαίωσαν τη δανειοδότηση. Κάθε συγγένεια με τις δόλιες τακτικές των σύγχρονων επενδυτικών οίκων είναι όχι μόνο δεκτή, αλλά και επιβαλλόμενη! Προσπαθώντας να αποκαταστήσει την αξιοπιστία της χώρας (λέξη με... κληρονομικές ιδιότητες στην Ελλάδα), κάλεσε τον άγγλο λόρδο και οικονομολόγο Εδουάρδο Λω να μελετήσει την κατάσταση. Παράλληλα, ξένοι κεφαλαιούχοι, που ήταν πρόθυμοι να «βοηθήσουν» (διάβαζε: να δέσουν χειροπόδαρα) τη χώρα, έστειλαν δικούς τους ανθρώπους να ελέγξουν τα οικονομικά της Ελλάδας, όπως τον οικονομικό επιθεωρητή Ρου οι Αγγλοι και τον τραπεζίτη Μόργκαν οι Αμερικανοί. Κάτι ανάλογο, δηλαδή, με τους τρεις ελεγκτές που ήρθαν πρόσφατα από τις Βρυξέλλες για να κάνουν «φύλλο και φτερό» τα οικονομικά στοιχεία.
Η έκθεση του άγγλου οικονομολόγου Ε. Λω ήταν θετική για την ελληνική οικονομία. Γι' αυτό, άλλωστε, ακόμα τον τιμούμε με έναν δρόμο της Αθήνας που φέρει το όνομά του. Ο Λω σημείωνε χαρακτηριστικά ότι η οικονομική ευεξία της Ελλάδας είχε αμφισβητηθεί, υπενθύμιζε όμως την αξιοσημείωτη πρόοδο της χώρας στα εξήντα χρόνια της ανεξαρ- τησίας της. Κατέληγε δε στο συμπέρασμα, ως άλλος... Ολι Ρεν, ότι οι οικονομικές δυσχέρειες ήταν αντιμετωπίσιμες με τα κατάλληλα μέτρα.
Υστερα από αυτήν την ευνοϊκή διάγνωση, ο Τρικούπης διαπραγματεύθηκε ένα νέο δάνειο, αξίας 3,5 εκατ. στερλινών, από το Λονδίνο. «Το δάνειο δεν συνάπτεται», γράφει η Λύντια Τρίχα, «γιατί οι κεφαλαιούχοι θέτουν προθεσμία οκτώ ημερών για την κύρωση της σύμβασης, η Βουλή, που είναι αρμόδια, θα συνέλθει μετά από δύο μήνες, ενώ ο Γεώργιος, που μπορεί να επισπεύσει τη διαδικασία, αρνείται να την κυρώσει με βασιλικό διάταγμα». Η κόντρα του Τρικούπη με τα ανάκτορα θα τον οδηγήσει σε παραίτηση τον Απρίλιο του 1893. Εξι μήνες αργότερα θα επανέλθει, σχηματίζοντας την έβδομη και τελευταία του κυβέρνηση. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου θα αναγκαστεί να δηλώσει από το βήμα της Βουλής ότι το κράτος αδυνατεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του ως προς τα εξωτερικά δάνεια και ότι τα τοκομερίδια θα πληρωθούν κατά 30%. Οσο για τα εσωτερικά δάνεια, αυτά θα εξοφλούνταν για να μη χρεοκοπήσουν οι ελληνικές τράπεζες· ακόμα μία «σύμπτωση» σ' αυτό το πήγαιν' - έλα της Ιστορίας.
«Ανθρωποι μηδέποτε ελθόντες εις την Βουλήν, χθες συνωθούντο εκεί» σημείωνε την επόμενη ημέρα η αντιπολιτευόμενη εφημερίδα «Παλιγγενεσία». «Εβλεπε δέ τις και ανησύχους μορφάς εκ του κύκλου των τραπεζιτών και του χρηματιστηρίου. Ευθύς μετά την επικύρωσιν των πρακτικών ήλθεν εις το βήμα ο Πρωθυπουργός κρατών χαρτίον λευκόν. Αφού εισαγωγικώς αναμάσησε τα περί αρωγής της ξένης πίστεως και ενίσχυσιν των εγχωρίων Τραπεζών, δι' εκατοστήν φοράν επανέλαβε το οικτρόν ψεύδος ότι έχομεν ισοζύγιον και επαρκούμεν εις πάσας ημών τας υποχρεώσεις».
Στην πραγματικότητα, ο Χαρίλαος Τρικούπης είχε περιγράψει με τα πιο μελανά χρώματα τη δεινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Το περίφημο «Δυστυχώς... επτωχεύ- σαμεν» δεν είναι σίγουρο ότι ειπώθηκε στη Βουλή την ημέρα εκείνη. Κατά μία άποψη, το είπε ο Τρικούπης απευθυνόμενος εκτός Βουλής προς τους δανειστές, πράγμα που το εκμεταλλεύθηκε δεόντως η αντιπολίτευση. Ο Ανδρέας Συγγρός, πάντως, που ήταν την εποχή εκείνη βουλευτής και είχε αναμειχθεί στα δάνεια του εξωτερικού, διαβεβαιώνει στα «Απομνημονεύματά» του ότι τον άκουσε με τα αφτιά του να το λέει, καθώς ήταν παρών σε εκείνην τη δραματική συνεδρίαση.
Είτε ειπώθηκε είτε όχι, το γεγονός είναι ότι η φράση αυτή έμεινε στην Ιστορία. Στην πράξη, εκφράσθηκε με ένα νομοσχέδιο περί προσωρινού διακανονισμού του δημόσιου χρέους, που ήταν στην πραγματικότητα μια επίσημη παραδοχή της πτώχευσης. Τα όσα επακολούθησαν περιγράφονται αναλυτικά στο σχετικό κεφάλαιο του βιβλίου της Λύντιας Τρίχα, παραπέμποντας, για μια ακόμα φορά, στο σκηνικό των ημερών μας: «Οι ομολογιούχοι, κυρίως Γερμανοί (σ.σ.: από τότε!), υποστηριζόμενοι και από τις κυβερνήσεις τους, απαιτούσαν επιτακτικά την αύξηση του ποσοστού πληρωμής τους, τακτική που οδήγησε σε διαπραγματεύσεις με την ελληνική κυβέρνηση. Ο Τρικούπης, τελικά, συμφωνεί με τους αντιπροσώπους των ξένων ομολογιούχων τους όρους ενός συμβιβασμού, τα κομιτάτα όμως των ομολογιούχων απορρίπτουν το σχέδιο που συντάχθηκε, παρά το ότι είχε μονογραφηθεί από τους αντιπροσώπους τους, και οι διαπραγματεύσεις ναυαγούν.
»Λίγους μήνες αργότερα, οι ξένες κυβερνήσεις θα ζητήσουν να αρχίσει νέος κύκλος διαπραγματεύσεων. Ο Τρικούπης αρνείται, και δέχεται μόνο να συνεχισθούν βάσει του σχεδίου που είχε υπογραφεί. Ο συμβιβασμός θα επιτευχθεί τελικά -ύστερα από κοπιώδεις διαπραγματεύσεις- μόλις τον Φεβρουάριο του 1897, μετά το θάνατο του Τρικούπη, με πρωθυπουργό τον Δηλιγιάννη».
Ηταν αυτός που θα οδηγούσε τη χώρα στον ατιμωτικό πόλεμο κατά της Τουρκίας. Μετά την ήττα θα... ενέσκηπτε ο Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος (ΔΟΕ τότε, ΔΝΤ τώρα), που θα εισέπραττε για λογαριασμό των δανειστών τους φόρους από τα είδη του μονοπωλίου (πετρέλαιο, αλάτι, σμύριδα, σπίρτα, καπνός, σιγαρόχαρτα και παιγνιόχαρτα), καθώς επίσης τα τέλη χαρτοσήμου μαζί με τους δασμούς του τελωνείου στον Πειραιά.
Θα χρειαζόταν να περάσουν 80 ολόκληρα χρόνια και να φθάσουμε στο 1978, για να καταργηθεί ο έλεγχος (διάβαζε: εισπρακτική φαγάνα) του ΔΟΕ. Και άλλα 32 ακόμα για να επανεμφανισθεί - από την ίδια την Κομισιόν αυτήν τη φορά.
(ΜΕΓΑΛΑ) ΕΡΓΑ & ΗΜΕΡΕΣ
Ο Χαρίλαος Τρικούπης (1832-1896) ονειρευόταν να φέρει την Ελλάδα των μόλις πενήντα χρόνων ελεύθερου πολιτικού βίου στο επίπεδο των ευρωπαϊκών χωρών. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του ήταν τα δημόσια έργα που έγιναν επί των κυβερνήσεών του: η διεύρυνση του πορθμού του Ευρίπου, η αποξήρανση της Κωπαΐδας, η κατασκευή φάρων και φανών, η ανέγερση δημόσιων κτηρίων. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ στα μέσα του 19ου αιώνα οι ξένοι περιηγητές σημείωναν την απουσία οποιουδήποτε κτηρίου άξιου προσοχής στην Αθήνα, στη δεκαετία του 1890, όταν ο Τρικούπης ολοκλήρωσε τη δεύτερη μακροχρόνια πρωθυπουργία του, η πρωτεύουσα είχε «προικιστεί» με πολλά ωραία οικοδομήματα, που τα περισσότερα ανεγέρθηκαν υπό την επίβλεψη του Ερνέστου Τσίλερ. Επί των ημερών του κατασκευάσθηκαν επίσης 2.600 χιλιόμετρα εθνικών, επαρχιακών και δημοτικών οδών, διευκολύνοντας σημαντικά τη συγκοινωνία, που μπορούσε πλέον να πραγματοποιείται με άμαξες.
Ο Τρικούπης θεωρείται δικαίως «πατέρας» των ελληνικών σιδηροδρόμων. Η δημιουργία σιδηροδρομικού δικτύου σε όλη την Ελλάδα υπήρξε ένας από τους βασικούς στόχους του. Η πραγματοποίησή του διευκόλυνε την επικοινωνία, τόνωσε το τοπικό εμπόριο και (το κυριότερο!) συνέτεινε στην καταπόλεμηση της ληστείας από τους «εκπεσόντες» κλεφταρματολούς. Στον Τρικούπη πιστώνεται, επίσης, η διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου, παρόλο που τα επίσημα εγκαίνιά της έγιναν από άλλον πρωθυπουργό. Στο εργοτάξιο του Ισθμού, μάλιστα, σημειώθηκε ένα αξιοσημείωτο ρεκόρ: εργάσθηκαν πάνω από 2.700 Ελληνες και αλλοδαποί, αριθμός πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα της εποχής.
ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΗ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ
* Το μικρό όνομα του Χαρίλαου Τρικούπη σημαίνει τη «χαρά του λαού», για την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, και νονός του ήταν ο αγωνιστής και ήρωας της Επανάστασης του '21 Ανδρέας Μιαούλης.
* Το 1843, το Φρουραρχείο Αθηνών τού απένειμε πιστοποιητικό για τη συμμετοχή του στην επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου, με αίτημα την απόκτηση Συντάγματος. Ηταν μόνο 11 χρονών.
* Η διπλωματική του εργασία στη Νομική Σχολή Παρισίων, όπου φοίτησε, είχε θέμα «Περί γάμου και ειδικώτερον περί προικός». Ο ίδιος ουδέποτε παντρεύτηκε και είχε μόνο ένα γνωστό φλερτ με τη βαρόνη Μαρία φον Τράουτενμπεργκ. Ο Σουρής σατίρισε το ειδύλλιό τους στον «Ρωμηό» με αυτό το δίστιχο: «Επιθυμώ αλήθεια να δω και τον Τρικούπη, που τούχει γίνει τώρα ο έρωτας κουνούπι».
* Η πολύχρονη παραμονή του στο εξωτερικό, κυρίως στα παιδικά του χρόνια, του είχε προσδώσει μια περίεργη προφορά στο κάπα, πράγμα που αποτέλεσε προσφιλές θέμα για τους γελοιογράφους της εποχής του.
* Δύο άλλα εμφανισιακά στοιχεία που χρησιμοποιούσαν οι γελοιογράφοι ήταν το ημίψηλο καπέλο του και το ψηλό κολάρο. Η σατιρική εφημερίδα «Νέος Αριστοφάνης» τον... τίμησε δεόντως με γελοιογραφίες στις οποίες ο πολιτικός του αντίπαλος Θ. Δηλιγιάννης εμφανιζόταν στο πλευρό του φορώντας κίτρινη ρόμπα (άγνωστο γιατί).
* Πρόσεχε τη διατροφή του, απέφευγε το αλκοόλ και δεν κάπνιζε, λέγοντας μάλιστα ότι οι φόροι που είχε επιβάλει στον καπνό θα έκαναν τελικά καλό στην υγεία των Ελλήνων.
* Το αγαπημένο κατοικίδιο της αδελφής του Σοφίας ήταν ένας παπαγάλος που του τον είχε κάνει δώρο ένας οπαδός του. Είχε μάθει να λέει «Ζήτω ο Τρικούπης!», αλλά και τη λέξη «Μασκαρά!». Κάτι που δημιουργούσε αμηχανία, όταν τύχαινε να τη φωνάζει παρουσία κάποιου πολιτικού τους φίλου. Οι αντίπαλοί του, αντίθετα, συνήθιζαν να τον αποκαλούν «Φορομπήχτη», «Μογγόλο», «Ξένο», «Εγγλέζικο κεφάλι» κ.ά.
* Συμμετείχε σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις (εκτός μιας) που έγιναν μετά την ψήφιση του Συντάγματος, από το 1865 μέχρι το 1895 (συνολικά δεκατέσσερεις φορές). Εγινε επτά φορές πρωθυπουργός και θεωρείται ο θεμελιωτής του δημοκρατικού πολιτεύματος.
* Τον Ιούνιο του 1874 δημοσιεύθηκε ένα άρθρο του στην εφημερίδα «Καιροί» με το περίφημο ερώτημα «Τις πταίει;» στον τίτλο και βασικό αποδέκτη τον βασιλιά Γεώργιο, οι συνεχείς παρεμβάσεις του οποίου προκαλούσαν πολιτική κρίση. Εναν χρόνο αργότερα, ως πρωθυπουργός πλέον, εισηγήθηκε την αρχή της δεδηλωμένης: ο διορισμός μιας κυβέρνησης και η παραμονή της στην εξουσία θα τελούσαν υπό την προϋπόθεση της δεδηλωμένης προς αυτήν εμπιστοσύνης της Βουλής. Ετσι, τερματίστηκε το καθεστώς των κυβερνήσεων μειοψηφίας και η ανάμειξη του παλατιού στο «μαγείρεμα» κυβερνήσεων (κάτι που νεκραναστήθηκε το 1965, με τις «εντεταλμένες» κυβερνήσεις των αποστατών).
* Στις 16 Απριλίου 1895 δόθηκε ο επίλογος της πολιτικής του καριέρας. Στις εκλογές εκείνες δεν εξελέγη καν βουλευτής: με διαφορά 4 ψήφων βγήκε ο -παντελώς άγνωστος- Μιλτιάδης Γουλιμής. Οταν βεβαιώθηκε για την αποτυχία του, αποχαιρέτησε τους συνεργάτες του με το περίφημο «Ανθ' ημών, λοιπόν, βουλευτής ο κύριος Γουλιμής» και αποσύρθηκε από τον πολιτικό στίβο. Εναν χρόνο αργότερα, στις 30 Μαρτίου 1896, πεθαίνει στις Κάννες, ενώ η Ελλάδα πανηγυρίζει τη νίκη του μαραθωνοδρόμου Σπύρου Λούη (μια μέρα νωρίτερα) στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Monty Pasok Flying Circus
Βρετανικό χιούμορ από αμερικανικό έντυπο. Αξιοσημείωτο. Η επιλογή της φωτογραφίας και του τίτλου "Greek Τhinker - Έλληνας Στοχαστής" είναι ενδεικτικά της άποψης που έχουν σχηματίσει οι υπερατλαντικοί μας "φίλοι και σύμμαχοι" για την εγχώρια πολιτική ελίτ. Από τη συνέντευξη του ΓΑΠ στο TIME. Διαβάστε την εδώ.
Πάντως, ένα από τα τεράστια καρφιά (ταβανόπροκες στην πραγματικότητα) που ρίχνει η Nicole Itano, η δημοσιογράφος του Time που πήρε συνέντευξη από τον πρωθυπουργό είναι το link που βάζει πάνω στη φράση του ΓΑΠ "σε λίγα χρόνια θα υπερηφανευόμαστε να λέμε ότι περάσαμε αυτούς τους δύσκολους καιρούς και καταλήξαμε με μια Ελλάδα η οποία θα είναι ένα διαφορετικό είδος Ελλάδας". Ο σύνδεσμος που έβαλε η συντάκτρια και το περιοδικό Time παραπέμπει σε μια σελίδα με φωτογραφίες λαθρομεταναστών -σε οικτρή κατάσταση- που περνούν τα σύνορα Ελλάδας, Ιταλίας και Ισπανίας. Το σχόλιο του Time καυστικό: "Η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία μόλις τώρα αρχίζουν να αντιμετωπίζουν το ζήτημα της αθρόας μετανάστευσης. Μέχρι στιγμής αποτυγχάνουν".
Παρακάτω γίνεται σαφής αναφορά για τα ειρωνικά σχόλια των Ελληνικών ΜΜΕ για τα φτωχά ελληνικά του πρωθυπουργού και για το "Γιωργάκη" που χρησιμοποιούν οι αντίπαλοί του όποτε αναφέρονται σε εκείνον, στα εσωκομματικά προβλήματα και την πολυγλωσσία του κόμματος, καθώς και στο dress code της Μπιρμπίλη και τα τζιν που φοράει στα υπουργικά συμβούλια.
Χοντρό το δούλεμα, όλοι το κατάλαβαν, ουδείς το έχει σημειώσει.
Οι ακαδημαικές κοινότητες στην Ελλάδα
“ΠΕΛΙΤΙΣ”, ο σπόρος την επ-ανάστασης, σε σβόλους πηλού…
Χρηστός Ανέστη, με καρτερία, υπομονή, προσμονή της αλλαγής-επ-ανάστασης που πρέπει να ωθήσουμε, όλοι μας, μέσα από τις στάχτες της μονιμης πια κρίσης του υφιστάμενου συστήματος. Μια πρόταση ενδεδειγμένων αλλαγών, στον τρόπο που θα έπρεπε να παράγουμε, με μια επιστροφή στη γη μας, και να καταναλώνουμε, κρίνοντας την προέλευση και την ποιότητα, μας έρχεται από τη Μακεδονία (μη τολμήσετε να αναφωνήσετε “ποιά;”, στα ελληνικά γράφουμε…), από μια ομάδα που έχει συνδέσει την κοινοτική δράση σε μια ευρύτερη, εθνική αλλά και οικουμενική κοινωνική προοπτική, με πρακτικές έμπρακτης εναλλακτικής οικολογίας. Ας πάρουμε μια γεύση από τη δράση τους, όσο περίεργη ίσως μας φανεί η “φιλοσοφία” τους. Αυτό που αξίζει να κρατήσετε, σχετικά με τη δράση τους στην τρέχουσα επικαιρότητητα, είναι πως το ερχόμενο Σάββατο διοργανώνουν γιορτή ανταλλαγής σπόρων ντόπιων ποικιλιών στο Μεσοχώρι Δράμας…
Αξίζει να σημειωθεί πως η λέξη “Πελίτις” που έχει ονοματίσει την ομάδα που σας παρουσιάζουμε, αναφέρεται τόσο στο δέντρο “δρυς”, ευρύτερα γνωστή ως “βελανιδιά”, αλλά και σε “σβόλους πυλού”, που χρησιμοποιούνται από την ομάδα ως το κύριο μέσο φυσικής σποράς ντόπιων ποικιλιών.
Πάσχα 2010, Δελφινάκι
Το Σάββατο 10 Απριλίου του 2010 θα πραγματοποιηθεί η 10η Πανελλαδική Γιορτή Ανταλλαγής Ντόπιων Ποικιλιών στη γη του Πελίτι, στο Μεσοχώρι του Δήμου Παρανεστίου στο Ν. Δράμας. Η Πανελλαδική Γιορτή τα τελευταία 6 χρόνια απραγματοποίητε το Σάββατο μετά το Πάσχα.
:
| Φιλοσοφικό υπόβαθρο του “Πελίτι” |
Ξεκινάμε από την άποψη ότι όλοι μας φέρουμε ευθύνη γι’ αυτά που γίνονται σε προσωπικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Εμείς οι ίδιοι οδηγούμε τα γεγονότα με τη στάση και τη σκέψη μας. Κατά συνέπεια ο καθένας μας κρατάει ένα μέρος από τη λύση των προβλημάτων σε προσωπικό και σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν είμαστε θύματα καταστάσεων ούτε φταίνε οι άλλοι γιa αυτά που ζούμε εμείς. Εστιάζουμε την προσοχή μας στα θετικά πράγματα που γίνονται και αυτά ως δια μαγείας αυξάνουν.
Δε γνωρίζουμε τι είναι το καλό και τι το κακό. Δε γνωρίζουμε γιατί γίνονται κάποια γεγονότα. Αν δούμε τα πράγματα μέσα στην πορεία του χρόνου, αυτό που σήμερα είναι πόνος αύριο θα είναι χαρά και μετά μπορεί να είναι πάλι πόνος και ούτω καθεξής. Δεν έχει σημασία η κοινωνική ή η οικονομική μας θέση. Η σκέψη μας είναι πολύ δυνατή και αρκετή για να κατευθύνει τα πράγματα. Όλοι μαζί έχουμε ακόμη πιο μεγάλη δύναμη. Το σημαντικό δεν είναι να βλέπουμε τι κάνουν οι άλλοι αλλά τι κάνουμε εμείς. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα βγει στην αγορά ένα καινούριο προϊόν. Το ζήτημα είναι αν θα το στηρίξουμε ή όχι. Οι πολυεθνικές κάνουν τη δουλειά τους κι εμείς τη δική μας. Δεν καταναλώνουμε και δεν στηρίζουμε τα προϊόντα που καταστρέφουν το περιβάλλον. Δεν πολεμάμε με κανέναν έξω από μας, αυξάνουμε τη συνειδητότητά μας και αυτό είναι αρκετό για να φέρει τεράστιες αλλαγές.
Νομικό πρόσωπο του “Πελίτι”
Το “Πελίτι” είναι αστική μη κερδοσκοπική εταιρία, εγκεκριμένη από το πρωτοδικείο της Δράμας.
Συλλογή, διατήρηση και διάδοση των ντόπιων ποικιλιών
Το “Πελίτι” σήμερα είναι η σημαντικότερη οργάνωση στην Ελλάδα, στο θέμα της συλλογής, διάδοσης και διάσωσης των ντόπιων ποικιλιών. Επίσης ασχολείται και με την καταγραφή των αυτόχθονων αγροτικών ζώων.
Εξερευνητικές αποστολές
Σε όλη τη διάρκεια του χρόνου πραγματοποιούνται εξερευνητικές αποστολές στην ηπειρωτική και την νησιώτικη χώρα. Μέχρι σήμερα έχουν συγκεντρωθεί και διανεμηθεί πάνω από 1500 ποικιλίες λαχανικών, σιτηρών, κ. λ. π., σε 60.000 ερασιτέχνες και επαγγελματίες καλλιεργητές.
Η διατήρηση των ποικιλιών
Ένα μέρος από τις ποικιλίες που βρίσκουμε στις εξερευνητικές αποστολές το δίνουμε στην Τράπεζα Γενετικού Υλικού, που είναι ο εθνικός φορέας για το φυτικό γενετικό υλικό. Ένα άλλο μέρος το δίνουμε σε συνεργαζόμενους καλλιεργητές–διατηρητές, προκειμένου να αναλάβουν τη ζωντανή διατήρησή του και την αξιολόγησή του.
Αποστολές σπόρων
Το “Πελίτι” έχει την δυνατότητα να δίνει μικρές ποσότητες σπόρων σε καλλιεργητές. Οι σπόροι αυτοί είναι αβελτίωτες ποικιλίες και δίνονται δωρεάν από το Πελίτι.
Πανελλαδική Γιορτή Ανταλλαγής Ντόπιων Ποικιλιών
Το Μάρτιο του 1999, το “Πελίτι” οργάνωσε την 1η Πανελλαδική Γιορτή Ανταλλαγής Ντόπιων Ποικιλιών.
Το Σάββατο 10 Απριλίου του 2010 θα πραγματοποιηθεί η 10η Πανελλαδική Γιορτή Ανταλλαγής Ντόπιων Ποικιλιών στη γη του Πελίτι, στο Μεσοχώρι του Δήμου Παρανεστίου στο Ν. Δράμας. Η Πανελλαδική Γιορτή τα τελευταία 6 χρόνια απραγματοποίητε το Σάββατο μετά το Πάσχα.
Οι στόχοι της γιορτής είναι:
1. Να δοθούν σε όσο το δυνατόν περισσότερους καλλιεργητές παραδοσιακές ποικιλίες λαχανικών, σιτηρών κ α.
2. Να έρθουν σε επαφή μεταξύ τους οι καλλιεργητές ντόπιων ποικιλιών και να ανταλλάξουν ποικιλίες, πληροφορίες και εμπειρίες.
3. Να βρουν παραδοσιακές ποικιλίες οι καλλιεργητές που δεν έχουν παραδοσιακούς σπόρους.
4. Να γίνουν όλες οι ανταλλαγές ελεύθερα χωρίς τη μεσολάβηση του χρήματος.
Το 2000 ξεκίνησαν τα Κατά τόπους αγροκτήματα για τη διαφύλαξη των ντόπιων ποικιλιών και των αυτόχθονων αγροτικών ζώων. Τα “κατά τόπους αγροκτήματα…” παρουσιάζει τις δράσεις του Πελίτι, αυτά που έγιναν και αυτά που είναι να γίνουν. Τα “κατά τόπους αγροκτήματα…” είναι ένας χάρτης που καταγράφει τους καλλιεργητές, την περιοχή τους και τις ποικιλίες που διατηρούν. Τα “κατά τόπους αγροκτήματα…” κυκλοφορούν κάθε Σεπτέμβριο μόνο σε έντυπη μορφή. Από το Σεπτέμβριο του 2009 κυκλοφορεί το 9ο τεύχος.
7η Απριλίου μέρα αφιερωμένη από το Πελίτι στις ντόπιες ποικιλίες
Το 2002 το “Πελίτι” πρότεινε και καθιέρωσε την 7η Απριλίου ως μέρα αφιερωμένη στις ντόπιες ποικιλίες. Η ιδέα ήρθε από μια ομάδα μαθητών που είχαν συνεργαστεί με το “Πελίτι”, από το γυμνάσιο Λεχαίου Κορινθίας. Οι μαθητές αυτοί κάθε χρόνο κάνουν φυτά και τα μοιράζουν σε ανοιχτή γιορτή σε καλλιεργητές της περιοχής τους.
Το 2003 η κ. Σάρον Ρέμπελ από τον Καναδά μας έδωσε την ιδέα να καθιερωθεί ως παγκόσμια ήμερα για τις ντόπιες ποικιλίες. Έτσι αρχίσαμε να προτείνουμε σε οργανώσεις του εξωτερικού να συμμετέχουν στον εορτασμό μοιράζοντας δωρεάν σπόρους και φυτά σε καλλιεργητές. Τον Απρίλιο του 2003 η μέρα αυτή γιορτάστηκε στο Μπαγκλαντές το 2004 γιορτάστηκε στην Ινδία και το 2005 γιορτάστηκε στην Ινδία και στην Αγγλία. Στη γιορτή αυτή δεν πάμε να καταγγείλουμε τους «υπεύθυνους», αλλά πάμε να πάρουμε ένα μέρος από την ευθύνη μας για το θέμα των ντόπιων ποικιλιών.
Το “Πελίτι” έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην ενθάρρυνση και δημιουργία τοπικών ομάδων για τη συλλογή και διάδοση των ντόπιων ποικιλιών. Ακόμη έχει εμπνεύσει και στηρίζει τις ενέργειες που γίνονται για τη διατήρηση τον ντόπιων ποικιλιών στην Κύπρο, την Τουρκία, τις Η.Π.Α. κ.α.
Εγχειρίδιο για τη συλλογή και τη διατήρηση των ντόπιων ποικιλιών
Το “εγχειρίδιο για την συλλογή και διατήρηση των ντόπιων ποικιλιών”, είναι ένα βιβλιαράκι που αναφέρεται στο πώς να συλλέξετε σπόρους και πώς να τους συντηρήσετε. Εκδόθηκε με σκοπό να βοηθήσει τους συνεργαζόμενους καλλιεργητές.
Ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών χωρίς τη μεσολάβηση του χρήματος
Το 2002 ξεκίνησε το “Πανελλαδικό Δίκτυο Ανταλλαγής Αγαθών και Υπηρεσιών Χωρίς Χρήματα, του Πελίτι” με σκοπό: την επαφή και συνεργασία των ανθρώπων χωρίς τη μεσολάβηση του χρήματος. Κάθε χρόνο εκδίδεται το έντυπο “από χέρι σε χέρι και από καρδιά σε καρδιά” Από τον Σεπτέμβριο του 2009 κυκλοφορεί το 8ο τεύχος.
Τα Οικονομικά του “Πελίτι”
Όλοι όσοι συμμετέχουμε στις δράσεις του “Πελίτι” είμαστε εθελοντές. Σε σύνολο κάθε χρόνο προσφέρουν εργασία, γνώσεις, τεχνική υποστήριξη κ.λ.π. πάνω από 300 εθελοντές. Στον εορτασμό της 7ης Απριλίου συμμετέχουν κάθε χρόνο κοντά στους 300 με 400 μαθητές.
Τα έσοδα του “Πελίτι” είναι από:
α) τις προσφορές και δωρεές, των φίλων του
β) τις εκδόσεις του Πελίτι (βιβλία, καρτ ποσταλ, μπλούζακια, πάνινες τσάντες κ.α).
γ) από τους οικονομικούς υποστηρικτές.
Αν επιθυμείς μπορείς να γίνεις οικονομικός υποστηρικτής του Πελίτι, Με την ελάχιστη συνδρομή των 20 ευρώ θα λαμβάνεις κάθε χρόνο την ετήσια έκδοση “Κατά τόπους αγροκτήματα…” ενημέρωση για εκδηλώσεις και δράσεις που θα γίνονται στην περιοχή σου, καθώς και για κάθε σοβαρό ζήτημα που αφορά τους σπόρους.
Για την οικονομική υποστήριξη του “Πελίτι” έχει ανοιχτεί τραπεζικός λογαριασμός στην Αγροτική τράπεζα της Ελλάδος.
Αριθμός λογαριασμού: 198 04 003033 49
IBAN:GR21 0430 2120 0019 8040 0303 349
BIC:ABGRGRAA
Δικαιούχος: Εναλλακτική Κοινότητα Πελίτι
είναι σημαντικό, να μας ενημερώσετε για την κατάθεση σας στο 
ή στο τηλέφωνο 2524022059.
Δημιουργία μιας εναλλακτικής κοινότητας
Ένα αγρόκτημα για το μέλλον μια “κιβωτός” για το παρόν. Ονειρευόμαστε τη δημιουργία ενός αγροκτήματος – κοινότητας κιβωτού για τις ντόπιες ποικιλίες. Μια κοινότητα ειρήνης και αγάπης όπου η διατήρηση των ντόπιων ποικιλιών ή ανταλλαγή των αγαθών και η αρμονική συνύπαρξη, θα είναι μια φυσική στάση των ανθρώπων, που θα πηγάζει μέσα από την αγάπη τους για τη ζωή και την ποικιλομορφία της φύσης.
Όλα τα πράγματα που κατασκεύασε ο άνθρωπος πήραν μορφή πρώτα στη σκέψη του.
Για περισσότερες πληροφορίες
email: ή στο τηλέφωνο 2524022059 ( εννιά το πρωί με μία το μεσημέρι)
Ομοιότροπη ιδεολογική κατεύθυνση Καραμανλή - Ανδρέα μετά το 1974
Νεοκλής Σαρρής
Ιδεολογική και πολιτική διαδρομή των ελληνοτουρκικών σχέσεων την τελευταία 35ετια
Η ανακοίνωση από τον Γεώργιο Μαύρο την επαύριον μιας μεγάλης εκλογικής ήττας του κόμματός του, σε μικρό, έστω, κύκλο συνεργατών και κομματικών στελεχών, ότι η ΕΔΗΚ θα ήταν κυβέρνηση (ή στην κυβέρνηση) άφησε άναυδους τους παρισταμένους. Ο Μαύρος, για να δικαιολογήσει την πρόβλεψή του αυτή, είχε παραλληλίσει την κατάσταση του 1977 με εκείνη του 1946, οπότε καίτοι το Λαϊκό Κόμμα είχε πλειοψηφήσει, η διακυβέρνηση της χώρας ουσιαστικά παραχωρήθηκε στις κεντρώες δυνάμεις.
Τότε όμως η χώρα βρισκόταν κάτω από την απειλή ενός εμφυλίου πολέμου με την Αριστερά και θα ήταν εντελώς παρακινδυνευμένο, αν όχι εγκληματικό, την ευθύνη καταστολής της κομμουνιστικής ανταρσίας να την αναλάμβανε μόνη της η αμαρτωλή Δεξιά. Άλλωστε αυτή ήταν και η άποψη της ξενικής κηδεμονίας υπό την οποία είχε περιέλθει η Ελλάδα.
Το 1977 η κατάσταση δεν διέφερε από εκείνη του 1946 κατά τούτο: Η χώρα είχε ζήσει μια δεξιά δικτατορία και τα ολέθρια αποτελέσματά της ήταν εκείνα που την είχαν ανατρέψει. Η πλειοψηφία των ελλήνων ψηφοφόρων, κυρίως των νέων, όσων είχαν ενηλικιωθεί την περίοδο της χούντας, ήταν επόμενο να οδεύσει προς την Αριστερά. Εδώ ακριβώς αναδύεται ο ρόλος του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ.
Αναγκαστικά στο σημείο αυτό θα ανοίξω μια παρένθεση που ανατρέχει στις εκλογές του 1974. Υπήρξαν πολλοί στην Ένωση Κέντρου Νέες Δυνάμεις (όπως ήταν τότε η ΕΔΗΚ), μεταξύ των οποίων συγκαταλεγόμουν και εγώ, που θα ήθελαν ενιαία κάθοδο με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές και αυτό γιατί λόγω του ληστρικού εκλογικού νόμου (τον οποίο ο Καραμανλής είχε κόψει και ράψει στα μέτρα του και είχε περάσει από το Υπουργικό Συμβούλιο, εφόσον αυτό, ελλείψει Βουλής, διέθετε και νομοθετική εξουσία, με αδράνεια τότε του Μαύρου λόγω απουσίας του) το πλειοψηφούν κόμμα κυριολεκτικά θέριζε τα υπόλοιπα. Και ναι μεν ήταν εμφανές ότι ο Καραμανλής θα ήταν ο νικητής των εκλογών, υπήρχε όμως μέγα πρόβλημα σχετικά με το Σύνταγμα της χώρας (γιατί η Βουλή του 1974 θα είχε εξ ορισμού συντακτική εξουσία). Εάν λοιπόν ο Καραμανλής εξασφάλιζε τα δύο τρίτα των εδρών –όπως και συνέβη– θα ψήφιζε το Σύνταγμα σύμφωνα με τις δικές του προδιαγραφές, σύμφωνα και προς παλαιότερη επιθυμία του... Μπροστά σʼ αυτόν τον κίνδυνο, κατά την άποψή μας, θα έπρεπε να γίνει το ίδιο και με την Αριστερά που κατέβηκε ως «Ενωμένη», μολονότι ήταν βαθύτατα διαιρεμένη σε ΚΚΕ και ΚΚΕ εσ. Έτσι ακριβώς θα έπρεπε να επιδιωκόταν ενιαία κάθοδος της ΕΚΝΔ με το ΠΑΣΟΚ. Στέλναμε δε διαφόρους στο Καστρί προκειμένου να πείσουν τον Ανδρέα. Μεταξύ αυτών ήταν και ο μακαρίτης Αλέξανδρος Παπατέρπος, φίλος του Γεωργίου Παπανδρέου και της οικογένειας Παπανδρέου γενικότερα, που ως επικεφαλής της ΚΥΠ επί κυβερνήσεως Ενώσεως Κέντρου δεινοπάθησε στη συνέχεια, καθόσον οι απριλιανοί συνωμότες τον ενέπλεξαν στη δίκη του «ΑΣΠΙΔΑ». Οφείλω να υπογραμμίσω ότι όλοι σχεδόν οι κεντρώοι πολιτικοί της δημοκρατικής, όπως αποκαλούνταν, παράταξης της δικής μου εποχής ήταν στην πλειοψηφία τους ακραίοι αντιδεξιοί (με μεγαλύτερη μάλιστα εμπάθεια απʼ ό,τι οι αριστεροί) και ταυτόχρονα (όχι απλώς μη κομμουνιστές) αλλά αντικομμουνιστές. Προφανώς αυτό οφειλόταν σε βιώματά τους από τον Εμφύλιο.
Ο Παπατέρπος, λοιπόν, μετά χαράς ανέλαβε τη μεσολάβηση και ανέβηκε στο Καστρί απʼ όπου επέστρεψε στα γραφεία του κόμματός μας επί της Πανεπιστημίου ακόμη πιο χαρούμενος.
«Ο Αντρέας ξέρει τι κάνει», μας είπε και διευκρίνισε: «Μου εξήγησε ότι η χώρα έζησε μια δεξιά χούντα (και τα υπόλοιπα που αναφέρω πιο πάνω), “συνεπώς είναι αναγκαίο ιδιαίτερα τους νέους, αλλά και τους ώριμους που ταλαιπωρήθηκαν από το κράτος της Δεξιάς και διώχθηκαν να μην τους αφήσουμε βορά στην Αριστερά. Αυτός είναι ο λόγος που στο ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιώ ακραία συνθήματα. Άσε λοιπόν για το καλό του τόπου να κατεβούμε χωριστά”»!
Όπως μάλιστα μου περιέγραφε ύστερα από χρόνια ένας αγωνιστής φίλος από την Ορεστιάδα, ο Αντρέας, μιλώντας κατά την προεκλογική περίοδο του 1974, είχε προαναγγείλει ότι το ΠΑΣΟΚ ερχόμενο στην εξουσία εν ανάγκη «θα κρεμάσει τους εφοπλιστές». Έντρομος ο φίλος μου του συνέστησε χαμηλόφωνα να τα ανασκευάσει για να μην υπάρξουν συνέπειες. Και τότε ο Αντρέας με δυνατή φωνή είχε πράξει ακριβώς το αντίθετο, επιβεβαιώνοντας ότι «ναι, θα τους κρεμάσουμε». Ήταν η εποχή που ο Καραμανλής αποκαλούσε το ΠΑΣΟΚ «Αριστερά της Αριστεράς». Και δεν ήταν άστοχος στον χαρακτηρισμό του, γιατί τα συνθήματα του ΠΑΣΟΚ είχαν υπερακοντίσει τα συνθήματα της Αριστεράς, που αισθανόταν αμήχανα.
Συμβαίνουν και εις Παρισίους...
Κάτω από άλλη οπτική το ίδιο περίπου έπραξε και ο Καραμανλής, ο οποίος είχε ζήσει στο Παρίσι την εξέγερση των γάλλων φοιτητών τον Μάη του ʼ68. Θαυμαστής του Ντε Γκωλ ο ίδιος, είδε όταν η κατάσταση ξέφυγε από τον κυβερνητικό έλεγχο (αλλά και του ΚΚ της Γαλλίας) τον στρατηγό με τη σύμφωνη γνώμη και του ΚΚΓ να «κατεβάζει τις ένοπλες δυνάμεις» και να λαμβάνει τέλος η εξέγερση που τελικά είχε προσλάβει χαρακτήρα πανηγυριού. Σε αντιπερισπασμό ο Ντε Γκωλ «παρέδωσε» την παιδεία (ιδίως την ανώτατη) στην Αριστερά. Άλλωστε όποιος έχει ζήσει στην προ του ʼ68 περίοδο θα μπορεί να μαρτυρήσει την ταλαιπωρία που συνεπαγόταν την εποχή εκείνη η εκπόνηση και υποστήριξη διδακτορικής διατριβής. Όπως μου εξηγούσε αργότερα ο συμπαθέστατος Σλοζμπέργκ, που διορίστηκε αμέσως μετά τον Μάη στη θέση του προέδρου και γενικού διευθυντή της διεθνώς περιώνυμης σχολής Κινηματογράφου IDHEC, σε αντικατάσταση του Τεσνό, τον οποίο οι φοιτητές κυριολεκτικά «πέταξαν» έξω από το γραφείο του, ο Μαλρώ (πρώην αριστερός, γκωλικός υπουργός Πολιτισμού) φέρεται να είχε πει: «Θέλω γιʼ αυτήν τη θέση έναν πάρα πολύ κομμουνιστή». Βέβαια ο Σλοζμπέργκ ήταν ένας ιδιότυπος «κομμουνιστής», ζάπλουτος, με πολυτελέστατα διαμερίσματα, βίλα στην Κυανή Ακτή και γιοτ. Δύο χρόνια μετά την εξέγερση, ο Σλοζμπέργκ με παρηγορούσε για το στρατιωτικό καθεστώς και το αστυνομικό κράτος που είχαμε στην Ελλάδα με το επιχείρημα: «Μη νομίζεις ότι είμαστε και πάρα πολύ καλύτερα από σας, τα τηλέφωνά μου παρακολουθούνται, γιʼ αυτό όταν σηκώνω το ακουστικό με την πρώτη ευκαιρία αναπέμπω ύμνους στον Ντε Γκωλ και τον Μαλρώ, γνωρίζοντας ότι και ο κλητήρας μου είναι χαφιές της Αστυνομίας».
Αναντίρρητα η Γαλλία δεν έχει σχέση με την Ελλάδα ως κράτος, αλλά και ως παιδεία. Αμφότερα είναι οργανωμένα σε στέρεες βάσεις. Η επανάληψη του γαλλικού πειράματος από τον Καραμανλή αρχικά και στη συνέχεια από το ΠΑΣΟΚ (ιδιαίτερα με τον περίφημο ισοπεδωτικό νόμο - πλαίσιο για τα ΑΕΙ) αντί να καλύψει τις ελλείψεις του συστήματος, μακροπρόθεσμα οδήγησε στην πλήρη διάλυσή του.
Πόσο «δεξιός» ήταν ο Καραμανλής;
Ο Καραμανλής μετά τη Μεταπολίτευση έδειχνε περιέργως μια αντιπάθεια προς τις μεγάλες βιομηχανίες που λόγω των κρατικών επιθέσεων που δέχονταν άρχισαν να κλείνουν η μια κατόπιν της άλλης. Τότε ακριβώς ήταν που κάποιοι κατηγορούσαν τη ΝΔ και τον Καραμανλή για «σοσιαλμανία». Αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσει. Ο Καραμανλής ουδέποτε υπήρξε δεξιός, με ό,τι συνεπάγεται ο ορισμός αυτός. Στη χειρότερη περίπτωση θα μπορούσε να κατηγορηθεί από τους πολέμιούς του για «καιροσκοπισμό», με την έννοια μάλλον του επιδέξιου χειριστή του «χρόνου και του καιρού», όπως έλεγαν και οι αρχαίοι. Άλλωστε κατά επεισοδιακό τρόπο εξελέγη το πρώτον βουλευτής στις εκλογές του 1935 από τις οποίες απείχαν οι Βενιζελικοί... Στη διάρκεια της κατοχής συμμετείχε σε συζητήσεις με πολιτικούς που δεν ανήκαν στη Δεξιά. Και το πιο σημαντικό, ως στέλεχος του Λαϊκού Κόμματος που είχε διατελέσει και υπουργός, στην πραγματικότητα υπήρξε, σύμφωνα με τον μεταγενέστερο όρο, «αποστάτης», αποσχισθείς από το κόμμα του, επικεφαλής δικής του ομάδας βουλευτών. Εδώ αξίζει να αναφέρω ότι, όπως μας διηγείτο η Ηρώ Λάμπρου, που είχε διατελέσει και βουλευτής της Ενώσεως Κέντρου, ο Καραμανλής, του οποίου ήταν φίλη την περίοδο κατά την οποία αυτός ήταν υπουργός Δημοσίων Έργων, αρνούνταν να μεσολαβήσει σε άλλο συνάδελφό του για εξυπηρέτηση που αφορούσε άλλο υπουργείο. «Ό,τι μπορώ ο ίδιος θα στο κάνω, αλλά όχι κάτι που ανήκει σε αρμοδιότητα άλλου, γιατί εγώ, Ηρώ μου, είμαι Καπετάν ένας».
Ακριβώς έτσι, ο Καραμανλής ως «Καπετάν ένας», ως επικεφαλής της ομάδας των δικών του βουλευτών, ήδη από το 1951 διαπραγματευόταν εκλογική συνεργασία με την ΕΠΕΚ του Πλαστήρα. Την πληροφορία αυτή μου την είχε αναφέρει κατʼ επανάληψιν ο Γιάννης Ζίγδης, προφανώς ο τελευταίος απόλυτα αντικαραμανλικός έλληνας πολιτικός. «Τις διαπραγματεύσεις μαζί του τις έκανα εγώ στο γραφείο μου, όπου ερχόταν και με έβλεπε», μου έλεγε ο Ζίγδης. Γελώντας του συνιστούσα να μην τα αναφέρει αυτά, γιατί δεν αποτελούσαν ψόγο, μάλλον έπαινο για τον Καραμανλή. Φαίνεται λοιπόν ότι όταν οι Αμερικανοί έπεισαν τον Πλαστήρα να δεχθεί το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα, η κατάσταση δεν ήταν απολύτως ξεκάθαρη...
Μάλλον όταν ο «Μαύρος Καβαλάρης» είχε μεταβεί στις ΗΠΑ, για λόγους υγείας, όπως ανακοινώθηκε τότε, έγινε αντιληπτή και η «ακαταλληλότητά» του για πρωθυπουργός και στήριξαν ανενδοίαστα τον Παπάγο (όπως και πλειάδα κεντρώων πολιτικών που τελούσαν υπό τον αμερικανικό αστερισμό).
Η πρόταση για την αντιπροεδρία της κυβέρνησης και για 5 υπουργεία
Αν αυτά συνέβαιναν το 1951, πόσω μάλλον το 1977. Συνεπώς δεν υπήρχε κανένα ιδεολογικό εμπόδιο. Και με βάση τις πληροφορίες που είχαμε τότε, ο Καραμανλής είχε προτείνει (με την προϋπόθεση ότι θα μετέβαινε στην Προεδρία της Δημοκρατίας) πέντε υπουργεία και την αντιπροεδρία της κυβέρνησης, πλέον των άνευ περιορισμού διορισμών στελεχών της ΕΔΗΚ σε κρατικούς Οργανισμούς κ.λπ. Θεωρούνταν βέβαιο ότι ο Μαύρος θα γινόταν αντιπρόεδρος και υπουργός των Εξωτερικών.
Ωστόσο την επομένη των εκλογών ο Γεώργιος Μαύρος δέχθηκε λυσσαλέες επιθέσεις από επώνυμα στελέχη του κόμματος. Η κατάσταση δεν ήταν πρόσφατη, αλλά σοβούσε επί πολύ. Ήδη είχαν προηγηθεί η αποχώρηση του Αλέκου Παναγούλη και η διαγραφή του Δημήτρη Τσάτσου, γενικά επικρατούσε μια δυσάρεστη ατμόσφαιρα. Το ετοιμόρροπο οικοδόμημα ήταν ολοφάνερο ότι θα κατεδαφιζόταν από μόνο του. Μπροστά σʼ αυτήν την κατάσταση –και με βάση τις προτάσεις που του είχαν γίνει– ενδόμυχα πιθανόν να ήθελε και να απαλλαγεί από το ενοχλητικό περιβάλλον του που τόσα προβλήματα του είχε δημιουργήσει.
Δηλαδή ήταν πιθανόν να επιθυμούσε να φύγουν όσοι θα έφευγαν και να παρέμενε ένα μικρό κόμμα υπό τον απόλυτο έλεγχό του που θα το πλαισίωναν άτομα της δικής του εμπιστοσύνης. Ιδανικό γιʼ αυτόν θα ήταν το υπουργείο των Εξωτερικών (κάτι που επιθυμούσε και ο Καραμανλής, υπό την έννοια της ανάληψης από τον Μαύρο της ευθύνης σε περίπτωση εσπευσμένης λύσης των ελληνοτουρκικών διαφορών). Όταν απέτυχε να εκλέξει τον Σεργάκη στο συνέδριο που μεσολάβησε, ο οποίος κατά κάποιο τρόπο ήταν το υποκατάστατό του, ίδρυσε την ΠΑΡΚΕ, με προφανή σκοπό τον κυβερνητικό συνεταιρισμό με κόμμα εξουσίας. Μόνο που αυτό στη σκέψη του δεν θα ήταν πια η ΝΔ, αλλά σε επόμενο στάδιο το ΠΑΣΟΚ. Όσον αφορά τον Γιάννη Ζίγδη, που διαδέχθηκε τον Γ. Μαύρο στο συνέδριο, δεν νομίζω ότι αντιλήφθηκε ή / και συνειδητοποίησε ότι αναλάμβανε την ηγεσία ενός κόμματος το οποίο πρακτικά είχε ήδη διαλυθεί.
Δεν αποκλείω ο δισταγμός του Μαύρου στην άμεση αποδοχή της πρότασης του Καραμανλή να οφειλόταν στις ίδιες αναστολές για ανάλογες προτάσεις που του είχαν γίνει από το 1955, όπως έχω ήδη διηγηθεί. Μπορεί να τον απασχολούσε ο στιγματισμός με το κατηγόρημα συνεργασίας με τη Δεξιά. Ίσως και να ήταν ένα ενδόμυχο «κάθε εμπόδιο σε καλό». Μετά όμως τον επιδέξιο χειρισμό του καθεστωτικού από τον Καραμανλή και την τελεσίδικη λήξη της «βασιλευομένης», δεν υπήρχαν ιδιαίτερες διαφορές οι οποίες να δικαιολογούν έντονη πολιτική αντιπαράθεση.
Έναντι τούτου το 1975, στη συνδιάσκεψη του Ηρακλείου, η ΕΔΗΚ είχε υιοθετήσει τις αρχές του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, προφανώς προς ιδεολογική διάκριση από τον «φιλελευθερισμό» της ΝΔ και τον ΠΑΣΟΚικού τύπου «σοσιαλισμό». Άλλωστε ιδεολογικές διαφοροποιήσεις δεν εμπόδιζαν, ούτε εμποδίζουν πολιτικές συνεργασίες στον ίδιο χώρο, απλώς οι «νέες εποχές επιβάλλουν και νέα καθήκοντα», όπως έλεγε ο Βίκτωρ Ουγκώ. Ο μακαρίτης Μιχαλάκης Στεφανίδης, βουλευτής Ευβοίας, επί 4ης Αυγούστου δήμαρχος Σκύρου, πρώην υφυπουργός της Ενώσεως Κέντρου ήταν από τους λίγους που είχαν αντιταχθεί με σφοδρότητα στην αποδοχή του «Δημοκρατικού Σοσιαλισμού» ως ιδεολογικής αρχής της ΕΔΗΚ. Αυτό δεν τον εμπόδισε όμως κάποιους μήνες μετά να μεταγραφεί στο ΠΑΣΟΚ και να αναδειχθεί αντιπρόεδρος της Βουλής, εκφωνώντας πύρινους σοσιαλιστικούς λόγους!
Το εφεδρικό σχέδιο «διεύρυνσης»
Η μη εφαρμογή του σχεδίου συγκυβέρνησης ΝΔ - ΕΔΗΚ αυτόματα οδήγησε στο εφεδρικό σχέδιο, το οποίο άλλωστε ήδη είχε αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα αρκετούς μήνες πριν από τις εκλογές. Η κυβέρνηση της ΝΔ ερχόταν φανερά αρωγός στον πολιτικό αγώνα βουλευτών ΕΔΗΚ (με χαρακτηριστική περίπτωση του Αθανάσιου Κανελλόπουλου), εξασφαλίζοντάς τους διά χειρός των τότε κυβερνητικών νομαρχών, χάριν των ψηφοφόρων τους, «πιστώσεις» από τον κρατικό προϋπολογισμό. Ένας ένας οι βουλευτές στην πλειοψηφία τους προσχώρησαν στη ΝΔ ή ψήφισαν τον Καραμανλή για την Προεδρία. Αυτό αποκλήθηκε «διεύρυνση» (μολονότι αντικειμενικά δεν διέφερε από την αποστασία). Στα πλαίσια της διεύρυνσης προσχώρησε στη ΝΔ και ο Κώστας Μητσοτάκης, τον οποίο οι στενοί συνεργάτες του Καραμανλή το 1974 επʼ ουδενί ήθελαν να δουν στο κόμμα. Η μέγιστη όμως πλειοψηφία των ψηφοφόρων της ΕΔΗΚ διέρρευσε, όπως ήταν επόμενο, στο ΠΑΣΟΚ, κάτι το οποίο φαίνεται πως δεν το είχε αντιληφθεί ο Καραμανλής, οποίος εκείνες τις μέρες πίστευε, όπως μας μετέφερε ο Στάμος Ζούλας, πως είχε ανακτήσει και πάλι την έγκριση της μέγιστης πλειοψηφίας του λαού και πως η ΝΔ βρισκόταν στα ουράνια...
Συνειδητά είχα αρνηθεί να συμμετάσχω σε ένα κάλεσμα που είχε κάνει ο υπουργός των Εξωτερικών Γεώργιος Ράλλης στην ομάδα των «Γκονζάλες» στην οποία ανήκα (και που συγκροτούνταν από νεώτερα σχετικά στην ηλικία στελέχη της ΕΔΗΚ, όπως οι Γιώργος Στεφανάκης, Αλέξανδρος Μπέτσης, Βίκτορας Νέτας, Γεράσιμος Καζάνας, Γ. Πετρίδης, σε συνεδριάσεις της οποίας συμμετείχαν ενίοτε και άλλοι, όπως ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος και ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου). Άπιαστος στόχος της κίνησης ήταν τότε η ανάληψη της ηγεσίας από έναν από μας. Όπως έμαθα, ο Ράλλης, όπως ήταν ευγενέστατος, παρότρυνε σε συνεργασία, αλλά ήταν διστακτικός για την προσχώρηση στη ΝΔ, της οποίας το μέλλον δεν το έβλεπε τόσο καθαρό. Ίσως στο μέλλον διαμορφωνόταν ένας νέος σχηματισμός. Επειδή όμως ο Στεφανάκης, που είχε δικαιολογηθεί για εκείνη την απουσία μου, μου μετέφερε «επιτακτική» πρόσκληση του Αθανάσιου Τσαλδάρη, υφυπουργού Τύπου της εποχής, προσήλθα περισσότερο από λόγους αβροφροσύνης σε συνάντησή του στην οποία παρευρισκόταν και ο Νικόλας Δεληπέτρος, γενικός γραμματέας του υπουργείου (με τον οποίο είχαμε συμπέσει στην «Ελευθερία» και στην «Ελευθεροτυπία»).
Μου προτάθηκε η θέση του ανταποκριτή του Αθηναϊκού Πρακτορείου και της ΕΡΤ και με εξαιρετικά διευρυμένες αρμοδιότητες. Εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι ο μισθός που μου προσφέρθηκε τότε ήταν σχεδόν εικοσαπλάσιος από εκείνον που είχα τότε στην Πάντειο. Και το πιο ενδιαφέρον, δεν μου ζητούνταν να καταθέσω την κομματική μου ταυτότητα ή / και να προσχωρήσω στη ΝΔ. Ύστερα από μια σειρά σκέψεων προτίμησα να αποποιηθώ την τιμητική προσφορά.
Η Τουρκία στον ιδεολογικό αντίποδα της Ελλάδας ή πώς η Δεξιά παίζει τον ρόλο της Αριστεράς
Μια βασική αιτία ήταν η πεποίθησή μου πως δεν θα μπορούσα να συμβάλω ουσιαστικά στην επίλυση των διαφορών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και στη βελτίωση του επικρατούντος κλίματος. Την απαισιοδοξία μου ενίσχυε η πολιτική κατάσταση στην Τουρκία, όπου κυβερνούσε το «Εθνικιστικό Μέτωπο», ένας υπό τον Ντεμιρέλ συνασπισμός κομμάτων της Δεξιάς, της Ακροδεξιάς και της ισλαμικής Δεξιάς. Ένα από τα αποτελέσματα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο ήταν ότι είχε πυροδοτήσει σε ολόκληρη την Τουρκία ένα απίστευτης έντασης εθνικιστικό μένος.
Ο Μεχμέτ Αλή Αϊμπάρ, ο σοφός ξάδελφος του Ναζίμ Χικμέτ και καθηγητής διεθνολόγος, εκφραστής του «ευρωκομμουνισμού» στην Τουρκία, αλλά και άλλοι ηγέτες της τουρκικής Αριστεράς, μου είχαν τονίσει αυτήν την κατάσταση που ήλθε και «έδεσε» με τον μέχρι τότε κυρίαρχο φασιστοειδή τουρκικό εθνοκεντρισμό. Αντίθετα στην Ελλάδα η πολιτική ατμόσφαιρα, με τον μεσολαβήσαντα πολιτικό εκδημοκρατισμό, είχε ηρεμήσει και, παρά το τραύμα του 1974, ειδικά λόγω της διαχείρισης των «εθνικών θεμάτων» από μέρους των ιδεολογικών μηχανισμών, ο όποιος εθνοκεντρισμός είχε έναν «αμυντικό» χαρακτήρα, ιδιαίτερα όταν συγκρινόταν με τον κυρίαρχο στην Τουρκία, που σαφώς έφερε «επιθετικό χαρακτήρα». Από την άλλη το ιδεολογικό συγκείμενο του πολιτικού φάσματος στην Ελλάδα είχε έντονη αριστερή επίδραση (το γνωστό θεώρημα 60% Άκρα Αριστερά - Κέντρο - Αριστερά, 40% Ακροδεξιά - Δεξιά - Κεντροδεξιά). Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις το φάσμα της Αριστεράς ως ιδεολογικά ηγεμονικής δύναμης επηρεάζει και τη Δεξιά (με χαρακτηριστικό παράδειγμα το «ιδεολογικό μπλάστρι» της ΝΔ επί Κώστα Καραμανλή).
Στην Τουρκία συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, όπου ο «εθνικισμός» καλύπτει το 85% των ψηφοφόρων και επηρεάζει όλο το πολιτικό φάσμα. Παράλληλα επισημαίνεται ιδεολογική αναστροφή που αποτελεί και την ιδιομορφία της Τουρκίας. Σύμφωνα με αυτήν, τον ρόλο της «Αριστεράς» τον έχει αναδεχθεί η «Δεξιά», ιδιαίτερα δε η «ισλαμική Δεξιά». Μέσα σʼ αυτήν τη διελκυστίνδα ο Ετζεβίτ βρέθηκε να μπορεί να συνεχίζει και την πολιτική του «Εθνικιστικού Μετώπου», εφόσον κατάφερε να το διαδεχθεί το 1978, επικεφαλής ανάλογου κυβερνητικού σχήματος, κάτι που θα γινόταν έκδηλο την επόμενη δεκαετία με τον πρυτανεύοντα εθνοκεντρισμό στο Κόμμα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού που δημιούργησε την επόμενη δεκαετία μετά την αποχώρησή του από τους κόλπους του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, του οποίου μετά τον Ατατούρκ και τον Ισμέτ Ίνονου υπήρξε ο τρίτος κατά σειρά ηγέτης. Παρά ταύτα το καλοκαίρι του 1979 προωθήθηκαν οι επαφές με την Ελλάδα στον τουρισμό και για υπογραφή της σχετικής συμφωνίας ήλθε στην Αθήνα ο υπουργός Τουρισμού και παλιός μου φίλος Αλέβ Τζοσκούν.
Στα πρόθυρα της κουρδικής εξέγερσης και η απευθείας πρόταση των τουρκικών ένοπλων δυνάμεων προς την Ελλάδα
Οι στρατιωτικές υπηρεσίες όμως της Τουρκίας την ίδια περίπου εποχή είχαν συγκεντρώσει πληροφορίες σύμφωνα προς τις οποίες τα επόμενα έτη επρόκειτο να εκραγεί κουρδική εξέγερση. Μάλιστα είχε παρατηρηθεί πως κουρδικής καταγωγής άτομα συστηματικά έπαιρναν αναβολή κατάταξης στον στρατό ώστε εάν αποφάσιζαν όλοι αυτοί να τη διακόψουν προκειμένου να υπηρετήσουν, η αναλογία τους στο σύνολο θα ήταν μεγαλύτερη από το 50%.
Γιʼ αυτόν τον λόγο το Γενικό Επιτελείο, παρακάμπτοντας το υπουργείο των Εξωτερικών και την κυβέρνηση, ζήτησε να έλθει σε επαφή και συνεννόηση με την Ελλάδα. Στο ελληνικό υπουργείο των Εξωτερικών ο Τζούνης ζήτησε ως πρώτο βήμα, που ταυτόχρονα θα ήταν και χειρονομία καλής θέλησης, να αποσύρει η Τουρκία τις αποβατικές της δυνάμεις που ναυλοχούσαν έναντι των νησιών του ανατολικού Αιγαίου. Βέβαια δεν δόθηκε συνέχεια στις συνομιλίες, δεδομένου ότι η Άγκυρα πρότεινε όπως ο αποβατικός της στόλος μετακινηθεί και ελλιμενιστεί έναντι ακριβώς της Κύπρου!
* Ο καθηγητής Νεοκλής Σαρρής είναι πρόεδρος της ΕΔΗΚ
(Στο επόμενο φύλλο: Η χούντα του Εβρέν και οι πανηγυρισμοί για την εκατονταετηρίδα της γέννησης του Κεμάλ στην Ελλάδα.)
Αναδημοσίευση από Το Παρόν
- Ημερομηνία δημοσίευσης: 04-04-१०
Πανωλεθρία ο «θρίαμβος» των Βρυξελλών
Στο ύψος τους επιτόκια και κερδοσκόποι, στον πάτο ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης από τορπίλη του ΔΝΤ - Οι θυσίες δεν έπιασαν τόπο, ετοιμαστείτε και για άλλες...
Το επόμενο ερώτημα είναι τι έχει απομείνει από τη θριαμβολογία για τα αποτελέσματα της ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής και την κατευναστική επίδραση που υποτίθεται ότι θα είχαν στις αγορές. Η απάντηση είναι προφανής: Τίποτα! Η εξημέρωση του θηρίου απέτυχε παταγωδώς. Η δημοπρασία της Δευτέρας για δανεισμό ύψους 5 δισ. ευρώ αποτέλεσε εκκωφαντική αποτυχία για δύο λόγους: Πρώτον γιατί το επιτόκιο έπιασε το 6% (κατά τι υψηλότερο από την προηγούμενη έκδοση επταετών ομολόγων). Και δεύτερον, γιατί η ζήτηση ήταν ισχνή. Για τα 5 δισ. κρατικού χρέους που πούλησε η κυβέρνηση έγιναν προσφορές μόλις 7 δισ., από τις οποίες πραγματικές ήταν περίπου 5 δισ. Αν απ’ αυτά αφαιρεθούν τα 2 δισ. ευρώ που πήραν οι (προφανώς «μιλημένες») ελληνικές τράπεζες, η πραγματική προσφορά περιορίζεται μόλις στα 3 δισ. Κοινώς, ακόμη και οι κερδοσκόποι «έφτυσαν» την κυβέρνηση που περίμενε έστω και μικρή μείωση του επιτοκίου για να τεκμηριώσει το θρίαμβο των Βρυξελλών.
Την ίδια ακριβώς συμπεριφορά είχαν και τα spreads των ελληνικών ομολόγων που, έπειτα από μια ελαφρά μείωση τα πρώτα 24ωρα μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για το μηχανισμό στήριξης της Ελλάδας στην περίπτωση «ανεπάρκειας δανεισμού», εκτοξεύτηκαν στις 338 μονάδες βάσης (μια και μάθαμε πια τι σημαίνουν κι αυτές). Πέρα από την εκκωφαντική διάψευση των κυβερνητικών προσδοκιών από τις αγορές, η θριαμβολογία για «ελληνική νίκη στις Βρυξέλλες» στραπατσαρίστηκε και από αναλύσεις τραπεζικών κύκλων, αλλά και δημόσιες τοποθετήσεις αξιωματούχων, ευρωπαίων και μη, που αποδομούν την απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για τον περίφημο μηχανισμό στήριξης. Κορωνίδα ήταν η δήλωση του διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ντομινίκ Στρος-Καν (και υποτιθέμενου «μεταρρυθμιστή» του κακόφημου διεθνούς οργανισμού), ότι «ενδεχόμενη εμπλοκή του ΔΝΤ σε δανεισμό της Ελλάδας θα γίνει με τους όρους που θα επιβάλει αυτό». Κι αυτό, σε πείσμα των διαβεβαιώσεων Τρισέ, Γιουνκέρ και άλλων εκπροσώπων της ευρωκρατίας, ότι τους όρους θα θέσουν οι Ευρωπαίοι.
Το περιστατικό αυτό, πέρα από το γεγονός ότι αποκαλύπτει πως ο «συμβιβασμός των Βρυξελλών» κάθε άλλο παρά εξάλειψε τις παραλυτικές αντιθέσεις στην Ε.Ε., επιβεβαιώνει πως το ΔΝΤ παραμένει στην εικόνα. Επίσης διαψεύδει εκκωφαντικά τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς ότι οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ θεωρούν «υπερεπαρκή τα μέτρα που έχει ήδη λάβει η κυβέρνηση» και επιβεβαιώνει ότι σε περίπτωση προσφυγής σε δανεισμό ο παγκόσμιος «απορρυθμιστής» των εθνικών οικονομικών θα συμπεριφερθεί ως ολετήρας δικαιωμάτων. Πώς αντιδρά η κυβέρνηση; Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενη, προανήγγειλε καταιγίδα «διαρθρωτικών» (για την ακρίβεια εξαρθρωτικών) μεταρρυθμίσεων μέχρι τις 15 Μαΐου, οπότε αναμένονται οι κοινοτικοί επιτηρητές για έλεγχο της εφαρμογής του Προγράμματος Σταθερότητας. Συμπέρασμα, «οι θυσίες δεν πιάσαν τόπο» και έρχονται οι επόμενες: ιδιωτικοποιήσεις, ασφαλιστικό, απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων, Καλλικράτης κι ένα αιωρούμενο ερωτηματικό για την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας από το όριο απολύσεων και τις συλλογικές συμβάσεις. Η κυβέρνηση προσπαθεί να επιδείξει ψυχραιμία μετά την ψυχρολουσία του ακριβού δανεισμού, μεταθέτοντας τις ελπίδες για μείωση των επιτοκίων στις επόμενες εξόδους της στις αγορές. Τίποτε δε δείχνει ότι αυτό πρόκειται να συμβεί στα τέλη Απριλίου ή το Μάιο, οπότε αναμένεται να αναζητήσει περίπου 20 δισ. Ούτε οι «αδίστακτοι κερδοσκόποι», ούτε οι «εγκρατείς» θεσμικοί επενδυτές πρόκειται να αντισταθούν στον πειρασμό να κρατήσουν υψηλά τα επιτόκια και να αντλήσουν τα μέγιστα δυνατά κέρδη από το ελληνικό χρέος, όταν γνωρίζουν ότι η Ελλάδα θα ζητιανέψει συνολικά 66 δισ. ευρώ φέτος και άλλα 135 δισ. μέχρι το 2012.
Το «κάρφωσε» ευθαρσώς και από τηλεοράσεως ο επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), Πέτρος Χριστοδούλου, ρίχνοντας τροχιοδεικτικά πυρά για τους κερδοσκόπους.
Οι οποίοι έχουν ακόμη περισσότερους λόγους να ανεβάσουν το κόστος του ελληνικού δανεισμού τον Απρίλιο και το Μάιο, περίοδο κατά την οποία βγαίνουν στις αγορές με ομόλογά τους πολλές χώρες της Ε।Ε. Συνολικά οι 27 της Ε.Ε. θα αναζητήσουν φέτος δάνεια ύψους 1,5 τρισ., ανάμεσά τους και τα «θηρία» της Ευρώπης, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και Βρετανία. Κι όταν χορεύουν οι ελέφαντες είναι γνωστό τι παθαίνουν τα μυρμήγκια...
Περί της Φερεγγυότητας του Κράτους
Συνεχίζοντας τον προβληματισμό μιας σειράς προηγούμενων αναρτήσεων περί της φορολογικής ασυνέπειας των πολιτών, την οποία είχα αποδώσει στη συνειδητή προσπάθεια των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων να τούς καταστήσουν συνενόχους στης δική τους διαφθορά, θα ήθελα να αναφερθώ με μερικά ήδη γνωστά παραδείγματα και στην αφερεγγυότητα του ίδιου του κράτους όσον αφορά τις δικές του υποχρεώσεις προς τους πολίτες.
1. Ενώ οι φορολογικές υποχρεώσεις των πληβείων πολιτών προς το κράτος, όταν δεν εκπληρώνονται στην ώρα τους επιβαρύνονται με γερά πρόστιμα και προσαυξήσεις, οι επιστροφές φόρων του κράτους προς τους πολίτες μπορεί να πάρουν και ολόκληρο χρόνο, όσο για τόκο ούτε να το συζητάμε.
2. Οι περίπου 11500 φαρμακοποιοί της χώρας παραμένουν απλήρωτοι από το κράτος για συνταγές δημοσίων υπαλλήλων που εκτέλεσαν, για περισσότερους από 8 μήνες, (από τον Ιούλιο), με συνέπεια το χρέος να έχει φθάσει στο υπέρογκο ποσό των 600 εκατομμυρίων ευρώ! Οι φαρμακοποιοί συνεχίζουν να εξυπηρετούν τους ασθενείς, συνεχίζουν να αγοράζουν φάρμακα από τις εταιρίες, και επειδή δεν μπορούν ούτε να τα βγάλουν πέρα οικονομικώς, ούτε και ν’ αφήσουν τον κόσμο χωρίς φάρμακα, αναγκάζονται και δανείζονται από τράπεζες, και συγκεκριμένα από την Πειραιώς η οποία και σπεύδει ως φιλάνθρωπος, να τους τα δανείσει με χαμηλότερο τόκο.
Βλέπουμε λοιπόν κι εδώ, το κράτος να ασκεί τη γνώριμη εκβιαστική τακτική του, ποντάροντας στη φιλευσπλαχνία των φαρμακοποιών.
3. Οι νοσοκομειακοί γιατροί της χώρας έχουν προβεί σε επίσχεση εργασίας για απλήρωτες εφημερίες, ούτε και ‘γω ξέρω από πότε. Και σ’ αυτή την περίπτωση, το κράτος, όπως και με τους φαρμακοποιούς, δρα εκβιαστικά, μιας και πάλι ποντάρει στα φιλάνθρωπα και ελεήμονα αισθήματα των ιατρών προς τους ασθενείς τους.
4. Παρομοίως, απλήρωτοι παραμένουν εδώ και έξι μήνες χιλιάδες ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, γεγονός που έχει πλέον μετατραπεί σε ενδημικό φαινόμενο. Χρόνια τώρα πληρώνονται με καθυστέρηση πολλών μηνών, με αποτέλεσμα, όπως οι ίδιοι λένε, να «ζούνε διαρκώς με δανεικά προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες τους».
Και στην εκπαίδευση λοιπόν, το κράτος δρα σαν ένας κοινός εκβιαστής.
5. Το κράτος είναι καθ’ έξιν ένας πολύ κακός κακοπληρωτής και προς όλες τις μικρές-μεγάλες εταιρίες στις οποίες αναθέτει έργα. Αρκετές απ’ αυτές αναγκάζονται να κλείσουν λόγω αθέτησης πληρωμών. Το ότι γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι θα πληρωθούν από λίγα έως καθόλου, δεν είναι λόγος να μεμφόμαστε ούτε τις εταιρίες, ούτε τους φαρμακοποιούς, ούτε τους γιατρούς, ούτε τους καθηγητές.
Αν όλα αυτά μας φαίνονται φυσιολογικά, τότε γιατί να μην μάς φαίνεται φυσιολογική και η φοροδιαφυγή.
